Τα φτερά του έρωτα

Στους Δύο.. Τρίτος

Έκατσαν σε ένα μικρό καφέ με θέα το λιμάνι και το ηλιοβασίλεμα που σιγά σιγά απλωνόταν στον απογευματινό ουρανό.
  Ο Άρης έμοιαζε να έχει ξαναβρεί το κέφι του και έπινε αργά τον παγωμένο φραπέ του ενώ η Σοφία δοκίμαζε το γλυκό του κουταλιού που της είχαν φέρει μαζί με τον ελληνικό της καφέ.
Ο Άρης χαμογελούσε καθώς εκείνη γευόταν το γλυκό.
"Έχω πασαλειφθεί με γλυκό;" η Σοφία ένιωσε ανόητη καθώς τον ρωτούσε αλλά ήταν τέτοιο το ύφος του που σκέφτηκε πως σίγουρα εκείνη είχε κάνει κάποια γκάφα.
"Όχι είσαι μια χαρά.. Απλά να.. Έχω καιρό να κάτσω με κοπέλα κάπου που να παραγγείλει ελληνικό καφέ και που απολαμβάνει ένα γλυκό του κουταλιού σαν να είναι το πιο εκλεκτό γλυκό" της εξήγησε ο Άρης και τα μάτια του ταξίδεψαν από το πρόσωπο της, στην ήρεμη θάλασσα που απλωνόταν δίπλα τους.
" Ναι καταλαβαίνω τι εννοείς... Μου συμβαίνει συχνά αυτό. Το να κάνω κάτι "γιαγιαδίστικο" και οι άλλοι να παραξενεύονται πως κάποια στην ηλικία μου αγαπάει αυτά τα πράγματα... Αλλά έτσι ήμουν πάντα. Μου αρέσουν τα πράγματα μιας άλλης εποχής, δε μπορώ να πω πως μου αρέσει τόσο το μοντέρνο"του απάντησε χαμογελώντας κι εκείνη και ήπιε λίγο νερό για να καθαρίσει το στόμα της από τη γλύκα που της είχε αφησει το γλυκό του κουταλιού.
" Μου θυμίζεις τη μητέρα μου..Έτσι είναι κι αυτή.. Ρομαντική και ελαφρώς Retro. Της αρέσει να βρίσκει παλιά πράγματα και να τα συλλέγει μανιωδώς. Ο πατέρας μου της έλεγε πως με τόσες αντίκες θα έπρεπε να ανοίξει επιχείρηση..
Το τηλέφωνο του χτύπησε καθώς έκλεινε τη φράση του και ο Άρης κοίταξε την οθόνη του κινητού του και φάνηκε να ταράζεται.
"Με συγχωρείς για λίγο. Πρέπει να το απαντήσω" δικαιολογήθηκε στα γρήγορα και απομακρύνθηκε από το τραπέζι για να μιλήσει.
  Η κουβέντα πρέπει να ήταν έντονη και από κάτι μισόλογα που έπιασε, κατάλαβε πως ήταν η Ιόλη στο τηλέφωνο. Αναρωτήθηκε τι να της έλεγε. Σίγουρα δε θα μπορούσε να της πει πως βρισκόταν στη χώρα μαζί της. Όχι αυτό δε γινόταν. Είχε καταλάβει πως η Ιόλη ήταν μια δύσκολη γυναίκα και αν ο Άρης, ήθελε να την εξευμενίσει δε θα έπρεπε να αναφέρει πως έπινε καφεδάκια στο ηλιοβασίλεμα με μια συντοπίτισσα του.
  Είχαν περάσει πέντε λεπτά πάνω κάτω και η Σοφία που είχε αρχίσει να νιώθει άβολα, έβγαλε από τη τσάντα της το βιβλίο "Η μεγάλη Χίμαιρα" του Καραγάτση και ξεκίνησε το διάβασμα. Πάντα είχε μαζί της ένα βιβλίο για ώρα ανάγκης. Και τώρα ήταν όντως μια τέτοια ώρα.
Δεν πρόλαβε να διαβάσει ούτε τη πρώτη φράση του κειμένου όταν άκουσε κάποιον να προφέρει το όνομα της και να την ακουμπάει ελαφρώς στον ώμο.
  Ξαφνιάστηκε και γύρισε το κεφάλι της να δει ποιος της μίλαγε. Τελικά αποδείχτηκε πως ήταν ο Γιάννης ένας παλιός της συμμαθητής που κάποτε στο λύκειο ήταν ψιλο τσιμπημένος μαζί της αλλά εκείνη δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά γιατί τότε διάβαζε Jane Austen και αναζητούσε τον κύριο Darcy της. Ο Γιάννης με το μηχανάκι του και το κακοκουρεμένο του μαλλί δεν της ταίριαζαν στο μοτίβο.
  Η αλήθεια είναι πως ο καιρός είχε φερθεί καλά στον Γιάννη. Έμοιαζε καλύτερα από ποτέ με το ψηλό του παραστημα, το αδύνατο σώμα του και τα κάστανα μαλλιά του που ευτυχώς είχαν πια  το σωστό κούρεμα.
