🎼
"Cehennemin benim..." Diye fısıldadı. "Cennetin bu altın zincir... Cennet ile cehennem arasına sıkışıp kalan bu nota sensin."
Bileklik olduğunu düşündüğüm zinciri eline alarak usulca oturduğu yerden ayaklandı. Bakışlarım merakla hareketlerini tak...
Hayatım, çocukluğum hepsi ziyan oldu. Yapayalnız kaldım... Yağmur damlalarının izlerinde sakladığım gözyaşlarımı usulca etrafımdaki kalabalıkta gezindirdim. İnsan nasıl oluyor da bunca kalabalığın içersinde kendini yapayalnız hissedebiliyordu?
Bakışlarım şiddetli yağmurun altında kaçışmaya devam eden insan kalabalığını süzdü. Hepsi aniden bastıran yağmurun altında süratle koşuyor, kimse kimsenin yüzüne bakmıyordu.
Sanırım insanlardı kendini yalnızlaştıran.
"Affedersiniz,"
Derin düşüncelerime esir olan zihnim, duyduğum yabancı bir kadın sesiyle birlikte esaretinden kurtuldu. Bugün yeni bir iş arayış günümdü ve yine bugün yeni iş arayışımdan umutsuzca eve dönüş günümdü. Yaklaşık yarım saat önce yorgun düşen bedenimi biraz olsun rahatlatmak hem de paranoya yaptığım, her iş arayış günümde yollarımızın kesiştiği, siyah aracın esaretinden kurtulmak adına köşe başındaki ilk cafeye girmiş, küçük atıştırmalıkların ardından cafenin kapısında dikilmiştim. Aracı çokta sorun etmiyordum. Zira o kadar uzun bir süre yalnız kalmıştım ki, böyle küçük ayrıntıları, zihnimin otomatik olarak devleştirdiğini düşünürdüm.
Şu andaki tek sorumum aniden bastıran şiddetli yağmur nedeniyle ilerleyip ilerlememekte kararsız kalışımdı. Bu kararsızlığım da hemen ardımdan gelen yabancı bir kadın sesiyle birlikte beni derin bir utanca sürükledi.
"Kapının önünden çekilecek misiniz artık?" Diye devam eden yabancısı olduğum, bıkkınlık dolu kadın sesiyle birlikte bedenimi hızlıca cafenin içine, kadının olduğu yöne doğru çevirdim.
