•Şarkıyı açmayı unutmayın. İyi okumalar.
Başım dönüyor , gözlerim kararıyordu. Gördüğüm yerler siyahtan farksızdı. Masanın üzerinde duran çantamın yere düşüş sesini duydum. Ses içindeki eşyalardan gelmişti sanırım. Sonra dengemi sağlayamadım ve bende yere düştüm.
🌌🌌🌌
Uyandığım da kendimi bir hastene odasında bulmayı hiç beklemiyordum. Oda da annem , Nehir , Ayça , Güney ve Eymen vardı.
"Anne noldu bana?" dedim sağ elimle alnımın üzerini kapatırken.
"Bayılmışsın kızım. İyi misin şimdi?"
Ah evet bayılmıştım. Her şeyi daha yeni yeni idrak etmeye başlıyordum.
En son Ayça , 'Uzay kanser' demişti. 'Gitti' demişti.
"Uzay nerede?!" diye bağırdım yatağımdan kalkmaya çalışırken.
"Kızım sakin ol . Yapma böyle bak yine kötü olacaksın. Yat hadi." dedi ve yine yatırmaya çalıştı.
"Anne bırak . Uzay nerde ? Uzay!" diye avazım çıktığı kadar bağırdım.
"Nehir siz dışarıya çıkın Ayça sende doktoru çağır."
"Hemen çağırıyorum Pınar Teyze." dedi ve odadan çıktı.
Nehir ise diğerleri ile çıkmıştı.
"Anne ben iyiyim. Uzay nerede ? Ben Uzay'ı görmek istiyorum. Uzay nerede?!"
"Alya sakin ol . Uzay yok burada. Göremeyeceksin. Kendine gel kızım."
"Anne ben Uzay'ı çok seviyorum ölemez o ya. Ölemez. Daha çok az vakit geçirdik biz onunla." dedim ve tekrar hıçkırarak ağlamaya başladım.
"Yapma böyle canım. Bak Uzay'ı bir müddet göremeyeceksin ama sonra tekrar beraber olacaksınız. Ben buna inanıyorum. Sen de buna inan ve ne kendini ne beni ne çevrende ki insanları ne de Uzay'ı üzme." dedi ve alnımdan öpüp koltuğa oturdu.
Kapı açılınca Ayça ile birlikte doktorda içeriye girdi.
"Nasılsın Alya?"
"Kötüyüm." dedim gözlerim kapalı bir şekilde.
"Sana sakinleştirici vereceğim. Bitince kendini iyi hissedersen eğer taburcu olabilirsin."
"Teşekkür ederim." dedim ve doktorun işini halletmesini bekledim.
🌌🌌🌌
Eve geldiğimizde direkt odama gittim ve kapımı kapattım. Annem ne kadar içeriye girmek için uğraşsa da "git başımdan , rahat bırak beni" diyerek içeriye almamıştım.
Farkındaydım annemi de üzüyordum ama elimden bir şey gelmiyordu. İçim acıyordu. Zaman boşa akıyordu. Etrafımda bir sürü kişi vardı ama bana göre çevrem boştu.
Göz yaşlarım yine akmaya başlamıştı. Nasıl duracaktı bilmiyordum ama ne zaman duracağını biliyordum. Uzay gelince.
Uzay gelince bu sefer üzüntüden değil mutluluktan ağlayacaktım ve bu ağlamaların en güzeli olacaktı.
Çekmecem de Uzay ile olan fotoğraflarımızı çıkardım ve teker teker bakmaya başladım.
Bir tanesi : Uzay kolunu benim boynuma atmış ve bankta denizi izlerken çekilmiş bir fotoğraftı.
Bir başkası : Doğum günümde çekilmiş yine ilk sevgili olduğumuz an çekilmiş fotoğrafımızdı.
Bir diğer başkası : Duru ile beraber vakit geçirirken çekilmiş fotoğrafımızdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALBİMDE UZAY VAR
Novela JuvenilGökyüzüne aşık bir genç kız...🌟 Gökyüzünde de güzel UZAY'ı bulursa...🌌 Sevmekten bu kadar çok korkarken hiç birine kalbinizi açtınız mı ? Onu sonsuza kadar kalbinizin bir odacığın da saklamak istediğiniz oldu mu ? Ilk görüştü aşka inanır mısınız...
