Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 58ο

Γαίας POV

Νιώθω όλο το σώμα μου πιασμένο. Ανασηκωνομαι και στιριζομαι στο αριστερό μου χέρι ενώ με το άλλο τρίβω ελαφρά την πλάτη μου. «Μμμ» ποναω... πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και σηκώνομαι από το κρεββάτι. Πηγαίνω προς την ντουλάπα μου για να βρω κάτι να φορέσω. Από χθες είμαι ακόμα με τα ίδια ρούχα. Ανοίγω την ντουλάπα και παίρνω μια μαύρη φόρμα και ένα πράσινο πουλόβερ. Δεν ξέρω, μπορεί και να είναι η ιδεα μου αλλά εδώ μέσα έχει πιο πολύ κρύο από το άλλο δωμάτιο που ειμουν παλιά... βγάζω τα ρούχα μου και φοράω τα καινούργια ενώ ψάχνω ένα μικρό σακουλάκι που είχα μέσα κάποια κοκαλάκια. Όταν το βρίσκω βγάζω ένα λαστιχάκι και πιάνω τα μαλλιά μου σε μια αλογοουρά. Αναρωτιέμαι αν ακόμα με έχει κλειδωμένη εδώ μέσα αυτό το τερας! Πλησιάζω προς την πόρτα για να λύσω την απορία μου και ναι... ακόμα κλειδωμένη είμαι.. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ! Ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων... αφού δεν υπάρχει περίπτωση να βγω από εδώ πηγαίνω ξανά στο κρεββάτι μου και κουκουλώνομαι με τα σκεπάσματα... τι κρύο που έχει εδώ... νιώθω όλη της σπονδυλική μου στήλη να ανατριχιάζει... δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει... δεν έπρεπε να σταματήσω να τρέχω! Αν δεν είχα τωρα θα ειμουν ελεύθερη... αλλά πως με βρήκε γαμωτο;;; Λες να έκανε τίποτα κακο στον Jackson??? Η Ιόλη είναι καλα;;; Δεν μπορώ να ρωτήσω γιατί κυνδινευω από το να αποκαλύψω κάτι που μπορεί να μην ξέρει... γαμωτο πως θα μάθω;;; Ξαφνικά ακουω έναν ήχο να έρχεται από την πόρτα σαν κάποιος να ξεκλειδώνει και Ανασηκωνομαι για να καθίσω στο κρεβάτι ώστε να μπορώ να δω. Μετά από λίγο η πόρτα ανοίγει και μπροστά μου βλέπω έναν άγνωστο άντρα ντυμένο από πάνω μέχρι κάτω στα μαύρα.

«Το αφεντικό θέλει να σου μιλήσει» λέει και κάνει στην άκρη. Εγώ σηκώνομαι και αφού φορέσω τις παντόφλες μου πλησιάζω προς την πόρτα. Ο τύπος ήταν ακόμα εκεί. Δεν το πιστεύω πως τωρα θα πρέπει να κύκλοφορω και με συνοδεία μέσα σε ένα φρούριο σαν και αυτό! Βγαίνω από το δωμάτιο και προχωράω στον μικρό διάδρομο. Όταν βγαίνω στο μεγάλο χώρο του σαλονιού μπορώ να διακρίνω από την μεγάλη τζαμαρία τους μαυροφορεμένους άντρες να κάνουν περιπολίες και μόνο αυτούς. Μαλλον δεν είναι κανεις άλλος εδώ, ούτε η γκομενα του... «προχωρά!» Ακουω τον άντρα να λέει από πίσω μου ενώ με ακουμπάει στον ώμο σπροχνοντας με πάνω στη σκάλα με αποτέλεσμα να πιαστώ από την κουπαστή για να μην πέσω. Γυρίζω να τον κοιτάξω με το πιο βλοσυρό βλέμμα μου και ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες. Προχωράω στον διάδρομο ενώ μετά από λίγο στέκομαι έξω από την ίδια καφέ πόρτα. Όμως κάτι μοιάζει διαφορετικό. Το βλέμμα μου πέφτει στην πόρτα από την οποία είχα δραπετεύσει. Είναι σε μαύρα χάλια!... σχεδόν κατεστραμμένη με κομματάκια ξύλου βγαλμένα πράγμα που σε κάνει να διακρίνεις το καφέ της χρωμα. Μια ανεξήγητη δύναμη με ώθησε στο να απλώσω το χέρι μου και να την ανοίξω.... αυτό που αντικρίζω μπροστά μου με κάνει να μείνω με το στόμα ανοιχτό! Ο χώρος είναι σε μαύρα χάλια... τα πράγματα είναι ολα σπασμένα ενώ το κρεββάτι είναι ακόμα στην θέση του και... και το παράθυρο;;;