ZİFİRİ AŞK

1.Bölüm

23.06.2015
Istanbul'un sıcak aylarından haziran ayında yine herzaman ki gibi odama çekilmiş,kulaklığımı takmış, kitap okuyordum. kitab'ın son sayfalarındayken aşağıdan kırılma ve bağırma ve annemin çığlıkları geliyordu. Telâşlanıp kitab'ı dahi kapatmadan aşağı koştum merdivenlerden aşağı indim. gördüklerimle vücudum titredi.Yer ayaklarımın altından kaymaya başladı. Çünkü annem,babam,ablam kanlar içinde yerde yatıyordu.Ne yapacağımı bilmeden yanlarına gittim .nefes almıyolardı hepsine tek tek sarıldım ağladım çığlık attım. annem'in elleri üşümüştü.Daha bir sıkı sarıldım."hadi kalk anne ben sizsiz naparım nolur." Gözüm kararmaya başlamıştı ve en son hatırladığım şey annem'e sımsıkı sarılmamdı...

Uyandığımda hastane odasındaydım. sonra olanları hatırlayıp çığlık atmaya ağlamaya haykırmaya başladım. Bu acı dayanılmazdı. Doktarlar 4 kere sakinleştirici veriyolardı.Uyutmaya çalışıyolardı. Bilmiyorlardıki bu acı uyumak yada sakinleştirici ile geçmez.Bu acı geçmez. Annem,babam ve ablam'ın öldürüldüğünü ve onları böyle yaparak geri getiremiceğimi söylüyorlardı. Yanlarına gitmek istedim son kez görmek istedim. Beni morg'a getirdiklerinde burda yattıklarına inanmak istemedim. Yanımdakı hemşire kapıyı açtığında girecek gücü kendimde bulamadım.Hemşire kolumdan tutup, beni içeriye kadar yardım etti.Demir bir kapağı açtığında annem burda yatıyodu.Sanki hiç gitmemiş gibi sarıldım, kokladım artık benim melek kokulu annem ölüm kokuyordu.Sonra Babam'ın yanına gittim.O da gitmişti.Babam'a sarıldım ağladım.Çünkü o'da ölüm kokuyordu.Benim kahramanım artık ölüm kokuyordu.Ablam'ın yanına gittim.Sarıldım,ağladım,öptüm yanaklarından,kokladım ölüm kokuyordu.Benim güzel ablam ölüm kokuyordu.İşte bu acı dayanılmazdı...

Doktorlar kendime zarar verebileceğimi düşünüyolardı
kendime zarar vermeyi hiçbir zaman düşünmedim. Çünkü annem ile babam asla istemezlerdi kendi canıma kıymayı, ama hayat'ımın en kötü gününü bügun sevdiklerimi kaybederek geçirmiştim. Daha 15 yaşımda kimsesiz kalmıştım. hergün beraber kahvaltı yapacak ailem yoktu. Hergün beni şakaları ile uyandıran sinir eden bir ablam yoktu. Benim meleğim sinir ettiğim annem yoktu. Kahramanım beni sırtında gezdiren bana ben olmayı öğreten babam yoktu artık. Bu acıya nasıl dayanılır,nasıl yaşanır bilmiyorum. Ben hiçbir zaman bu ihtimalli düşünmemiştim. Artık tek başıma kaldım. Ben Alya güneş ailesi öldürülmüş. Yapayalnız bir kız çocuğu,kimsesiz bir kız.

Hayat'ın gerçekleri ve iç yüzü ile bügun karşılaşmıştım. Mutluluk uzun sürmüyor. tıpkı benim mutluluğumun uzun sürmediği gibi...

_______________________________________
kişisel hesab:@x_fatmanur4912
parodi hesab:@zifiri_askk