SAD but TRUE

INTRODUCTION

Ako si Rhea, 16. Isang taong walang ibang gusto kundi ang mabuhay na masaya. Lahat gagawin ko makapagpasaya lang sa akin. Kaya kung ibuhos lahat ng pera at atensyon sa kung sino man na alam kong makapagpasaya sa akin. Ayaw kong magmukhang kawawa sa mata ng iba kasi alam ko sa sarili na may kaya rin ako. Kaya, hindi ako namili ng kaibigan na alam kong wala akong mapapala sa kanila. Ayaw ko rin sa mga taong boring pag kasama, yung mga taong sobrang bait at mga hindi high class. Dahil, parang hindi ako bagay don kasi, nakapagpababa ng self- esteem.

Sa murang edad, hindi ko nararanasan ang mga problimang hatid ng buhay, mga bagay sa sobrang nakakalungkot, mga panglalait at pagkamuhi. Hindi kagaya ng ibang taong mula pagsilang palang may nakapatong na kalungkutan at problima sa kaniya kaniyang balikat. Gaya nalang ng naging mga kaibigan ko, na halos lahat sa kanila ay nakaranas ng family problem(hiwalay ang mga magulang) kaya minsan pag nakita ko silang umiiyak o nalulungkot ako yung magsasabing magiging 'okay rin ang lahat 'at minsan ako pa yong magbibigay sa kanila nga mga advise.

Pero kahit ganon sila, sobra kong pinapahahalagan, dahil sila rin ang nagbigay kasiyahan sa akin bukod sa pamilya. Kayang ibigay ng mga magulang ko kung ano man ang gusto ko. Pero hindi naman ako spoil na pagkatao. Sa mga kapamilya ko tinuring din ako na parang prinsesa pag nasa kanila ako.

Wala akong masasabi kundi ang ganda ng naging buhay ko. Maswerte raw ako, masasabi kong 'Oo' sakto talaga sila. Nakukuha ko ang mga gusto ko at pinupuri lagi ng lahat. May mga katangian rin ako na hinahangaan ng iilan, ako ay may angking gadandahan (pero hindi pang beauty queen),top rin ako sa school at may mga achievements rin, magaling ako sa pagsasayaw at mahilig rin sa pagpipinta at musika (pero di binayaan ng magandang boses),mahilig akong magluto at magtanim, isa rin akong chess player.

Panganay ako at dalawa lang kaming magkakapatid. Close rin kami ng kapatid ko at sobrang mahal na mahal ko talaga si Raku. So since, dalawa lang kami kayang kaya talaga kaming itaguyod ng mga magulang namin. Wala na akong mahihiling pa sa buhay. Kung pag-aaral ang pag uusapan wala pa akong mapiling kurso, na paghuhugutan ko ng lakas,ang sa akin lang ay makapag-aral lang ako. Gala- gala sa kunh saan saan.Bored din no.

Sa sobrang bored ko sa life pumasok ako mga bagay na alam kong may masamang epekto sa akin. Habang lumalaki ako mas naging agrisibo ako sa paggawa ng bagay na makakapagpaaliw sa akin. Hindi ako nakinig sa mga magulang ko at mas lalo pang lumala ang mga ginagawa ko. Naging reyna ng kalokohan.

Pinili kong maging ganon para maging mas matatag at masayahin ako sa lahat ng bagay.
Wala akong pinagsisihan sa mga ginagawa ko at buong puso kong tinanggap ang mga masasakit sa katotohanan.