Ekim, 2019
İçimde biriken küller, tekrardan alevlenmeye başlamıştı. bu zamana kadar söylenilen hiçbir şeyi kabul etmek istemiyordum. Gerçekler acıtıyordu, üzülüp üzülmemenizin bir önemi yoktu.Kabul ettiğiniz anda bir jilet gibi sizi derinden kesiyordu. Belki de bu yüzden çoğu insan yalanlarla yaşamayı tercih ediyor. Sanırım insanlar sandığım kadar aptal değil.
14 yaşında, hayata olan düşmanlığım bazen gözümü korkutmuyor değil. İnsanlara, hayata olan sevgimi kaybettim. Ama kelebekler... Hayır onlardan vazgeçmedim.Birçok kez kelebeklerimin öldüğünü söyledim ama görüyorum ki hala benimle birlikteler, bunu nefes alışımdan anlayabiliyorum.
Sabahlara kadar deli gibi düşünüp kafayı yerken cama değen güneş ışığını bile fark etmemeye başladım.
