Τα φτερά του έρωτα

Ένας γρίφος

Η Σοφία τις επόμενες ημέρες προσπάθησε να ξεχάσει τον Άρη και να αφοσιωθεί στις υπόλοιπες δουλειές της που δεν ήταν και λίγες.
  Ο πατέρας της είχε επιστρέψει κι η Σοφία προσπαθούσε να κρατήσει το σπίτι σε μια τάξη, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στον ρόλο της επειχηρηματία και της νοικοκυράς.
Από τη πλευρά του, ο πατέρας της είχε επιστρέψει με διάθεση να τη συνετίσει σε θέματα που πίστευε πως η κόρη του έκανε λάθος και ήδη είχε αρχίσει να της κάνει συζήτηση για ένα πολύ καλό παιδί που ήθελε να της γνωρίσει η θεία όταν κατέβαιναν μαζί στη χώρα κάποια μέρα.
Η συζήτηση έγινε δυστυχώς την ώρα που η Σοφία προσπαθούσε να φάει κάτι βιαστικά για να φύγει για να ανοίξει το βιβλιοπωλείο.
"Το ξέρεις πως δεν γίνονται έτσι μπαμπά τα πράγματα" του απάντησε ήσυχα και έφαγε μια μπουκιά από το ψωμάκι της που το είχε αλείψει με μπόλικη μαρμελάδα πορτοκάλι.
"Και πως γίνονται βρε κορίτσι μου; Πως φαντάζεσαι πως θα βρεις άντρα έτσι που κάθεσαι μέσα στα βιβλία λες και είσαι καμια ηλικιωμένη; "ο πατέρας της πάντα προσπαθούσε να την κάνει να νιώσει άσχημα για τη μοναξιά της ώστε να υποκύψει τελικά και να δεχτεί να βγει με κάποιον από αυτούς που της προξένευαν κατά καιρούς.
" Αν είναι γραφτό θα βρω κάποιον να τον αγαπήσω αλλιώς θα μείνω μόνη με τα βιβλία μου" του εξήγησε ήρεμα και η προοπτική αυτή δεν ένιωσε να τη στεναχωρεθεί. Στο κάτω κάτω ήταν μέχρι να συνηθίσει κάνεις τη μοναξιά του. Μετά ίσως και να μην νοιαζόταν πια για τον έρωτα και τον γάμο.
" Νομίζω πως όλα αυτά τα βιβλία σου έχουν πάρει τα μυαλά Σοφούλα μου.. Μη περιμένεις να βρεις τον πρίγκηπα ή ο, τι άλλο ξεσηκώνεις από τις σελίδες που διαβάζεις" η φωνή του ήταν παραπονιάρικη, θλιμμένη λες και γνώριζε πως η μοναχοκόρη του θα του έμενε στο ράφι.
" Να χαρείς μπαμπά, άφησε με να πάω στη δουλειά μου "απάντησε η Σοφία θυμωμένα και σηκωθήκε από το τραπέζι βιαστικά.
  Πήρε από το ψυγείο ένα μπολ με γεμιστά για να φάει το μεσημέρι στο μαγαζί και αφού τα έβαλε σε μια σακούλα, έφυγε χωρίς να χαιρετήσει τον πατέρα της.
   Καθώς ξεκινούσε να πάει στο βιβλιοπωλείο με τα πόδια, το μυαλό της ταξίδεψε στη μητέρα της. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της αν ζούσε. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που την ένιωθε πραγματικά και είχε χαθεί πριν καλά καλά το καταλάβουν. Ένιωσε μια πικρή νοσταλγία να βαραίνει την καρδιά της αλλά έπειτα σκέφτηκε πόσο αισιόδοξη και χαρούμενη ήταν η μητέρα της και χαμογέλασε κι εκείνη στη σκέψη της.
  Το στενάκι εκείνη την πρωινή ώρα ήταν σκιερό και ένα αεράκι φύσαγε και κούναγε απαλά τους βασιλικούς στις γλάστρες της κυρά Ευτυχίας της γειτόνισσας της και το πλατάνι έξω από το καφενείο του Μπρίνου.
