Αόρατο Πρόσωπο

Η Παγίδα/ part 2

Ανεβαίνοντας προς την κουζίνα καθώς ήταν νωρίς το απόγευμα, αντίκρυσε την Ελοντί να μαγειρεύει χαρούμενη. Για λίγο κοντοστάθηκε πίσω της, κοιτάζοντάς την και σκεπτόμενος την απόφαση που είχε πάρει. Μέσα στο σιγανό της τραγούδι, η κοπέλα αντιλήφθηκε αμέσως την παρουσία του και τον υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο.

«Πόση ώρα στεκόσουν και με κοιτούσες;» τον ρώτησε.

΄΄Θα μπορούσα με άνεση και έναν ολόκληρο αιώνα΄΄ σκέφτηκε εκείνος και την πλησίασε διστακτικά.

«Ελοντί, θα ήθελα να με ακούσεις» ξεκίνησε και είδε άξαφνα τη χαρά να σβήνει από το πρόσωπό της «Εμείς οι δύο δεν μπορούμε να είμαστε μαζί και θα ήθελα να σεβαστείς αυτήν την απόφασή μου. Είναι για το καλό σου και για το μέλλον σου. Μπορεί τώρα να μην το βλέπεις, στο μέλλον όμως θα δεις και εσύ η ίδια πως τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Γνωρίζω πως σου υποσχέθηκα να κάνω τα πάντα για την ευτυχία σου, ακόμη και να ζήσω σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος, όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Η ζωή σου μαζί μου, θα είναι μονότονη, σαν φυλακή. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να ξεφύγεις από την μέγγενη αυτού του χωριού» ξεκίνησε για να την δει να βουρκώνει.

«Δηλαδή, εσύ έρχεσαι να μου ανακοινώσεις μία απόφαση που πήρες και για τους δύο; Δεν είναι λίγο εγωιστικό αυτό;» τον ρώτησε.

«Είναι πολύ, δεν είναι μονάχα λίγο. Ωστόσο, γνωρίζω πως εσύ είσαι πρόθυμη να θυσιάσεις τη ζωή σου και δεν θα άλλαζες με τίποτε την άποψή σου. Εγώ ωστόσο, οφείλω να σε προστατέψω από μία τέτοια λανθασμένη απόφαση. Πρέπει να φύγω τώρα. Να ξέρεις πως με έχεις κάνει ήδη ευτυχισμένο που στάθηκες δίπλα μου και με επέλεξες. Που δέχτηκες να με φιλήσεις πίσω, δίχως να αηδιάζεις από την ασχήμια μου» ολοκλήρωσε και βγαίνοντας έξω από την κουζίνα, χάθηκε στον λαβύρινθο των εσωτερικών διαδρόμων που είχε δημιουργήσει.

------------------

Ο Ντεάν οδηγούσε με κατεύθυνση το πατρικό του σπίτι. Το σπίτι δηλαδή όπου είχε μεγαλώσει. Η μητέρα του ήταν άρρωστη στο νοσοκομείο και ο πατέρας του την επισκεπτόταν τα απογεύματα μετά τη δουλειά. Λογικά τέτοια ώρα, μάλλον θα τους έβρισκε και τους δύο μαζί στο νοσοκομείο. Έπειτα από αρκετή ώρα δρόμου και με τις σκέψεις του να διαδέχονται η μία την άλλη, έφτασε μπροστά από το νοσοκομείο, όπου άφησε το αυτοκίνητό του. Με φόρα μπήκε μέσα και ανέβηκε στον πρώτο όροφο, κατευθυνόμενος στο δωμάτιο που θα έβρισκε την μητέρα του. Όπως φυσικά το περίμενε, μέσα βρήκε και τον πατέρα του.