Αόρατο Πρόσωπο

Η Παγίδα/ part 1

«Έπρεπε να το έχω καταλάβει!» αναφώνησε ο ιερέας του οποίου τα χέρια τώρα έτρεμαν. «Μοιάζετε τόσο πολύ. Η μία πλευρά του αδερφού σου, μοιάζει απόλυτα σε εσένα σαν να είστε δίδυμοι. Δεν είχα κάνει ποτέ μου τη σύνδεση, για τους προφανείς λόγους, ωστόσο ασυναίσθητα καθώς σε κοιτούσα, αισθανόμουν μία οικειότητα που δεν ήξερα από πού πηγάζει» τελείωσε και ο Ντεάν χαμογέλασε. «Γιατί δεν ήρθες ποτέ σου εδώ;» τον ρώτησε και για λίγο ένιωσε την αμηχανία του νεαρού να κορυφώνεται.

«Ας πούμε γιατί είχα την λάθος κατεύθυνση. Οι γονείς μου, με άφησαν να πιστέψω πως ο αδερφός μου είχε προβλήματα συμπεριφοράς, πως ήταν επικίνδυνος και βασάνιζε τη γιαγιά. Εδώ που τα λέμε, καθώς εκείνη επέστρεφε σπίτι μας κάποιες φορές, είχε πράγματι μία βασανισμένη έκφραση στο πρόσωπό της. Δεν ήθελε και πολύ. Αρνήθηκα να επισκεφτώ το Λουρμαρέν γιατί τον φοβόμουν. Δηλαδή, ακόμη τον φοβάμαι, καθώς μπήκα σπίτι του για να ψάξω για εκείνον και βρεθήκαμε σε κάτι παραπάνω από κοντινή απόσταση» εξομολογήθηκε και ο πατέρας Αυγουστίνος σταύρωσε τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.

«Θα έλεγα πως αυτή η τακτική, δεν ήταν και η καλύτερη. Πρέπει να καταλάβεις, πως ο Φιλίπ είναι μία ιδιόμορφη περίπτωση. Θα σου πω μονάχα, πως όταν ήταν τεσσάρων χρονών μιλούσε ελάχιστα. Το μόνο που ήξερε να κάνει πολύ καλά και με μαεστρία, ήταν να κρύβεται. Αίλουρος σκέτος αυτό το παιδί, ένα μικρό αγρίμι. Έκανα παρατήρηση στη γιαγιά σου γι'αυτήν την εξέλιξη και εκείνη επικαλέστηκε την ίδια δικαιολογία πως είχε προβλήματα συμπεριφοράς. Της είπα τότε, να μου τον φέρνει εδώ τα απογεύματα, ή όποτε είχα χρόνο, ώστε να του μιλώ και να του διαβάζω παραμύθια για να αποκτήσει εικόνες και ερεθίσματα. Ίσως η πρώτη του λέξη να ήταν ΄΄παππούλη΄΄ γιατί του εξηγούσα πως έτσι με φώναζαν τα παιδιά χαϊδευτικά. Δεν τον εξέθετα στον κόσμο, γιατί είχα κέρβερο την γιαγιά του. Ωστόσο, με την προσπάθεια που έκανα τον βοήθησα να μιλήσει. Έπειτα, την απείλησα πως θα την κάρφωνα για κακομεταχείριση παιδιού και τότε εκείνη ξεκίνησε να ασχολείται έστω και τυπικά μαζί του. Να του μαθαίνει γράμματα, καθώς σχολείο δεν τον έστειλε ποτέ. Γενικά η πορεία ζωής αυτού του παιδιού ήταν ένας Γολγοθάς, ιδιαίτερα μετά την απόπειρα δολοφονίας του εξαιτίας της πυρκαγιάς. Τώρα που βρεθήκατε και τώρα που κατανόησες το πρόβλημα, ελπίζω να προχωρήσετε μαζί στο δύσβατο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Μα να ξέρεις, ένα βήμα τη φορά» τελείωσε ο πατέρας Αυγουστίνος και ο Ντεάν σηκώθηκε ευχαριστώντας τον πολλές φορές.