Ξέρεις τώρα τι έχω πάθει; Μόλις γύρισα από συνάντηση στην εφορία, είμαι πολύ τσιτωμένη και το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Δύσκολα χρόνια διανύουμε και ούτε το είχαμε πάρει χαμπάρι πως θα έρθουν. Είμαι στο αμάξι και είναι τσίτα και το αγόρι και λέμε λόγια που κανονικά δεν θα έπρεπε να ειπωθούν...ή μήπως έπρεπε αλλά με άλλο τρόπο; Τέλος πάντων...λέμε λόγια και εγώ θέλω να κλάψω γοερά. Όχι για τα λόγια που λέμε αλλά για όλα, γενικά. Μα λέω θα κλάψω μετά, μόνη μου. Και πνιγώ το κλάμα.
Το μετά είναι σε λίγο, στο σπίτι. Που πρέπει να καθαρίσω μια αποθήκη και μετα να τακτοποιήσω πράγματα που ήρθαν από μια πρόσφατη μετακόμιση του σπιτιού των γονιών του αγοριού. Που πονάει και το αυχενικό μου και έχω και ένα σωρό δουλείες. Και πάλι δεν προλαβαίνω να κλάψω . Και πνιγώ το κλάμα για μετά.
Το μετά με βρίσκει σε επαγγελματικά ραντεβού. Για κανένα τετράωρο οπότε και πάλι δεν προλαβαίνω για αργούν να έρθουν τα ραντεβού και σκέφτομαι πως δεν θα προλάβω να πάρω τη μικρή από τη ρυθμική. Και μου έρχεται να κλάψω αλλά δεν λέει να έρθουν τα ραντεβού και να με δουν κλαμένη και με μύξες οπότε το πνιγώ. Θα βρω μετά χρόνο. Και πνιγώ το κλάμα.
Το μετά, με βρίσκει στη ρυθμική και είμαι με το ρολόι στο χέρι να φύγουμε γιατί έχει διάβασμα, δεν έχω μαγειρέψει, ας κάτσουμε λίγο παραπάνω ρε μαμά, να παίξω στο πεζοδρόμιο με τα κορίτσια. Και κάθομαι κανένα τεταρτάκι στο πεζοδρόμιο, έξω από σύλλογο. Να κλάψω τώρα που έχω χρόνο; Μπα, δεν λέει να κλάψω τώρα, τι θα πούνε οι άλλες μαμάδες. Και πνίγω το κλάμα.
Και μετά, επιστροφή στο σπίτι, διαβάσματα, μαγειρέματα, λίγο τακτοποίηση εκείνης της μετακόμισης που σου είπα παραπάνω. Που χρόνος; Και πλέον δεν θες και τόσο να κλάψεις. Το ξέχασες το κλάμα...ούτε θυμάσαι για ποιο λόγο εκείνη την στιγμή ήθελες να μπιστήξεις τα κλάματα και τα πάντα γενικώς. Ξεχάστηκες...
Άρα ξεχνιέται το κλάμα. Ξεχνιέται ο πόνος όταν δεν έχεις χρόνο; Η έλλειψη χρόνου είναι παυσίλυπο; Και αν ξεχνιέται ο πόνος λόγω περιορισμένου χρόνου, ξεχνιέται και η χαρά; Η ευτυχία; Η τρυφερότητα; Αυτός ο πανδαμάτωρ χρόνος, όλα τα βολεύει; Μα το θες; Θες να τα προσπερνάς όλα γιατί απλά δεν προλαβαίνεις; Γιατί αν δεν προλαβαίνεις να κλάψεις, δεν θα προλάβεις και να χαρείς. Αν δεν προλαβαίνεις να ζήσεις τη λύπη σου, δεν θα προλάβεις τη χαρά, το φιλί, την αγκαλιά. όταν δέχεσαι το ένα, να είναι μια χαρά να μην προλαβαίνεις τη λύπη και τον πόνο, έρχεται και το άλλο, δεν θα προλάβεις να απολαύσεις τη χαρά και την αγάπη, το φιλί και την αγκαλιά. Και μετα συνηθίζει το σώμα, το μυαλό, η ψυχή σου, να τα κουκουλώνει όλα επειδή δεν προλαβαίνει. Να τα βάζει σε ένα κουτάκι για μετά που θα έχει χρόνο και το μετα να γίνεται αργότερα και το αργότερα ποτέ και προσπερνιούνται όλα. Καλά και κακά. Και οκ για τα κακά μα τα καλά; Σε ποιο χρόνο θα ανθίσει η αγάπη, η επαφή, η αγκαλιά, το παιχνίδι με τα παιδιά σου; Σε ποιο χρόνο, θα βιώσεις εσύ αυτά που θέλει η ψυχή σου, εκείνη τη στιγμή να βιώσει; Πότε θα βρεις το χρόνο που ο χρόνος τρέχει και πάντα θα είναι μπροστά; Πιο γρήγορος ,πιο ευέλικτος, πιο μάγκας; Πότε θα καταλάβουμε πως ο χρόνος θα είναι πάντα ο νικητής αν δεν αλλάξουμε εμείς τους όρους; Τώρα θέλω να κλάψω σαν να μην υπάρχει αύριο. Το θέλω ΤΩΡΑ όμως, όχι μετά, όχι μεθαύριο, όχι παραμεθαύριο. ΤΩΡΑ. Γιατί θέλω να ζήσω στο τώρα και τη χαρά, την απόλαυση, την αγάπη, την επαφή και την αγκαλιά. ΤΩΡΑ όλα. Όχι μετά.
Πλέον έχει έρθει το βράδυ, αργά. Είχα να ποτίσω και κάτι δανεικές γλάστρες , στο πάνω πάτωμα και μια και πήγα, ας ρίξω και ένα νερό στο μπαλκόνι της. Και πήγε 12+. Ξαπλώνω. Έχω ξεχάσει το πρωινό κλάμα. Χαζεύω ένα βίντεο στο
