Δύο Διαφορετικοί Κόσμοι

Μέρος πρώτο

Η Ντάλια βγήκε απ'το μετρό με βιαστικά βήματα. Πάλι άργησε να ανοίξει το μαγαζί.
Σταμάτησε να πάρει τον αγαπημένο της καφέ, αντάλλαξε δύο τρεις κουβέντες με τα παιδιά που δουλεύουν εκεί και σχεδόν τρέχοντας έφτασε στο μαγαζί αργοπορημένη όπως πάντα.
Πώς θα περάσει η σημερινή μέρα πάλι.Ψυχή δεν πατάει..
"Το βλέπω πάμε για κλείσιμο" ψέλλισε μπας και το συνειδητοποιήσει και η ίδια.
Η ώρα έχει πάει 13.30 καθάρισε, τακτοποίησε και άρχισε να φωτογραφίζει τα ρούχα για να τα αναρτήσει στη σελίδα του μαγαζιού στο Facebook.
"Μα τι γίνεται σήμερα, γιατί τόση φασαρία έξω?"
Είχε συνηθίσει πλέον την περιοχή. Εμπόριο ναρκωτικών, οίκοι ανοχής και άνθρωποι κάθε εθνικότητας.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας άντρας με λεπτή σιλουέτα γύρω στα 30.
Λαχανιασμένος και έντρομος της λέει με σπαστά ελληνικά.
"Παρακαλώ εγκω προμπλεμα χαρτιά μου. Αστυνομία έξω ψάχνει στο καφετέρια απέναντι".
Η Ντάλια προσπαθεί να μη χάσει την ψυχραιμία της.
Ρίχνει μία ματιά απέναντι στο καφέ που συχνάζουν κυρίως άτομα αραβικής καταγωγής.
Επικρατεί ένας πανικός. Αστυνομικοί έχουν περικυκλώσει αλλοδαπούς και ψάχνουν τα χαρτιά τους.
"Σε παρακαλώ βγες έξω.Δεν θέλω μπλεξίματα με την αστυνομία..."φώναξε η Ντάλια γεμάτη απελπισία τώρα.
Ο άντρας την κοιτούσε με βλέμμα γεμάτο ικεσία.
"Σι παρακαλώ εγκω ντεν έχει χαρτιά...πασαπορτ.."
"Θα φωνάξω την αστυνομία" συνέχισε η Ντάλια αλλά η αλήθεια είναι ότι δε το εννοούσε.
Παρατηρούσε τον νεαρό άντρα... Αρρενωπός με έντονα χαρακτηριστικά, μοντέρνο κούρεμα και περιποιημένο μούσι... φορούσε όμορφα καθαρά ρούχα και μύριζε ένα υπέροχο σαγηνευτικό άρωμα. Με δυσκολία τον έκανες αλλοδαπό...