01/19/**
"Lifeless" that is the word that we always argue about, and now that is the word that can describe myself.
It all start when you started to ignore me, you became as cold as ice. I ask your friends of whats wrong with you 'cause you never talk to me, they said that you think that I'm starting to fall in love with you.
I think that was lame 'cause you are not my type but a few days pass and I started to realize that you are right, I am in love, I am in love to a girl who doesn't love me back.
-Charles
Yan ang huling sulat na ibinigay ko sa kanya, dahil gusto naming layuan ang isa't isa pumunta ako sa New York para doon mag-aral,pero mali ako. Lalo ko siyang namiss, gabi gabi ko siyang iniisip kaya nung nakatapos ako ng college ay bumalik ako sa pilipinas.
Pagbalik ko ay ako ang pinagmanage ni papa sa coffee shop at sa book store namin. Naalala ko nanaman siya mahilig kaming tumambay sa coffee shop at magbasa sa book store.
Ilang araw din akong tumambay sa coffee shop namin. Nagsusulat sa note book ko ng mga sulat para sa kanya. Konti nalang ay mapupuno ko na ito.
Napahinto ako nang biglang dumating ang kapatid ko na si Hyacinth.
"Kuya! Ba't hindi mo sinabi sakin na umuwi ka na?!" Sabi nya sabay hampas sa tabke ko ng dala nyang clear book.
"Why do you have a medical condition?" Sabi ko sabay higop ng kape ko.
"No! It's just that I have a surprise for you!" Sabi niya ng pasigaw.
"Don't shout little sis. What is it." Sabi ko.
"I'm finally an official nurse." Sabi sya sabay lapit ng mukha niya sakin.
"Good for you." Sabi ko habang naka poker
"Aren't you happy*pout* 'bout it?" Sabi nya at mukhang nagpapaawa.
"No, I'm happy for you, I'll buy you some cake." Sabi ko.
"Ok." Sabi nya ng naka ngiti.
Nung nakauwi ako ay dumiretso ako sa may balcony sa labas ng kwarto ko. Bigla kong naramdaman na umiinit ang pisngi at ilong ko hindi ko namalayan na tumutulo na ang luha ko pababasa pisngi ko.
Nagsisisi ako na hindi ko sinabi na mahal kita, nagsisisi ako na umalis ako, nagsisisi ako dahil sinubukan kong mawala ang damdamin ko sayo.
"Hahanapin kita." Bulong ko habang nakatingin sa mga bituin sa langit.
Tatlong taon ang nakalipas, hindi parin kita nakikita, nagtanong tanong ako sa mga kaibigan mo dati pero wala na silang alam kung saan ka kung saan saan ako naghanap pero wala hangang sa tumawag sakin ang kapatid ko.
["Kuya, meron akong sasabihin sayo, pumunta ka dito sa ospital."]
"Sige pupunta ako kaysa magmukmok ako dito sa kwarto ko." Sabi ko sabay baba ng cellphone.
Naligo muna ako at nagdrive papunta sa ospital kung saan nagt'trabaho si Hya.
"Kuya!" Bungad nya sakin.
"Ano ba yung sasabihin mo sakin?" Tanong ko sa kanya.
"Sige kuya pero wag ka mabibigla." Sabi nya. "Sumunod ka sakin." Dagdag pa nya.
Sinundan ko si Hya papunta sa isang kwarto.
"Kuya, silipin mo." Sabi nya habang naka harap sa bintana ng kwarto.
Hindi napigilang maluha ng makita ko ang babaeng mahal ko, si Christine nakahiga nagbabasa ng paborito nyang libro.
"Kuya, malubha ang kalagayan niya, meron siyang osteosarcoma at kumalat na ito sa katawan niya. Kuya may taning na a--" Hindi ko na sya pinatapos magsalita dahil pumasok kagad ako sa kwarto kung saan sya naroon. Pagpasok ko agad ko siyang niyakap.
"C-Charles? W-wait charl--"
"Please, just let me hug you. Please." Sabi ko habang nakayakap sa kanya.
"Ok." Sabi nya.
Ilang minuto din akong nakayakap habang umiiyak bago ako bumitaw.
"Hey." Sabi nya.
"Christine I'm sorry, I'm sorry that I left, I'm sorry that I did'nt told you. I'm sorry that I did'nt have the guts to say that I love you." Sabi ko habang hawak ang kamay niya.
Dun ko nakita na tumutulo ang mga luha nya.
"I love you too, and I'm sorry that I have to leave you." Sabi nya habang umiiyak.
Ilang araw ko ding binantayan si Christine at isang araw.
01/19**
Nakikinig kami ng music sa iisang ear phone ng magsalita sya.
"I love you Charles, and I'm sorry that I have to leave you too early." Sabi niya. "If something happen's read this notebook." Pahabol niya sabay abot ng notebook na kulay red.
"W-what are you talking about?" Sabi ko habang pinipigil ang luha ko.
"I'm sleepy Charles, but I don't want to sleep." Sabi nya habang nakatingin sakin.
"Don't worry Christine, sleep. I'm here." Sabi ko hindi ko napigilan ang pagiyak.
"Ok, Charles, please remember me, please remember that I will always love you." Sabi niya habang nakasandal sa balikat ko.
"I love you too, Christine." Sabi ko habang hawak ang kamay niya.
Ilang minuto lang ang lumipas hindi ko na napigilang umiyak. Ang babaeng pinakamamahal ko, ang first love ko at ang buhay ko...hindi na sya humihinga.
"Good bye my love." Sabi ko habang yakap yakap sya habang umiiyak.
01/29/**
Araw ng libing ni Christine, parang ayaw ko pumunta sa libing pero pumunta ako, ayaw kong umiyak ayaw kong makita si Christine na wala ng buhay. Pero may kumatok sa kwarto ko.
"Kuya? Can I come in?" Tanong ni hya.
"Come in." Sabi ko habang nakaupo sa sahig at nakasandal sa gilid ng kama ko.
"Kuya I just want to gave you this." Sabi nya habang inaabot yung notebook na ibinigay sakin ni Christine. "Sige kuya maiwan muna kita." Sabi niya saka lumabas sa kwarto ko.
Nang basahin ko ang nilalaman nito hindi ko mapigilang lumuha. Isang sulat na para sakin.
Dear, Lance
Sorry, sorry kung hindi ko sinabing may sakit ako noon, ayaw kasi kitang saktan. Wala na akong ibang paraan kung 'di umiwas, alam kong mali iyon at sana mapatawad mo ako. Kung binabasa mo ito ay malamang ay wala na ako sa mundong ito, hindi ko man nasabi ng personal pero alam mong mahal na mahal kita. At kung iniisip mo paring hindi word ang lifeless nagkakamali ka bleh. Hahaha sorry. Gusto lang kitang patawanin pero salamat sa lahat ng masasayang bagay na nangyari sa atin at hindi narin malungkot ang pagkamatay ko dahil nahanap mo ako. Salamat sa lahat. Oh sya tama na ang pangit mong umiyak 'di bagay.
Nagmamahal,
Christine
