Αόρατο Πρόσωπο

Όταν οι μάσκες πέσουν/ part 3

H οργή του πλήθους έβραζε, όταν ξαφνικά εμφανίστηκαν ο Πιέρ με τον Ναπολεόν, έχοντας αφαιρέσει και εκείνοι τις μάσκες από τις στολές που φορούσαν. Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, ο Πιέρ είχε αλλάξει την στολή του αφού πλέον το σατανικό τους σχέδιο είχε τεθεί σε εφαρμογή. Βλέποντας όλη αυτήν την αναταραχή, πλησίασαν σχετικά διακριτικά, ζητώντας να μάθουν τι ακριβώς είχε συμβεί.

«Μα καλά δεν τα μάθατε;» τους ρώτησε η Ναταλί, η οποία εξακολουθούσε να βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. «Η Ζακελίν αγνοείται εδώ και ώρα, ενώ μία συγχωριανή μας εντόπισε κομμάτι από το ύφασμα που φορούσε πολύ κοντά στο σπίτι του καταραμένου» απάντησε εκείνη ξέπνοα.

«Όταν εγώ σας τα έλεγα, εσείς δεν με πιστεύατε. Με έσπασε στο ξύλο και επιτέλους βγάλτε από το μυαλό σας την ιδέα του φαντάσματος. Ο Φιλίπ είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά που τόσα χρόνια είχε υιοθετήσει ένα ρόλο τιμωρού και σας τρομοκρατούσε. Πάρτε ό,τι διαθέτετε και επιτέλους ας βάλουμε ένα τέλος στην ύπαρξή του τέρατος!» φώναξε ο Πιερ και το χωριό ξεκίνησε τις ζωώδεις επευφημίες.

«Ο Φιλίπ δεν είναι τέρας και να τον αφήσετε ήσυχο. Κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Ο Φιλίπ δεν είναι ικανός να κάνει κακό ούτε σε μυρμήγκι» φώναξε η Ελοντί προσπαθώντας να ακουστεί πάνω από το εξαγριωμένο πλήθος, μα κάθε της προσπάθεια έπεφτε στο κενό. Ο κόσμος ήταν έτοιμος να δώσει ένα τέλος σε αυτήν την ιστορία και ξεκίνησε από την πλατεία του χωριού με κατεύθυνση το τελευταίο σπίτι που όλα αυτά τα χρόνια παρέμενε τυλιγμένο στο μυστήριο.

Ο Ντεάν με την Ελοντί, είχαν μείνει μονάχοι τους πίσω, ενώ ο πατέρας Αυγουστίνος είχε για λίγο επιστρέψει στην εκκλησία. Προσπαθούσαν να καταλάβουν τι πραγματικά είχε συμβεί, καθώς δεν δέχονταν ούτε στο ελάχιστο την υπόθεση, πως ο νεαρός Φιλίπ θα μπορούσε ποτέ να είναι υπεύθυνος για μία απαγωγή και μάλιστα της καλύτερης, ίσως και μοναδικής φίλης που είχε στο χωριό. Στο μυαλό τους γυρνούσε δίχως αμφιβολία η ιδέα πως υπήρχε πιθανότητα αυτοί οι δύο, ο Πιέρ με τον Ναπολεόν, να έχουν την αποκλειστική ευθύνη για τα όσα είχαν συμβεί. Μισούσαν τον Φιλίπ και γι' αυτό δεν χωρούσε αμφιβολία.

«Πρέπει να πάμε στο σπίτι από έναν πιο σύντομο δρόμο» της είπε ο Ντεάν. «Πρέπει να προλάβουμε και να ειδοποιήσουμε τον Φιλίπ, καθώς κάτι μου λέει πως βρίσκεται ήδη σε κίνδυνο, τόσο όσο η Ζακελίν. Θα τους προλάβουμε» είπε αποφασιστικά ο Ντεάν και η κοπέλα δίχως αντιρρήσεις τον ακολούθησε μέσα από το δάσος, σε ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι που ο άνδρας φάνηκε να γνωρίζει με λεπτομέρεια. Η καρδιά της σφυροκοπούσε σε κάθε της βήμα και η ανάσα της έμοιαζε να κόβεται συχνά εξαιτίας της αγωνίας.