Kışın ardından gelen baharı göremeyecek kadar umutsuzdum. Çürüyen umutlarım asla yeşermedi.
•
| İyi bir ruh hali içermeyen ve intihara meyilli karakterler bulunduğundan dolayı küçüklerin okuması tavsiyem değildir. |
Seok Jin kamerasını ayarlamış ve karşısına geçerek elinde sıkıca tuttuğu fotoğrafa bakıp gülümsemişti. Ailesiyle olan bir fotoğraftı, şimdi ise onlara veda ediyor olmak ruhu çekiliyor hissi vermişti kendisine. Yine de bu video onlara bırakacağı son şey iken ağlayıp onları daha fazla üzmek istemiyordu.
"Ah, başlattığımı unutmuşum." Seok Jin elindeki fotoğrafın ön yüzünü kameraya çevirip gülümsedi. Hastaneden kaçtığında aklına düşen bu fikir ile şimdi bu kameranın karşısındaydı, belki eskiden böyle gitmesiyle ilgili bir şaka yapıp arkasında böyle bir video bırakabilirdi ama şimdi gerçekten de gidiyordu.
"Bu günü hatırlıyorsunuzdur umarım, çünkü ben asla unutmayacağım. Zehrin kanıma karıştığı günden bir hafta öncesi. Her zaman böyle parlak gülebilirim sanmıştım ama işte, bunda yanılmışım. Sizi bırakacağım için içten içe ölüyorum ama siz benim yanımda kalmaya devam ederseniz ölen siz olacaksınız. Bunun olmasını istemiyorum."
Seok Jin derin bir nefes alıp akmaya hazır gözyaşları yüzünden başını yukarı kaldırdı, ağlamak istemiyordu şu anda. Birkaç saniye tanıdı kendine, boğazına düğümlenen duyguların geçmesi için.
"Bana kızacaksınız canıma kıyacağım için, sonuna kadar haklısınız ama neden bana daha önceden kızmadınız? Neden eriyip külleri kalan umutlarımın tozlarını rüzgar alıp gitmeden önce kızmadınız? Bunun için size asla kızgın ya da kırgın değilim. Ben dur deseydim, daha önceden öldüğümü fark etseydim her şey daha farklı olurdu, kendimi kurtarabilirdim, Yoongi'yi kurtarabilirdim ama artık çok geç. Çünkü... Biz ölüyoruz."
Seok Jin derin bir şekilde yutkunmuş, alnına düşen dağınık saçlarını geriye itelemişti, eskiden saçlarına ve giydiklerine çok önem verirdi şimdi ise bunlar asla önemli eğildi.
"Yoongi demişken, eğer olur da uyanırsa lütfen ondan nefret etmeyin. Evet, dünyadaki en berbat arkadaş olabilir ama ben dibe batıyorken Yoongi tamamen dipteydi. Eğer ben de ondan vazgeçmiş olsaydım şu an size bu video asla ulaşmazdı çünkü o fotoğrafları ve bu videoyu size bırakamazdım. Sizi sevmediğimden değil, sadece kutuyu bulduğunuzda daha fazla vicdan azabı çekmemeniz için, ayrıca size bu videoyu bırakacak kadar da yüzsüz olmak istemedim."
Seok Jin durakladığında nasıl devam edeceğini düşündü, sanki ailesi, Taehyung ve Yoongi karşısındaymış gibi hissediyordu. Tüm o kırgın bakışları üstünde hissediyordu. "Ah, konuşmak tahmin ettiğimden de zor." Arada oluşan sessizlikte Seok Jin'in bakışları ellerine kaydı. Yoongi gibi ellerini yaralar ve onların izleri süslemiyordu.
"Taehyung, her zaman seni arayıp kollarımdaki çiziklerden seni haberdar etmek seni berbat hissettirmiş olmalı, bunun için üzgünüm. Seni hem zor durumda bıraktım hem de sana bok gibi hissettirdim. Sen bunlara rağmen benimle savaşmak için gardını aldın ya teşekkür ederim sana. Şu ana dek her zaman yanımda olduğun için de minnettarım."
Seok Jin bakışlarını tamamen kameraya odakladı, ağlamak istemediği için kendisini çok fazla sıkıyordu. Ağlarsa boğazının düğümlenip konuşmasına izin vermeyeceğini gayet iyi biliyordu. Bu yüzden elleriyle yüzünü kapattı iki saniyeliğine.
