Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

16. Laatste hoofdstuk

"Tia nee!" Zegt Miles tegen me. Hij legt zijn hand op mijn schouder maar ik loop weg. Het doet pijn om hem te verlaten, maar het moet.
"Wat bedoel je, jij blijft?" Vraagt Persephone verbaasd. Ik haal diep adem. Ik wil het niet maar ik moet wel.
"Als Hades wilt dat iemand blijft die jullie kan dienen, dan blijf ik. Laat Miles gaan en laat mij blijven". Mijn stem breekt bij de laatste woorden. Ik kijk even snel achterom en ik zie Miles staan. Zijn ogen gebroken, en een kleine straal zout water, vloeit uit zijn ogen en komt op de ijskoude vloer terecht. Hij schud nee. Ik kijk snel weg voordat ik mijn gedachte verander.
"Goed" zegt Hades luid. Ook al kijkt hij nog bedenkelijk naar me, hij wil dat ik blijf en niet Miles. Hij houd van pijn en dat is wat ik het meeste heb.
"De jongen mag gaan. De dochter van Hera mag blijven. Ik wacht al tijden op wraak. Hera is nooit aardig tegen me geweest. Ze heeft me altijd verafschuwd. Nu kan ik haar eigen dochter al het werk laten doen. Geweldig!"
Hades kijkt tevreden naar Persephone, die moeilijk voor zich uit zit te staren. Zij is het duidelijk niet eens met de keuzes van haar man. Hades kijkt vol haat naar Miles.
"Ga maar jongen. Tot over een paar jaar! Dan ben je dood en dan verhuis je naar mijn rijk" zegt  Hades er nog achteraan.

Ik draai me snel om. Miles kijkt vol verlangen naar me. Zijn armen hangen verslagen langs zijn lichaam. Zijn gezicht staat radeloos. Ik ren naar hem toe. Ik hoor achter me dat Hades er iets op heeft te zeggen maar Persephone stopt zijn geklaag. Ik vlieg nog een keer in Miles zijn armen. Ik snuif nog een keer zijn lavendel geur op. Ik voel nog een keer zijn gespierde lichaam. Ik laat mijn vinger nog een keer over het litteken op zijn gezicht glijden. Voor nog een, laatste keer, leg ik mijn lippen op de zijne.
"Tia, je weet niet hoeveel ik van je hou" zegt Miles. Ik schud mijn hoofd.
"Ik weet het wel" . Ik veeg een traan van zijn wang en hij doet hetzelfde bij mij.
"Beloof je me dat je me niet vergeet?" Vraag ik aan hem.
"Natuurlijk niet tia! Jij bent het meest onvergetelijke dat bestaat. Ik zal elke dag aan je denken" hij probeert te glimlachen. Hij houd zich groot, ik zie het.
"Miles je moet me nog een ding beloven" zeg ik met een brok in mijn keel.
"Beloof me dat je een helden leven lijd. Lijd een leven die je een ticket naar het Elysium bezorgt. Ik wacht hier op je. Dan ga ik met je mee en dan zijn we voor altijd samen. Nooit meer alleen". Er ontsnapt een harde snik uit mijn mond. Mijn wangen zijn nat van de tranen.
"Belooft" fluistert Miles. Hij knijpt nog een keer in mijn handen. Zijn hartslag klopt razendsnel in zijn pols.
"Het is nu wel tijd tortelduiven" zegt Hades kwaad. Miles knikt. Hij geeft me een laatste, liefdevolle blik die nooit uit mijn geheugen word gewist.  Maar dan loopt hij weg. Onze vingertoppen raken elkaar voor de laatste keer aan. De laatste keer de warmte van het persoon waar ik me thuis voel. En hij loopt door.
Kijk niet om, denk ik. En hij doet het niet. Ik blijf zijn achterhoofd zien en dan gaat hij het hoekje om. Ik ben alleen nu. Alleen in de onderwereld als dienstmeid van Hades. Nu moet ik wachten. Wachten tot mijn prins me komt ophalen om een eeuwig, geweldig leven te lijden. Maar voor het zo ver is, zijn we alweer een eeuw verder. Hoop ik.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Einde