  Το χωριό είχε ξυπνήσει από νωρίς και οι ήχοι του έμοιαζαν να ομορφαίνουν ακόμη περισσότερο την ανέφελη, καλοκαιρινή ημέρα. Στρίβοντας στην πλατεία, είδε ένα ζευγάρι που έμενε στα ενοικιαζόμενα της Ματούλας να βγαίνει με αμφίεση παραλίας από την γραφική αυλή του καταλύματος. Αυτοί ήταν από τους πρωινούς που ήθελαν να κάνουν το πρωί το μπάνιο τους πριν γεμίσει η παραλία με κόσμο και οικογένειες με παιδιά που τσαλαβουτούσαν φωνάζοντας.
  Δεν άργησε να φτάσει στο μαγαζάκι της που η λευκή του πρόσοψη έμοιαζε ακόμη πιο φωτεινή υπό το φως του πρωινού ήλιου.
  Άφησε τα πράγματα της στη θέση τους πίσω από το ταμείο και άνοιξε το παράθυρο και τη πόρτα να αεριστεί ο χώρος.
  Όταν τελείωσε με τις πρώτες δουλειές της και έβαλε και το φαγητό της στο μικρό ψυγειάκι που είχε στο αποθηκάκι δίπλα στη τουαλέτα, έφτιαξε εναν ελληνικό καφέ και έκατσε ήσυχα ήσυχα πίσω από το ταμείο να τον πιει.
  Ήταν πρωί ακόμη και συνήθως οι πελάτες ξεκινούσαν να έρχονται μετά τις 10.Είχε λίγο χρόνο να σκεφτεί πριν ξεκινήσει για τα καλά η δουλειά.
  Άνοιξε το συρτάρι της και έβγαλε από μέσα το γράμμα που είχε βρει. Το είχε τοποθετήσει σε ένα νάιλον προστατευτικό για να μην το φθείρει περισσότερο και τώρα διάβαζε ξανά τα καλλιγραφικά γράμματα, τα γεμάτα απελπισία και έρωτα.
  Το μόνο ξεκάθαρο στοιχείο ήταν πως η Μαρία δεν ήταν από το νησί. Ίσως ήταν ο άντρας που θα παντρευόταν. Αυτός που δεν ήθελε και όμως την ανάγκαζαν να παντρευτεί. Ίσως όμως και ο εραστής της, αυτός που γνώρισε εκείνο το καλοκαίρι να ήταν κι αυτός ντόπιος.
  Επιπλέον σίγουρα ήταν κάποιος πλούσιος της περιοχής γιαυτό και όπως λέει ήθελαν να γίνει οπωσδήποτε αυτός ο γάμος.. Δεν ήταν πολύ οι πλούσιοι εκείνης της εποχής στο νησί. Μετρημένοι στα δάχτυλα, ειδικά στο χωριό τους αν θεωρούσε πως το γράμμα είχε γραφτεί εκεί μιας και όλα τα παλιά βιβλία της βιβλία ήταν από δωρεές συγχωριανών της.
   Έπρεπε να μιλήσει με κάποιον μεγάλης ηλικίας που να είχε ζήσει εκείνη την εποχή. Κάποιος θα υπήρχε. Έστω και υπερήλικας που να έχει όμως τα μυαλά του τετρακόσια για να θυμάται τέτοιες λεπτομέρειες.
  Από το μυαλό της περνούσαν ήδη κάποιοι ηλικιωμένοι συντοπίτες της που θα μπορούσαν να ξέρουν τι συνέβαινε εκείνη την εποχή.
  Σκέφτηκε πως καλύτερα θα ήταν να μιλήσει πρώτα με τη γιαγιά της Δώρας που ήταν και πιο κοντινή της και τη γνώριζε ήδη. Φυσικά δε θα έλεγε τίποτα για το γράμμα σε κανέναν γιατί θα φαινόταν αρκετά παράξενο. Δεν είχε καμία διάθεση να αρχίσουν τις ερωτήσεις και το κουτσομπολιό.
  Την ώρα που σκεφτόταν τι θα έλεγε σαν πρόφαση στη γιαγιά της Δώρας, στο κατώφλι της ανοιχτής πόρτας φάνηκε ένας άντρας μετρίου αναστήματος με στενές πλάτες και μαύρα πυκνά μαλλιά. Πλησίασε στο ταμείο και η Σοφία δε μπορούσε να μη προσέξει πόσο πράσινα ήταν τα μάτια του.
"Με συγχωρείτε, νομίζω πως έχω χαθεί. Ξέρετε πως μπορώ να πάω στο Ξενοδοχείο Liopyri;" την ρώτησε με αμερικανική προφορά στα κατά τα άλλα τέλεια ελληνικά του.
