Remember Me

Hoofdstuk 15

*pov Aiden*

Het gepiep van de machines, die aan Olivia zitten, klinken luid in de akelige witte kamer. Alles was veel te veel, maar toen ik Oliva's ademhaling hoorde kalmeerde ik weer. Maar ze zit helaas wel in een coma.

We weten nog niet in welke toestand ze is. Ze kunnen pas echt beginnen met onderzoeken als ze wakker is.

Het kan van alles zijn, wie weet wordt ze nooit meer wakker...

Dus wachten we.

Het ging allemaal zo snel.

De auto die uit het niets met 90 kilometer per uur uit de straat kwam. Olivia die zich nog omdraaide en me verward aankeek. De auto die haar raakte. Het bloedspoor op de weg.

Ze zag er zo mooi uit. Maar nu kon je daar niks meer van zien. Overal schaafwonden en bloed.

Hoe kon deze perfecte avond, in zo'n regelrechte nachtmerrie veranderen.

Ik hoop dat die vent in die auto zijn verdiende loon krijgt. Vieze klootzak.

*pov Olivia*

Zwart. Het enige wat ik zie is zwart.

Het lijkt alsof ik vast zit in het niets, maar toch voel ik alles aan.

De deken om mijn lichaam die me warm houd, de slang om mijn neus om me te laten ademen, het brandende schaafwond links op mijn voorhoofd.

Maar waarom?

*pov Aiden*

Drie dagen, het zijn nu drie dagen sinds Olivia in het ziekenhuis ligt, in die verdomde coma.

Ik heb gisteren voor het eerst thuis geslapen omdat Olivia's ouders dat graag wouden.

Dat ging trouwens ook lekker soepel. Ze wisten nog niet eens dat we daten, en inmiddels een relatie hebben. Ze heeft me niet eens kunnen voorstellen.

Maar hier zit ik dan weer. Wachtend op niets, want we hebben geen idee wat we kunnen verwachten. Misschien wordt ze wel niet en wakker en zal ik verder moeten gaan, misschien, ik weet niet. Misschien kan het ook wel goed gaan en kunnen we verder gaan met ons leven. Ik zal haar dan knuffelen to ze-.

Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald door het gepiep van de machines. Net als Noor en de ouders van Olivia.

Ik sta op ren naar de gang.

"Help! Ik heb dokters nodig nu!" Roep ik. En gelijk komt iedereen in actie.

De dokters komen snel de kamer in en gaan om Olivia heen staan.

Haar hartslag daalt erg snel waardoor de machine ging piepen als waarschuwing.

Een lange piep is te horen. Haar hartslag. Het is gestopt.

Er valt een traan over mijn wang en wordt uit kamer geduwd door een dokter omdat ze haar gaan reanimeren.

Ik zie nog net hoe haar lichaam een schok krijgt en mee veert.

Ik laat wat tranen gaan en neem een luid snikkende Noor in mijn armen.

We zijn inmiddels gaan zitten, en wachten op de dokters. Enkele minuten later komt er een dokter uit de deur en sluit hem snel waardoor we niks kunnen zien. Noor en ik gaan automatisch rechtop zitten en Olivia's ouders kijken op.

"Uhm, allereerst, Olivia haar hartslag is weer normaal en ze is wakker"

Ik blaas mijn adem uit waarvan ik nog niet doorhad dat ik die aan het inhouden was. Een vlaag van opluchting overstroomt me en nog nooit heb ik me zo gelukkig gevoeld.