smile if you're GAY

'Hayatımın Çöküşü'

10 yaşıma girdiğimde kendim ile ilgili yeni bir şey keşfettim. Fakat o zamanlar küçük ve dünyadan haberi olmayan biri olduğum için bununla pek ilgilenmedim. Hayatımı her zamanki gibi yaşadım, 12 yaşıma gelene dek...

12 yaşımda bir kız arkadaşımın eşcinsel ağabeyi ile tanıştım. Arkadaşım YeJun ağabeyinin hem cinsinden hoşlandığını ve ailesinin bunu normal bir şey olarak gördüğünü söyledi. Ağabeyinin durumu ilgimi çekti ve bunu internette araştırdım. İnternette bir sürü şey okudum ve eşcinsellik ile ilgili birçok bilgi edindim. Gün geçtikçe, geçmişte fark ettiğim kişiliğimin eşcinsellerinkine benzediğini anladım. Ben de onlar gibiydim.

Bu durumu anladığım zaman içimde sakladım. Kimseye anlatmadım, anlatamadım. Çünkü insanların eşcinsellik hakkındaki tepkilerini gördüm. Hepsi iğreniyordu bizden. Kötü biri olduğumuzu ve böyle olduğumuz için tanrı'nın bizi affetmeyeceğini söylüyorlardı. Çok korktum. Yalnızdım sanki. Etrafımda bir sürü arkadaşım vardı, ailem ile aram çok iyiydi ama kendimi yalnız hissediyordum. Anneme çoğu kez anlatmaya çalıştım, başaramadım.

13 yaşıma geldiğimde arkadaşlarım doğum günümü kutlamak için bana sürpriz yapmışlardı. O zaman bir anlık cesaret ile en yakın arkadaşıma anlattım. Eşcinsellik hakkında pek bir bilgisi yoktu. Ama o yine de önyargılı davrandı. Benden uzaklaştı. 1-2 hafta sonra ise yönelimim sınıfta duyuldu. Kimse yanımda olmadı. Hiçbiri beni anlamaya çalışmadı. En sonunda ailem eşcinsel olduğumu duydu ve bu hayatımın çöküş anı oldu. Annem çok kızsada hep yanımda oldu. Bu durum babam ve ağabeyim için geçerli değil. İlk öğrendikleri zaman hasta olduğumu, doktora götüreceklerini söylediler. Ben ise bunu inkar ettim. Ben inkar ettikçe yeni sebepler çıkardılar. Yaşımın küçük olduğunu ve internetteki ortamdan etkilendiğimi söylediler. Babam sosyal medya hesaplarımı kapattı, evden dışarıya çıkmama izin vermedi. Arkadaşlarımla görüşemedim. Gerçi benim arkadaşım kalmamıştı o zaman.

Babam bunları yaptıkça ona karşı çıktım. Ben ona karşı çıkmaya başladığım günden sonra hayatım cehenneme dönüştü. Yanımda kimse yoktu. Annem bile bana destek çıkamıyordu. Babam 'benim senin gibi kızım yok' gibi ağır sözler söylüyor, bana şiddet uyguluyordu ve psikolojim gittikçe çöküyordu. Neredeyse 1.5 ay boyunca bu eziyetleri çektim...

Telefonum elime verildi ve bir sosyal medya hesabı açtım kendime. Sıkıntıdandı hepsi... Tek amacım yeni arkadaşlar bulup kafa dağıtmaktı. 2 tane yakın arkadaşım oldu, Yeom ve Miu. Ailemden de yakın... Kimse benim yanımda olmaz iken onlar hep benim yanımdaydı. Okulda çok zor durumlar yaşadım. Dışlandım, ezildim ve bazı hakaretlere maruz kaldım. Ama onlar ne olursa olsun sevdiler beni.

2 sene sonra 15 yaşıma girdiğimde yakın arkadaşlarımdan birine aşık oldum... Bunu fark ettiğimde ona söylememin doğru olmadığını düşündüm. Eğer söylersem aramız bozulur diye korktum. Kortuğum da başıma geldi. Söylediğim zaman büyük bir kavga başladı aramızda. Her ne kadar kavga etmek istemesek de birbirimize o sinirle ağır sözler söyledik. Bir daha konuşmadık. Canımı çok yaktı bu olay. Hayata tutunmamın nedeni o ikisiydi ve ben birini kaybetmiştim. Günlerce ağladım. Yaptığım hataları fark ettim ama özür dilemeye yüzüm olmadı. Bir türlü barışamadık.

O zamanlar hatamı bir şekilde kendime unutturmaya çalıştım. Yeni arkadaşlar edindim. Ama unutamadım. Bir türlü yapamadım. Diğer yakın arkadaşım hep aramızı yapmaya çalıştı, başaramadı. Ben ne kadar aramızı düzeltmeye çalışırsam Miu da o kadar aramızı bozuyordu. Hep geri adım atıyordu. Sonradan anladım bunu neden yaptığını...

-----------------------------------------------------------

🐾