"Ω δεν είναι δύσκολο, θα σας δείξω" του χαμογέλασε η Σοφία και του έκανε νόημα να βγουν έξω από το μαγαζί για να του δείξει ποιον δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει.
Παρατήρησε πως ο νεαρός άντρας είχε βγει από μια εντυπωσιακή και ολοκαίνουργια, ασημί bmw. Δεν παραξενεύτηκε ιδιαίτερα καθώς ήξερε πως ο Άρης προσπαθούσε να φέρει καλό κόσμο στο Ξενοδοχείο του με ικανό budget.
  Προχώρησε λίγο μπροστά του θαρρετά και του έδειξε ποιον δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει. Ήταν σχεδόν μια ευθεία και δε θα δυσκολευόταν να βρει το ξενοδοχείο του Άρη.
Ο ξένος την ευχαρίστησε με ένα χαμόγελο που δεν έφτανε μέχρι τα μάτια του κι έπειτα λίγο πριν η Σοφία απομακρυνθεί και μπει στο βιβλιοπωλείο της, εκείνος γύρισε προς το μέρος της και την ρώτησε με ανεξιχνίαστο ύφος :
"Είναι καλό ξενοδοχείο το συγκεκριμένο;"
Η ερώτηση φάνηκε στη Σοφία ελαφρώς ανόητη καθώς σε λίγη ώρα ο άντρας θα ήταν εκεί και θα έβλεπε με τα μάτια του το ξενοδοχείο και το δωμάτιο που είχε κλείσει.
"Είναι πολύ ωραίο ξενοδοχείο. Το καλύτερο του νησιού μας "είπε με μια δόση υπερβολής η Σοφία για να παινέψει και μια ντόπια επιχείρηση.
  Ο άντρας με το ψυχρό βλέμμα κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά.
"Μίλησα με τον ιδιοκτήτη στο τηλέφωνο για τις λεπτομέρειες. Ήταν πολύ εξυπηρετικός" η τελευταία λέξη ήταν λίγο δύσκολη για την προφορά του και φάνηκε ακόμη περισσότερο πως σίγουρα είχε μεγαλώσει στην Αμερική.
Άλλωστε φαινόταν νέος. Όχι περισσότερο από τριάντα χρονών...
" Ναι ο Άρης.. εε ο κύριος Στράτου είναι εξαιρετικός, σίγουρα δε θα σας λείψει τίποτα" η Σοφία συνέχισε να απαντάει στις ερωτήσεις του αν και το θεώρησε αρκετά παράξενο που τις έκανε ερωτήσεις στη μέση του δρόμου ενώ μπορούσε απλά να οδηγήσει το αμάξι του και να δει ιδίοις όμμασι το ξενοδοχείο.
" Αα ώστε τον γνωρίζετε.. Πολύ ωραία.. Σας ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Θα μείνω αρκετές ημέρες στο νησί σας όποτε θα σας ξαναδώ υποθέτω.. Ξέχασα να συστηθώ : Μάικλ Πετρόπουλος" της έδωσε το κρύο χέρι του και η Σοφία το άγγιξε ελαφριά καθώς του συστηνόταν.
Έπειτα προς ανακούφιση της, ο παράξενος άντρας που τώρα πια είχε αποκτήσει και όνομα, μπήκε στην ασημί Bmw του και έβαλε μπρος για το ξενοδοχείο του Άρη.
  Η Σοφία έμεινε πίσω του να κοιτάει το αμάξι να απομακρύνεται έχοντας ένα κακό προαίσθημα για αυτόν τον άντρα και τις ημέρες που θα έρχονταν.

📍 Καλησπέρα 💓 Άλλο ένα κεφάλαιο σήμερα, το ξέρω πως δεν είναι μεγάλα τα κεφάλαια μέχρι τώρα αλλά συνήθως γράφω μέχρι να κουράστω και δε θέλω να αναβάλλω τη δημοσίευση οπότε ανεβάζω πιο μικρά κεφάλαια! ❤️ Ελπίζω όμως να σας αρέσει η εξέλιξη που σταδιακά θα γίνει και πιο έντονη.
Περιμένω τα αστέρια σας για το κορίτσι μας, τη Σοφία, το παλιό γράμμα και τον Άρη που μας έχει μπερδέψει.