Η μουσική σ' έκανε να περιπλανιέται
να περπατάς συνέχεια στα σοκάκια.
Με κάθε σου βήμα ακολουθείς την σκέψη σου,
μία το ορίζεις σταθερά στο πάτωμα
και μια το διώχνεις στον αέρα
και πάλι από την αρχή.
Εκπέμπεις μελωδία με την ύπαρξη σου,
σε τυλίγει μια μαγική αύρα σαν αυτή του αυλιτή...
Δεν το καταλαβαίνεις
κι ίσως αυτό να είναι το πιο όμορφο.
Μετά στέκεσαι
σαν να χεις αποφασίσει ενδομυχα
ποιο απ'τα δύο σε ορίζει
η σταθερότητα ή το πέταγμα;
Στέκεσαι, σα να δηλώνεις σταθερότητα
αλλά τραγουδάς
και τα λόγια σου πετάνε στον αέρα
συνδέονται με τον αιθέρα και γίνονται ένα
ένα στοιχείο από σένα στο οξυγόνο του κόσμου
κι ο κόσμος σε δέχεται
σε βάζει μέσα του...
Εισχωρείς σε αφτιά,σαν κύμα
σε εισπνέουν πνεύμονες,σαν ζωή
αγγίζεις δέρματα,σα δόνηση
κι όλο αυτό είναι μια αίσθηση,μια εμπειρία,μια ανάμνηση.
Δίνεις κάτι από σένα
που οι άλλοι το παίρνουν,το λαμβάνουν.
Γίνεσαι πομπός, σαν το μαγικό αυλό
σ'ακολουθούν...
Πόση φυσική ομορφιά περιέχουν οι άνθρωποι;
Πόση απλότητα οι πράξεις τους;
Στέκεσαι εκστατικός μπροστά σε τέτοια θαύματα...
