De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Gisteren was leuk, meer dan leuk. Ik kan me niet herinneren, wanneer de laatste keer was dat ik zo veel plezier had gehad.
Dat ik al mijn zorgen kon vergeten.
Over Mitch, mijn herinneringen, de Academy, alles.
En Pax heeft daarvoor gezorgd, de jongen die er van een afstand altijd zo mysterieus uitziet. Die altijd een koele en berekende blik op zijn gezicht heeft vastgelijmd, maar als je hem beter leert kennen dan zie je dat hij aardig, grappig en sympathiek kan zijn.
Ja, hij is af en toe arrogant en heeft een te grote ego voor zijn eigen bestwil, maar daaronder schuilt een hart van goud.
Mitch.
Wat heb ik hem al lang niet meer gezien, hoewel we in hetzelfde huis wonen heb ik hem al dagen niet meer gezien. Soms zie ik hem voorbijlopen, maar dan negeert hij mij. Ik wil met hem praten, ik wil weten wat ik fout heb gedaan.
Waarom hij mij negeert.
Maar ik kan het niet, elke keer dat ik op hem af wil lopen stokt mijn adem in mijn keel. Ben ik vergeten wat ik wil zeggen en blabber ik geen hele woorden.
De afgelopen week voelde ik pijn, alleen maar pijn. Alsof hij mijn hart uit mijn lichaam had gehaald en niet meer terugplaatste. Ik voelde geen emoties meer, ik kon niet meer goed nadenken. Ik at zelfs minder.
Maar gisteren ben ik gaan inzien dat het geen zin heeft om die eeuwige pijn mee te blijven nemen en te voelen. Als hij mij gaat negeren, kan ik dat ook. Ik kan het spelletje even goed meespelen.
Dus heb ik vandaag besloten om opnieuw te beginnen. En het voelt goed, de pijn is gedoofd en eindelijk voel ik de rust in mijn lichaam terugkeren.
Pax heeft me laten inzien dat je plezier moet hebben in je leven en dat wegkwijnen in je verdriet geen zin heeft.
Want wat bereik je daarmee?
Ik loop met een slaperig hoofd naar beneden. De trap is vanaf vandaag officieel benoemd tot mijn grootste vijand. Hoe kan iets dat niet beweegt zo irritant zijn?
Ik doe een overwinningsdansje in mijn hoofd, wanneer ik aan de onderkant van de trap ben aanbeland. Zonder te vallen!
Ik loop zonder omwegen naar de keuken, om daar de koelkast open te doen.
Wat zou ik vandaag gaan eten?
Een kommetje met een eetlepel trekt mijn aandacht. Ik kan niet zien wat erin zit, omdat het op de bovenste plank staat. Ik ga op mijn tenen staan en strek mijn hand zo ver mogelijk uit. Hebbes! Bijna verlies ik mijn evenwicht en weet me nog net met mijn andere hand aan de koelkastdeur vast te houden.
Ik plaats het kommetje op het keukenblad en zie dat er een witte dikke vloeistof inzit. Ik pak de lepel die in de substantie zit op en kijk gefascineerd naar het spul dat van de lepel terug naar in de kom valt.
