ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ Ι

#SPECIAL: ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΕΒΙΛΛΗ

Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που θα ταξίδευα στην Ισπανία. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό και η πρώτη φορά που θα συναντούσα την μέλλουσα συμβασιλέα μου. Η Ορόρα αποτελούσε για χρόνια έναν αστικό μύθο, όχι μόνο για την Μόιρα, αλλά και για μένα, τον θείο - ξάδερφο της. (Προτιμούσα να με αποκαλώ το δεύτερο, εφόσον την περνούσα μόνο τρία χρόνια.) Αυτό όμως θα τελείωνε, καθώς πήρα την απόφαση να μπω στο αεροπλάνο και να διασχίσω τον Ατλαντικό για να την συναντήσω. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οι γονείς της αρνούνταν να την φέρουν στην Μόιρα, οπότε δεν μου έμενε τίποτα παρά να κάνω αυτό το ταξίδι.

Μαζί μου θα ερχόταν ο Μάικλ. Εκείνος την επισκεπτόταν κάθε καλοκαίρι και έμενε μαζί με τους Σάντος σχεδόν για τρεις μήνες. Πάντα έβρισκε και κάτι νέο να επαινέσει την Ορόρα, κι αν πίστευα τα λεγόμενα του, επρόκειτο για το θαύμα της φύσης. Πέραν από την ομορφιά της, που συνδύαζε με επιτυχία τα καλύτερα γονίδια των Σάντος και των Πετρώφ, ήταν έξυπνη, ετοιμόλογη, ήξερε να λειτουργεί υπό πίεση και ήταν δεινή μαχήτρια. Ο Ντιμίτρι, ένα ορφανό που μεγάλωσε σαν παραγιός του Αλεχάντρο και της Μαρέβα, την δίδαξε από τα έντεκα πολεμικές τέχνες και η μικροσκοπική πριγκίπισσα ήταν κατά βάθος ένα φονικό όπλο.

«Έτοιμος;», με ρώτησε ο ξάδερφος μου μπαίνοντας στο δωμάτιο μου.

«Πανέτοιμος», απάντησα κλείνοντας την βαλίτσα μου. «Ελπίζω να μην μας περιμένει κανείς στο αεροδρόμιο».

«Μην ανησυχείς. Δεν θα χαλάσει η έκπληξη».

Δεν ήθελα να μάθει η Ορόρα για την άφιξη μου μέχρι να με δει μπροστά της. Είχα σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο που θα την συναντούσα. Ήθελα να είναι σαν παραμύθι για να μην ξεχάσει ποτέ την πρώτη μας επαφή. Θα περνούσαμε μια ολόκληρη ζωή στην εξουσία, και έπρεπε επιτέλους να αποκτήσουμε μια σχέση.

Αφού έλεγξα και τις τελευταίες λεπτομέρειες με τα διαβατήρια και τα εισιτήρια μας, κατεβήκαμε στο ισόγειο για να χαιρετίσουμε τους γονείς μας με την Μέλανη.

«Να προσέχεις αγόρι μου», έλεγε και ξανάλεγε η μητέρα μου. «Να μου τηλεφωνήσετε μόλις φτάσετε και να μου στέλνεις μήνυμα δύο φορές την ημέρα».

«Μέχρι την Ισπανία πάω, στον Αλεχάντρο. Τι θα έκανες αν ταξίδευα στην Βρίλυ;»

«Θα ερχόμουν μαζί σου!»

Γονιός! Τι περίμενε κανείς;

«Φτάνει αγάπη μου, το έπνιξες το παιδί», της υπέδειξε ο πατέρας μου μόνο και μόνο για να το κάνει ο ίδιος.