Łów

Początek podróży

Leonard nienawidził podróży. Bolące nogi, pot i płatająca figle pogoda. Miał nadzieję szybko wskoczyć do pierwszego lepszego powozu i zasnąć, nie przejmując się tym wszystkim, a był to dopiero początek drogi. Od jego domu do najbliższej wioski pieszo, trzeba było iść przez cały dzień, a do najbliższego miasta, dwa. Już myślał o jakiś udogodnieniach, chociaż wyszli tylko kilka godzin temu. Oczywiście, Leonard zniósłby taką wyprawę z łatwością, ale po co się męczyć? Naprawdę, po co się męczyć? Miał nadzieję, że Amelie myśli tak samo i rzeczywiście, wsiądą do pierwszej lepszej dorożki. Na jego szczęście, pewnie miało się tak stać. Śpieszyli się, więc powolna przeprawa przy użyciu tylko własnych nóg, logicznie, była wykluczona.

Weszli do lasu, w końcu otrzymując trochę cienia. Leonard nie narzekał na piekące słońce, ale musiał przyznać, że ta zmiana była czymś przyjemnym. Za to Amelie, widocznie w słońcu – cierpiała, gdy tylko zobaczyła pierwsze drzewa z polanki, którą szli, rzuciła się do nich szalonym sprintem. Kiedy Leonard już do niej nadgonił, znalazł ją rozłożoną na runie leśnym. Dyszała, tak jakby podczas biegu zapomniała co to znaczy oddychać. Kiedy już jej oddech się ustabilizował, stanęła na równe nogi, otrzepała się z ziemi i mchu, tam, gdzie mogła, po czym odwróciła się i poprosiła Leonarda, żeby zdjął jej cokolwiek co mogło zostać w jej włosach. Było tego dużo, między innymi siedział w nich jeden duży, masywny wręcz, pająk. Leonard bał się pająków. Zastanawiał się czy jest możliwość, że to obrzydliwe coś jest jadowite. Zastanawiał się też, czy nie zostawić go jej we włosach i nie pisnąć o tym ani słowa, modląc się, że sama go nie zauważy. Jednak, w końcu, wyjął go, choć nie było to pod względem psychicznym łatwe zadanie. Próbował pomóc sobie w głowie słowami „to co będzie cię czekać jak już dojdziesz na miejsce, będzie gorsze" i cóż, pomogło mu to w wyciągnięciu pająka, ale jego ogólnie nie zniósł tego dobrze. „No właśnie, idę na łów". Przeszły go ciarki. Próbował z całych sił przepędzić tą myśl.

- Mam tam coś jeszcze? – Amelie spytała.

- Nie, ale peleryna trochę ci się przebarwiła – Leonard skwitował.

Amelie odwróciła się powoli w stronę Leonarda, łapiąc za brudne płótno.

- Och... - westchnęła smutno – Jak sądzisz, dopierze się?

- Nieczęsto tarzam się po lesie, nie mogę stwierdzić – rzucił.

- Ach...szkoda – zaśmiała się – dobrze, że przynajmniej od teraz będziemy mieli ten cień, z tego co pamiętam ciągnie się prawie aż do wioski – powiedziała optymistycznie.

- Racja, sądzę, że czeka nas jeszcze tylko godzina podróży w słońcu.

Zaczynało się ściemniać. Leonard już dawno nie spał pod otwartym niebem (choć teraz przesłonionym koronami drzew). Mieli dwie opcje, spać na ziemi albo na drzewach. Amelie wolała tą drugą, a Leonard pierwszą. Pewnie spałaby w postaci kota, kompletnie niewzruszona tym, że jest nad ziemią. Nawet jakby miała spaść, to na cztery łapy, nie to co Leonard, twarzą lądując w jakiś kamień czy korzeń, a przynajmniej tak to sobie wyobrażał. W końcu, zdecydowali się spać na ziemi. Ustalili wachty – pół nocy Amelie, pół nocy Leonard. Osoba na wachcie miała pilnować ogniska i tego, czy nikt się do nich aby nie podkrada. Niebyły to niebiańskie warunki, ale Leonard zasnął szybko.