"Γιάννη; Τι κάνεις; Πόσο καιρό έχω να σε δω;" η φωνή της ήταν εγκάρδια. Πάντα χαιρόταν όταν έβλεπε κάποιον από τα παλιά.
"Τι να κάνω Σοφία μου;Το προσπαθώ όπως όλοι! Έλειπα για κάποιον καιρό στη Γερμανία, στο Βερολίνο και επέστρεψα το Πάσχα μόνιμα για να ανοίξω το γραφείο μου!" της εξήγησε εκείνος και η Σοφία κατάλαβε πως δεν είχε αλλάξει τόσο από άποψη χαρακτήρα. Έτσι ήταν και στο σχολείο, κοινωνικός και τσαχπίνης.
"Τι ωραία, μπράβο βρε Γιάννη! Σε ζηλεύω! Εγώ δεν έχω περάσει ακόμη τα σύνορα! Ελπίζω να τα καταφέρω καμία φορά να ταξιδέψω κι εγώ στο εξωτερικό. Έμεινες καιρο εκεί;"
  Η συζήτηση συνεχίστηκε για αλλά πέντε λεπτά μέχρι που το μάτι της Σοφίας έπιασε τον Άρη να έρχεται στο τραπέζι τους.
  Η αλήθεια είναι πως είχε πειραχτεί από τη συμπεριφορά του Άρη. Εντάξει δε περίμενε να μην απαντήσει στη κλήση της κοπέλας του αλλά το να αφήνεις τη παρέα σου μόνη της για ένα τέταρτο και να μιλάς στο τηλέφωνο, δεν ήταν και πολύ ευγενικό κατά τη γνώμη της.
Κι έτσι όταν ο Άρης έκατσε πάλι στη θέση του η Σοφία ελαφρώς πειραγμένη δεν σταμάτησε τη κουβέντα της για να συστήσει τους δύο άντρες.
  Ο Άρης στραβοκοιτούσε τον Γιάννη όλο περιέργεια και φαινόταν πως ήθελε να μάθει τι στο καλό έκανε στο τραπέζι τους.
Ο Γιάννης από τη πλευρά του είχε μαζευτεί ελαφρώς όταν είδε πως η Σοφία ήταν με αντρική παρέα αλλά όταν είδε πως εκείνη δεν έδωσε σημασία στον ερχομό του άλλου άντρα, αυτός πήρε θάρρος και αφού χαιρέτησε τον Άρη, μίλησε λίγο ακόμη με τη Σοφία σαν να μην καταλάβαινε πως υπήρχε τεταμένη ατμόσφαιρα.
Μετά από κάνα δεκάλεπτο τελικά σηκωθήκε το κοιτώντας το ρολόι του και αποχαιρέτησε την Σοφία δίνοντας της την επαγγελματική του κάρτα - ήταν λογιστής πια:
"Ελπίζω να τα πούμε σύντομα, μη με ξεχάσεις! Πάρε με για καφεδάκι όποτε θες"
Η Σοφία του χαμογέλασε, του το υποσχέθηκε αν και αμφέβαλλε αν θα του τηλεφωνούσε όντως και τον είδε να απομακρύνεται για να πάει στο γραφείο του.
  Όταν έμειναν και πάλι οι δύο τους υπήρχε μια αμήχανη σιωπή σαν να μην ήξεραν πως θα καταφέρουν να ξαναβρούν το προηγούμενο καλό κλίμα που είχαν όταν ξεκίνησαν να πίνουν τους καφέδες τους.
"Περίεργος τύπος.." σχολίασε τελικά ο Άρης καθώς άφηνε το κινητό του στο τραπέζι.
"Δε θα το λεγα..Είναι πολύ καλό παιδί. Πάντα ήταν" σχολίασε η Σοφία κάπως απότομα και νευρίασε μαζί του που τολμαγε να σχολιάσει έναν γνωστό της ενώ εκείνος την είχε αφήσει μόνη και μιλούσε στο τηλέφωνο.
"Δε ξέρω.. Κάτι τέτοιοι μόνο ένα πράγμα έχουν στο μυαλό τους " σχολίασε πάλι εκείνος που δεν έλεγε να αλλάξει θέμα.
Η Σοφία παραλίγο να γελάσει μόλις τον άκουσε να λέει τη συγκεκριμένη φράση. Κάτι αντίστοιχο έλεγε η γιαγιά της κάποτε για κάθε άντρα που τη χαιρετούσε ή της απηύθυνε το λόγο.
" Που δηλαδή; " ρώτησε αθώα η Σοφία και ήπιε ακόμη μια γουλιά από τον καφέ της που είχε πια κρυώσει.Ήθελε να τον φέρει σε δύσκολη θέση για αυτό και η ερώτηση.
"Προφανώς και ψάχνει γυναίκα. Είναι ξεκάθαρο..." απάντησε εκείνος επικριτικά.
