De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik ren naar beneden. Ondertussen doe ik een elastiekje in mijn haar, waardoor ik - dankzij mijn niet al te goede balans - bijna van de trap aftuimel. Ik heb me verslapen en blijkbaar de wekker in mijn slaap uitgedrukt, waardoor ik pas een kwartier geleden wakker werd.
Over vijf minuten komt Pax me ophalen en ik heb nog geen eens gegeten. Ik sprint de keuken binnen, waardoor ik bijna tegen een moe uitziende Mitch aanren. Zijn ogen verwijden zich op het moment wanneer de zijne de mijne ontmoeten en snel kijk ik weg.
De laatste tijd heb ik niet aan hem gedacht, maar wanneer hij wel weer mijn hoofd inkwam dacht ik aan het moment in het klaslokaal. Na die confrontatie heb ik hem niet vaak en lang gezien, alleen af en toe ving ik een glimp van hem op. Bij het avondeten zit hij ook niet aan de tafel en toen ik Samantha en Theo vroeg waar hij was, antwoordden zij dat hij nog dingen moet doen waardoor hij niet met ons mee kan eten.
Ik weet dat ik me net zoals hem moet gedragen. Alsof het me niets uitmaakt, want het maakt hem niets uit. Maar ik kan het incident en alles daarvoor en daarna niet vergeten. Ik heb zoveel onbeantwoorde vragen, waar ik zo dringend op een antwoord smacht. Maar Mitch lijkt me steeds verder weg te duwen. Hij doet alsof we elkaar niet kennen, vreemden voor elkaar zijn.
Wat we in mijn geval ook zijn, want ik herinner hem niet meer. Is dat waarom hij boos op me is? Is dat waarom hij mij negeert? Omdat ik hem niet herinner?
Ik wil weer opkijken naar hem. Vragen waarom, maar hij stormt langs me heen de trap op. Mijn keel is plotseling droog. Hij heeft mijn vermoedens inderdaad bevestigd, zonder iets te zeggen.
Zijn boodschap dringt nu pas helder tot me door: hij wil dat ik hem met rust laat.
Bovenaan de trap kijkt hij achterom. Ik wil tegen hem schreeuwen, hem smeken om uitleg. Maar ik slik mijn woorden in en loop de keuken in, wanneer ik zijn blik zie. Zijn ogen niet liefdevol, niet warm. Ze staan koud, leeg en emotieloos.
Aan de eettafel zitten Samantha en Theo recht tegenover elkaar te ontbijten. Ze zijn druk in gesprek, maar wanneer ik naar binnen loop stoppen ze en kijken ze mij aan. Ik forceer een kleine glimlach en loop dan naar de keuken.
Samantha is opgerezen uit haar stoel en wilt naar mij toelopen, maar Theo trekt haar - door over de tafel heen te hangen - naar beneden en mompelt zachtjes: "Laat haar maar even, lieverd."
Ik werp ze nu een meer gemeende glimlach toe en trek de koelkast open. Waarschijnlijk willen ze praten over hoe laat ik gisteren pas thuiskwam. Ze hadden er toen ik ze opendeden niks over gezegd, waar ik ze dankbaar voor ben. Maar ik weet dat ze het niet laten liggen. Net zoals dat ze Pax zouden opbrengen.
Ik schenk een beetje yoghurt in mijn bakje, die al op het aanrecht stond met een schone lepel erin.
Ik open de keukenla, waarvan ik een paar dagen geleden erachter kwam dat daar allemaal soorten gedroogd fruit liggen, en haal er twee plastic zakjes met gedroogde ananas en pruimen uit.