"Yoongi eğer uyandıysan ve izliyorsan sana yalvarırım seni öldüren o zehirden kendini kurtar, ben yapamadım... Battığım bu bataklıktan artık bir çıkış olduğuna dair inancım kalmadı. Yemin ederim denedim, uzaklaşmayı denedim ama sen Yoongi asla yalnız kalamazdın. Seni yalnız bıraktım, sadece birkaç saatliğine. Eve geldiğimde seni nefes almaya çalışırken gördüğümde yemin ederim bok gibi hissettim. O yüzden lütfen... Lütfen umudun olduğuna dair olan inancını yeniden kazan."
"Son olarak anne ve baba, benim ardımdan bana çok kızacaksınız, vicdan azabı çekecek ve üzüleceksiniz. Bunları biliyorum, yaşattığım için de çok üzgünüm. Beni affedin demeye yüzüm el vermiyor ama olur da beni affederseniz mutlu olacağım. Size layık bir evlat olamadım ya en çok buna kırılıyorum, en çok buna gönül koyuyorum. Benden asla sevginizi esirgemediniz ama ben bencillik yaptım. Bana olan sevginizi göremedim, sadece kendimi düşündüm. Bunun için de size yemin ederim inanılmaz üzgünüm."
Seok Jin dayanamayıp sımsıkı birbirne bastırmış olduğu dudakları arasından bir hıçkırık kaçırdığında eliyle yüzünü kapattı, kameraya arkasını döndü. Omuzları ağladığı için hafif hafif sallanıyordu, hâlâ kabullenmiyordu yaptıklarını.
Videoyu durdurup ağlamasının dinmesini bekledi. Ama gözyaşları ona inat sürekli olarak akmaya devam ediyordu. Seok Jin orada saatlerce ağladı, gözyaşları bir bir intihar etti ama son olarak kollarında yer alacak yedi kesiğin nedenini açıklamalıydı. Videoyu devam ettirip yanaklarında iz yapmış izlerle kameraya kırık bir gülümseme sundu, canı yanıyordu ve paramparçaydı.
"Sol bileğimde göreceğiniz yedi kesik ve nefesime son veren sağ bileğimdeki tek bir uzun çizginin sebebini size vermeden gitmek istemedim."
"İlk kesik uyuşturucuya başladığım içindi. Belki de, hayır hayatımdaki en büyük yanlışım buydu. Beni yavaş yavaş öldürdü ama ölümüm kanımda gezinen bu zehirden olsun istemedim. İkinci kesiğin sebebi sinirime yenilmek. Belki bu yanlışımı hiç önemli göremeyeceksiniz ama inanın insan sinirine yenilirse hayat kendisini mağlup etmiş olur. Ben de mağlup oldum. Üçüncü kesik de sinirime yenilip Yoongi'yi yalnız bırakmaş olmam. Eğer o gün Yoongi ile tartışmasaydım Yoongi'nin canına kıyacak cesareti olmazdı, bu bataklığa çekilmem Yoongi'nin suçuysa eğer onun bileklerinde kesiklerin sebebi de benim. Dördüncü sebep ise Taehyung'a zarar vermem. Asla kolumda yer edinen tek bir çizgi için kendini suçlama Taehyung. Çünkü tüm bu yaşananların suçlusu benim. Beşinci kesik de yalan söylediğim için. Taehyung sana o gün yalan söyledim, sana deneyeceğim dedim ama asla denemeyeceğim bunu. Bunun için üzgünüm. Altıncısı ise hastaneden kaçmam. İnanın kaçmak istemiyordum ama artık gerçekten umutlarım tamamen tükenmişti. Kurtulabileceğime dair bir inancım yok. Son kesiğim ise umutlarımın tükenişi, çünkü ben umut olduğuna inanmaktan vazgeçtiğimde beni ölüme götüren sebep buydu. Hâlâ da bu. Sağ kolumdaki o uzun çizgi ise tek doğrum. Belki kendimi öldürmem size göre en büyük yanlış ama o benim tek doğrum. Kendimi öldürdüğüm için sizden özür dilerim."
Seok Jin yanağında aşağı kayan gözyaşını silip son kez gülümsedi, bu son gülümseyişiydi.
"Beni bu solgun halimle hatırlamayın lütfen, güldüğüm anlarla hatırlayın. Sizi seviyorum."
✨✨
Seok Jin'in sebepleri belki size küçük görünebilir ama bu sebeplerden dolayı birçok insan ölüyor, dikkati buraya çekmek istedim. Sizin küçük gördüğünüz her şey birinin ölümüne sebep olabilir, bu yüzden dikkat edin lütfen.
Sizi seviyorum 💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
