AYNA

GİRİŞ

Her beden için karanlıktır gece; ruhu darda olanlar içinse zifiri karanlık.
Her gecem birbirinden daha uzun geçiyordu sanki. Her gece biraz daha boğuluyordum kendi içimde. Tıpkı içine doğru büzüşen bezelyeler gibi kendi içime doğru yolculuğa çıkmıştım. Bu yolculuk dışarıdan pekte hoş görünmüyordu açıkçası. Göz altlarım şişmeyi bırakmış tersine çukurlaşmaya, buğday tenim beyazlamaya başlamıştı. Hani buğday da ezildikçe una dönüşür ve rengi artık beyazdır, sanki bende bir buğday tanesi gibi içten içe öğütülüyor ve renk değiştiriyordum. Dudaklarımdaki uçuklar birbirinin geçmesini beklemeden çıkmaya devam ediyordu. Etrafımdaki meraklı gözlerde cabasıydı. İşin tuhafı bende bilmiyordum bana ne olduğunu. Bilmediğimi nasıl anlatabilirdim ki?
Her şey farklı bir hal alıyordu hayatımda. Sevdiklerimi artık sevdiğimden emin değildim. Bana iyi gelen neydi? Hiçbir fikrim yoktu. Yapmaktan zevk aldığım tüm aktivitelerden yavaş yavaş uzaklaşıyordum. Bana bunu yapansa uyandığımda yarım yamalak hatırladığım rüyalarımdı.
Ne garip...
Önceden biri bana söylese kahlahalarla gülebilirdim bu duruma. Rüya dediğin nedir ki uyandığın anda biterdi.
Bitmedi...
Bu rüyalar bitmiyordu. Aksine artarak devam eden bir hastalık bir virüs gibi zihnimde çoğalıyordu. Sırf rüya görmemek için kaç uykusuz gece geçirdim hatırlamıyorum. Bu seferde uykusuzluktan gerçek ve hayaller karışır oldu. Bi karar vermeliydim. Ya uyuyup gece kan ter içinde uyanacaktım, ya da uyumayıp gün içinde yaşadıklarımı da seraplarla karıştıracaktım. Uyumayı seçtim. Zordu hem de çok zor ama rüyalarımın geceyle sınırlı kalması benim için daha iyi olacaktı.
Keşke düşündüğüm gibi olsaydı...

Benliğime doğru bir yolculuğa çıktığımdan habersiz geçiyordu günlerim. Acılı ve zahmetli; birde insanlara anlatsam adımın deliye çıkacağı ama her geçen gün hızlanan bir yolculuk. Sonu nereye varacak ne olacak bilmiyorum ama; hiçbir şeyin farkında olmadan yaşadığım günlerdeki mutluluğumu tekrar yaşayamayacağımı öğrenmiştim..