"Το λες  λες και είναι το 8ο αμάρτημα που ξέχασαν να βάλουν στη λίστα" είπε μισογελώντας εκείνη.
"Όταν είναι τόσο έντονο δε ξέρω. Μοιάζει απελπισμένο.."
"Δεν είναι αυτό.. Απλά υπήρχε κάτι στο παρελθόν..Ίσως γι' αυτό και η έντονη φιλικότητα" του εξήγησε και εκείνος κόκκινησε ελαφρώς.
Δεν ήξερε καν γιατί του το ανέφερε. Δεν είχε σκοπό να πει τίποτα για το παρελθόν αλλά ήθελε να δείξει πως δεν ήταν μια γλυκιά, μοναχική ύπαρξη. Πως άρεσε στους άντρες, σε κάποιους τουλάχιστον...
" Είχατε δεσμό με αυτόν;" η ερώτηση του Άρη δεν ακούστηκε και πολύ ευγενική αλλά η Σοφία το παρέβλεψε.
"Όχι δεν είχαμε δεσμό.. Είχαμε φιληθεί κάνα δυο φορές.. Μόνο αυτό.. Δεν ήμουν σε φάση για δεσμό εκείνη την εποχή"
Δεν ήξερε καν γιατί του έλεγε κάτι τόσο προσωπικό.. Δεν του χρωστάγε εξηγήσεις.
"Δε θα πίστευα πως ήταν του γούστου σου..." απάντησε εκείνος με βραχνιασμενη φωνή και την κοίταξε στα μάτια.
" Και ποιο δηλαδή είναι το γούστο μου;
"Δε ξέρω... Πάντως όχι αυτός.. Είσαι πολύ καλή γι'αυτόν.. "ήπιε ακόμη λίγο καφέ, άγγιξε πάλι το κινητό του. Είχε νευρικότητα.
"Εντάξει με το τηλεφώνημα; Ολα καλα; "τον ρώτησε για να του ρίξει το μπαλάκι και να σταματήσουν να ασχολούνται με αυτήν και τον Γιάννη.
Τα μάτια του σκοτείνιασαν σαν να θυμήθηκε κάτι δυσάρεστο...
"Η Ιόλη ήταν όπως θα κατάλαβες.. Είχαμε κάτι θέματα.. Ελπίζω να γυρίσει γρήγορα και να τα πούμε από κοντά. Τα τηλέφωνα ποτέ δε με βοήθησαν να συνεννοηθώ με κάποιον σωστά" της απάντησε με ειλικρίνεια και η Σοφία σκέφτηκε πως ίσως θα ήταν καλύτερο για εκείνη να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από αυτό τον όμορφο άντρα που την τραβούσε σαν μαγνήτης. Αν πλησίαζε κι άλλο λίγο κοντά του, αν τον γνωριζε καλύτερα, σίγουρα θα τον ερωτευόταν και δεν ήταν έτοιμη να πληγωθεί άλλη μια φορά.
Ο Άρης κοίταξε το βιβλίο πάνω στο τραπέζι και γέλασε.
"Αυτό από που ξεφυτρωσε;
" Είχε κρυφτεί στη τσάντα μου για να κάνει μια μικρή βόλτα.. "
" Καραγάτσης ε; Ωραίο βιβλίο, παθιασμένο.. " σχολίασε και έμοιαζε λες και η καρδιά του όλη να έμπαινε μέσα στην τελευταία λέξη.
" Το έχεις διαβάσει; Δε σε είχα για άνθρωπο που διαβάζει Καραγάτση.. "
" Κι εγώ δε με είχα για άνθρωπο που αφήνει μόνη τη παρέα του για να φωνάζει στο τηλέφωνο. Συγγνώμη για πριν, ήταν αγένεια όλο αυτό.." της έπιασε το χέρι και για μια στιγμή ήταν σαν να βρισκόντουσαν μόνοι, σε κάποια μαγική θάλασσα σε κάποιο μέρος που ο χρόνος είχε σταματήσει.
  Η Σοφία τράβηξε απαλά το χέρι της και έβηξε αμήχανα.
" Τι λες να πληρώσουμε και να πηγαίνουμε; "τον ρώτησε κοιτώντας το ρολόι της.
"Το έχω κανονίσει ήδη...Πάμε αν θες" της απάντησε και καθώς σηκώνονταν για να φύγουν η Σοφία το ένιωσε πως δεν έπρεπε να ξαναβγεί μαζί του αν ήθελε να  γλιτώσει και να μην τον ερωτευτεί.

📍 Καλησπέρα 💓 Νέο κεφάλαιο στην ιστορία μας. Πως σας φαίνεται ο Άρης; Εγώ νομίζω πως είναι ελαφρώς μπερδεμένος και δε ξέρει τι θέλει. Συμπαθώ πολύ την Σοφία, είναι ενα πραγματικα καλό κορίτσι. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Ποια η γνώμη σας;
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο φιλάκια 😘 Και μη ξεχνάτε να ψηφίσετε το κεφάλαιο αν σας άρεσε και να μου γράψετε τα σχόλια σας.