Hayal Kırıklığı

1. Bölüm

Öncelikle Merhaba ! Bu benim başlayıp sildiğim dört kitaptan sonra silmeyeceğim ilk kitap olacak :) Fazla okunmasını beklemiyorum.
Multimedia da Helen var.
Umarım beğenirsiniz (＾▽＾)

" Buse kalkar mısın artık ! "

" Hıhı "

" Buse bir daha seslenmeyeceğim ya kalkarsın yada anlındaki sivilcenin fotoğrafını çeker ve Ege'ye atarım. "

Kalkacağından emindim ama aynanın önüne ışınlanacağını tahmin edememiştim. Ciddiyim ne zaman gittiğini anlayamadım.

" Helen bunun çok iğrenç bir şaka olduğunun farkındasındır sanırım. "

" Bu şaka değil BUT'dan biri . "

" BUT ne be sabah sabah içtinmi yine "

" Buse'yi uyandırma teknikleri."

"Hahaha çok komik."

" Neyse ben alışverişe çıkacağım sen de işe geç kalacaksın hazırlan." dedim ve evden çıktım.

Oldukça büyük bir evim var. Babam bana miras bırakmış. Tabi üvey babamdan bahsetmiyorum. Babam ben 6 yaşındayken kansere yakaladı ve 2 sene sonra öldü. Bütün mal varlığını bana bıraktı ama sadece 18 yaşıma geldiğimde kullanabilecektim. Annem bunu öğrendiğinde 10 sene parasız nasıl yaşayacağız diye aptal bir adamla evlendi ve para için beni de yanına aldı. Üvey babam bana çok iyi davranıyordu ta ki 13. doğum günüme dek ! Annem yanımdayken doğumgünümde o adam bana tecavüz etti  ama annem kılını bile kıpırdatmadı. O olaydan sonra  1 yıl boyunca odamda çıkmadım , okula gitmedim, kimseyle konuşmadım. Öylece oturdum ve ağladım. 14. yaş günüm geldiğinde en doğru olduğunu düşündüğüm şeyi yaptım polise gidip her şeyi anlattım. Annemle o adamı tutukladılar ama parasını kullanarak serbest kaldı. Ama beni alamadılar yetimhaneye gidiyordum çünkü.

           Yetimhanede 2 ay kaldıktan sonra rehabilatasyon mermezine gönderildim. Yaklaşık 1 yıl orada kaldıktan sonra Remzi Babam beni evlatlık edindi. 17 yaşıma kadar onun yanında kaldım onun sayesinde hayata döndüm. 17 yaşındayken Remzi Baba öldü ve ben de 1 yıl okul yurdunda kaldım şimdide kendi evimdeyim.

        Şuan 19 yaşındayım 3 yıldır dövüş sporlarıyla uğraşıyorum. İstanbul'da kime Helen deseniz benden bahseder. Çünkü Türkiye'nin en zenginlerinden , en çok bağış yapanlarından biriyim. Fakat sokakta ben Helen Kaya'yım desem kimse bana inanmaz çünkü saklandım. Kameralardan , fotoğrafçılardan , herşeyden. Tek arkadaşım var o da Buse beni tanıyan tek insan.

        Her gün yaptığım gibi alışveriş merkezine değil de şirkete geldim Buse'ye yalan söylüyorum çünkü şirkete sadece devasa spor salonu için geliyorum.

      Şirkete girdiğim gibi spor salonuna doğru gitmeye başladım. Spor salonuna girdiğimde karşımda volta atan Ahmet abiyi görmeyi beklemiyordum.

" Helen nerdesin kızım sen ? "

" Geldim işte ne oldu ? "

" Odam da bir adam var tutturdu ben Helen'le görüşeceğim diye tam atacaktım ki cebinden senin fotoğraflarını çıkardı. "

" Nasıl olur ?"

"Valla bende şaştım kaldım. "

"Tamam gidelim."

Odaya doğru giderken ne yapacağımı ne diyeceğimi şaşırmış durumdaydım. Daha önce başima böyle bir şey gelmemişti. Odanın kapısına geldiğimde derin bir nefes aldım ve Ahmet abiye kapıda beklemesini söyledim ve içeriye girdim. Ama içeride bir güzellik abidesi görmeyi beklemiyordum. Ama öle böle değil çok yakı-

" Oo Helen hanımlar sonunda gelebilmiş."

" Beni nerden tanıyorsun ?"

Ayağa kalktı ve gelip elimi sıktı.

" Selam ben Ufuk Taşdelen."

Temasıyla resmen erimiştim. Siktir ! Ne oluyor bana !!