PA FAJ

Kapitulli 3

Kisha dite qe nuk fusja gje ne goje. Mami nuk hynte asnjehere ne kuzhine. Nene Fatoja ishte akoma ne spital. Mengjeset, drekat dhe darkat i hanin jashte. Ishin te zene me pune. Nuk me vinin re qe nuk haja dhe nuk pija. Kur dilnin me thonin dhe mua por une i genjeja duke ju thene qe sme pelqen asnje ushqim tjeter pervec atij qe gatuan nene Fatoja.
Shkurt , kisha humbur deshiren per te jetuar. Isha ne shok akoma. Ngrihesha nga divani dhe shkoja ne krevat. Humbja per ore te tera. Qaja e qaja pa pushim derisa nje dite u lodha nga kjo gjendje dhe vendosa ti tregoja mamit ckishte ndodhur. Shkova poshte dhe po kerkoja mamin ngado.
E gjeta ne oborr para laptopit.
-Dua te te them dicka ma.
-Nese nuk eshte e rendesishme lere per me von shpirt. Mami po meret me skicat tani.
-Eshte shume e rendesishme mami.
Ajo u kthye dhe me pa.
-Cfare ka zemer? Te ka ndodhur ndonje gje?
Ne ato momente dera ne oborr u hap dhe pashe ate teksa ecte drejt nesh.
-Mondi, mireseerdhe shpirti motres. Futu brenda. Agroni eshte brenda.
Me hodhi nje veshtrim kercenues mua dhe u fut brenda.
-Zemer, cpo me thoje?
-Asgje mami. Vazhdo punen.
E putha ne faqe dhe u largova.
Smunda tia thoja.
U futa brenda dhe pash me frike nga salloni.
Vura re ate ulur anash babit duke ber muhabet.
Si guxonte ai? Me cfare fytyre vinte prape ketu dhe rrinte serbes pas asaj qe kishte bere.
-Babiii,-thirra
-Urdhero princesha babit. Cfare do?
-Dua te flasim pak babi. Hajde pak.
-Babi po ecte drejt meje nderkohe qe ai po bente me shenje mbas tij. 
Beri nje shenje te tille si prerje fyti.
Gjithsesi babit sdo i tregoja per te. Doja vetem tme conte te takoja nene Faton.

***

Shkova ne spital. Me zor me lane te futesha vetem 5 minuta. Ktu ne shqiperi e teprojne gjithmone me kte pjese.
U futa brenda dhe pash nene Faton qe ngriu kur me pa ne dere. Babi qendronte mbrapa meje.
-Te lutem babi, mund te dalesh pak? Dua te rri vetem me nenen.
Babi doli dhe mbylli deren pas tij ngadal.
E perqafova fort nene Faton dhe ja plasa te qarit ne krahet e saj.
-Klea. Si je e mira ime? Nuk te ka prekur me ai plere apo jo?
-Jo nene. Isha ne merak per ty. Dua te di nese je mire?
-Jam me mire bija ime. Po ti si je?
-Nuk e di as vete si jam.
Ajo po shikonte e cuditur. Une nuk flisja asnjeher ashtu. Po flisja me fjale medhaja. Ajo psheretiu thelle.
-Kur erdha nga marketi po te kerkoja neper shtepi. Si nuk te gjeta poshte u ngjita lart dhe bera te hapja deren. Ishte e kycur. U bera merak. Ti nuk e kyc kurre deren. U rrotullova ne verand dhe erdha tek dera e ballkonit te dhomes tende. Atje pash ate.
Ajo nisi te qante serisht. Me perqafoi fort dhe fshiu lotet me shpejtesi tek degjoi deren te hapej.
-Klea, hajde biri i babit se nuk na len me te rrim. Hajde nje dite tjeter prape.
Dola nga dera duke e pare nene Faton me nje shprehi qe te linte te kuptoje qe nuk duhet te thoshte asgje.
Erdhem ne shtepi.
Ai ishte akoma aty. Po rrinte ne divan dhe po pinte nje birre duke pare televizor.
Cdreqin i thoshte mendja?
E pash njeher me inat. Pastaj u ktheva dhe i thashe.
-Ke humbur gje celesat e shtepise tende qe po rri ketu?
Nenqeshi dhe as qe u kthye. Pastaj me pa dhe tha,- Mos te ka mare malli te luash me mua?
Sa njeri i peshtire.
U ngjita me te shpejte ne dhomen  time dhe e kyca dy here me celes deren. As per te ngrene darke nuk zbrita. Edhe pse e kisha shume qef kur gatuante Leo.
Dite me radhe gjithcka vazhdonte me te njejten monotoni.
Kisha ditelindjen. Data shenonte 18 gusht. Si gjithmone e dija qe babi do na conte ne ndonje restorant te shtrenjte edhe pastaj do na conte ne ndonje pasticeri. E kisha inat faktin qe me kendonin ne sy te gjithe njerzve.
Nene Fatua kishte dale nga spitali dhe ishte regjim shtrati ne shtepine e saj. Nuk harroi tme merte ne telefon per tme uruar. Pastaj gjithe diten e prishi ai. Erdhi ne pasticerine ishim. E kishte ftuar mami dhe babi. Mami nuk kishte motra dhe vellezer te tjere. Vetem ate laj thaj. Edhe ai duhet te qellonte nje cope mut. Te me falni per fjalorin. Po nuk mund ta quaj njeri ate.
Uhhhh. E urrej.
Pastaj edhe kur filloi klasa e gjashte. Vinte cdo dite mbas shkolle dhe me blinte budalliqe. Te gjithe me kishin zili per dajen qe kisha. Askush se dinte sa funderrine ishte ai.
Mu afrua nje dite pas shkolle dhe me tha te hipja ne makine.
-Hip tani.
Fillova te dridhesha. Me futi ne makine dhe me tha qe nuk do fliste derisa tme thonte ai.
Makines po i jepte shume shpejt.
-Te lutem ndalo.
-Me thuaj? Do i thuash njeriu per ate nate.
Filloi te rriste shpejtesine me teper.
-Jo nuk do i them asnjeriu vetem ndalo.
Ai ndaloi gradualisht shpejtesine. Pastaj me preku kofshet edhe me tha qe tani do shkojm te bejm pak qejf.
E pash e habitur.
-Nuk do i thuash njeriu apo jo?
-Si nuk ke turp? Jam mbesa jote.
Ai qeshi.
-Nuk ke pse i thua askujt. Do jet sekreti jone i vogel.
Fillova te qaja me te madhe.
-Nuk do i thuash asnjeriu apo jo?
-Jo. Nuk do i them asnjeriu. Por ti ben mire te gjesh se cfare do ju thuash njerzve per kte.
Ne ato momente nuk mendova asgje tjeter.
E vetmja qe gje mbaj mend eshte qe hapa deren e makines me shpejtesi teksa mund te ishim me rreth njeqind km ne ore.
Pse nuk vdiqa me mire?