Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eylüldeyim. Gecenin koynunda hafif hafif titrediğim ayların birinde. Ne acı ki çarşaflar örterdim üzerime, Bilmezdim ki titreme, yüreğimin yamalı yerlerinde. Ben anlamazdım dikişten. Anlamazdım yaralar nasıl kapanır birden. İğneyi aldım mı elime, Sana düğümlenirdim ipliğimle. Sana uzak kaldığım her vakitte, Keserdim yelkovanı, akrebi bir gecede. Körelmiş makasım şahitti hasretime.
Gecenin en kuytu saatlerinde, Şiir dolu ilaç kutusu gelirdi ellerime. Doktorumun tavsiye ettiği gibi değil de, Bir gecede inerdi boğazımdan yüreğime. Bir damla su serpilmezdi bu cesede, Tuzlu göz yaşlarım merhem olurdu yüreğimdeki kedere.
Şiirler yazmak isterdim, Sararmış yaprakların kuruyan çehrelerine. Elemi onlar resmederdi gözlerime. Dallarından koparak düşerdi kaldırım köşelerine. Ya da bir şiirde var olmak isterdim. Şairin en hüzünlü gecesinde, Masasının üstündeki çiçek demetinde. Yine çürürdüm, solardım ıstırap içinde.
Ben kaldırım taşında ölü bir yaprak, Yuva yaptım avuçlarına dallarımdan koparak. Okşa sevgilim yanaklarında sonbahar, Gamzelerin en güzel çukurdan mezar.
