Anonimle olan konuşmamızdan sonra -daha doğrusu sadece benim konuşmamdan- telefonumu sessize aldım ve bildirimleri kapattım. Kulaklık kutumu yavaşça çantamdan çıkardım ve kulakları kutudan koparıp kulaklarıma taktım.
Beni şarkı söylerken gördüğünü söylemişti. O gün beni gördüğünde dinlediğim şarkıyı açtım yine. 'Seni kimler aldı, kimler öpüyor seni?' dedi Sezen. Açtım bir kekimi daha.
Hangi Ege beni severdi ki? Ben Deniz'im. Sadece Deniz. Başka bir özelliğim yok. Başka bir vaadim yok. Başka bir kalbim yok. Kısacığım, hayat olarak. Ailesi yurt dışında, okulun yakınında bir sitede oturan, varlıklı ailesine rağmen asla cool bir özel okul kızı olamayan Deniz.
Bir insan yokluğunu çok çektim. Gece 3'te ağlarken başımı omzuna koyacağım bir sevgili, arkadaş istedim. Ve bunun yokluğunu henüz 12-13 yaşlarındayken kavradım.
Koyu kahvelerim vardı. Ve öfke soğuk bakışlarını gözlerime batırdığında zifiri olurdu. Öfke içime ilmek ilmek örülürken gözlerim kısılır, rengi zifiriye dönerdi. Ben zifiriyim, benim içime çektiklerim ise zifiri geceye sığınan yıldızlar. Ve benim tek bir ayım olacak o da sevdiğim adam..
İnanın bu bölümü neden yazdım. Neden yayınlıyorum hiçbir fikrim yok. Sanırım içimi döktüm. Çok önemsemeyin. İçimi okuyun yeter. 💫
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yağmur |texting
Roman d'amourAnonim: Hadi dışarıya çık. Deniz: Neden? Anonim: Yağmur yağıyor Deniz, sen seversin yağmuru. Hadi dışarı çık. 💫 "Deniz beni kalbine kabul eder misin, güzelim?" "Ederim anonim, ederim."
