My Picture | Han Jisung

18

5 days later...

SEO RYEJIN's
POV

"Kumusta ka na?"

Tanong ni Seungmin. I smiled at him, but didn't answered his question. I'm not okay but he's already awake at hindi ko alam kung magiging masaya ba 'ko o malulungkot at masasaktan.

"Hindi ko alam kung matutuwa ako, eh." sagot ko ng wala sa sarili.

He stared at me.

"May problema ba?" nag-aalalang tanong nito.

I smiled sadly.

"Wala." I answered.

"Liar." singit ni Changbin na nakikinig pala sa 'min.

"Chismoso." sabay na sabi namin ni Seungmin kaya nagkatinginan kami at napailing na lang.

"Alis muna 'ko." paalam ko at tumayo.

They all look at me, nagtatakha siguro.

"Saan ka?" tanong ni Chan.

Kasama ko sila dito sa Stay Café at nakatambay. Ang kasama ko ang sina Chan, Changbin, Seungmin tsaka I.N.

Si Leeknow nandoon at naiwan. Masyado yatang namiss ang jowa niya. Kakahiya naman sa original kaya umalis ako.

"Ano lang... ano. Magpapahangin." palusot ko, but the truth is I want peace of mind.

Gusto ko lang talagang makalayo-layo muna. Sabi ko sa Mama ni Han na hihiwalayan ko ito paggising nito. She agreed. Hindi ko alam kung dapat ko ba iyong ipagpasalamat.

"Sama ako." sabat naman ni I.N.

I shook my head and smiled at him.

"Hindi na. Babalik din ako agad. Maglalakad-lakad lang ako." saad ko.

Chan nodded.

"Mag-iingat ka. Kita na lang tayo sa room ni Jisung." sabi nito.

I nodded.

"Sige, sige."

Then, I started walking away.

Nang medyo makalayo ay doon ako napabuntong-hininga. Tsaka nawala ang ngiti sa labi.

I can't blame Jisung's mother. She is a mother at natural lang na mag-alala siya sa anak niya. I know it's my fault.

Savanah. Kumusta na kaya siya? Is she still breathing? I hate her. Yes, I do hate her. I want to go to her and blame her for ruining everything, but what's the point of blaming her? Hindi naman no'n maayos pa ang gulong 'to.

JISUNG'S
HOSPITAL ROOM

"Kumusta ang pakiramdam mo?"

Agad na tanong ko sa kanya. I sat down beside his bed kasi may upuan doon. He stared at me for a second bago ako hinaltak palapit sa kanya at niyakap ako ng mahigpit.

"Where have you been? Bakit hindi ikaw ang unang tao na nakita ko paggising ko?" tanong nito habang nakasubsob ang ulo sa leeg ko.

I smiled. Parang bata naman! Namiss ko din siya. Sobra.

"My ginawa lang ako." inayos ko 'yong mga papeles ko pa-ibang bansa.

I bit my lower lip when he look at me straight on my eyes.

"Mas importante kaysa sa 'kin?" kunot-noong tanong nito.

Silly, ikaw ang pinakaimportante pero mas importante ang mga magulang ko para sa akin, i'm sorry.

I chuckled to hide the sadness on my face.

"Hay, nako. Kumain ka na ba?" pag-iiba ko ng topic at saka nag-iwas ng paningin.

Bahagya itong ngumuso habang nakakunot ang noo na tumitig sa akin na parang nanunuri. Naghiwa ako ng apple para sa kanya at iniwasan ang mapanuri nitong mga mata na nakatuon sa 'kin.

"Pumayat ka, ah? Kumakain ka ba nang maayos?" nag-aalala nitong tanong matapos kong iabot ang isang platito ng sliced apples sa kanya.

I forced a smile.

"Oo naman." pagsisinungaling ko.

Mukha namang hindi ito naniniwala.

"Tss. Nagsisinungaling ka ba sa 'kin, Han Ryejin?" seryoso nitong tanong.

Kung sa ibang pagkakataon ay baka nangisay na 'ko sa kilig dahil tinawag niya 'kong HAN Ryejin. Ngunit hindi ko magawang kiligin dahil mabigat ang damdamin ko.

Agad akong umiling.

"Huh? Hindi, ah."

Hindi na naman nito inalis ang tingin sa akin habang kumakain ng apple.

"Huwag mo 'kong iiwan, ah?" bigla nitong sabi.

"Ang random mo, ah." pabiro kong sabi at nameke ng ngiti ngunit agad naglaho ng makitang seryoso ang mukha niya.

"Promise me, Ryejin. Na hindi mo 'ko iiwanan."

Ayoko, Jisung. Ayokong iwan ka. Ayoko talaga pero buhay ng pamilya ko ang nakasalalay. I can't let them suffer because of me.

"I love you so much, Han."

I love you so much, but that isn't enough for me to choose you and leave my family behind.

EDITED.

A/N: mapapansin niyo talaga 'yong pinagkaiba ng typings sa mga chapters na hindi pa edited. Huhuhuz, ilang araw ko kaya i-eedit 'to?