Αόρατο Πρόσωπο

Όταν οι μάσκες πέσουν/part 4

Οι δυο τους κοιτάχτηκαν αρχικά βαθιά μέσα στα μάτια. Ήταν μία κίνηση που σηματοδότησε την έναρξη αυτής της εξομολόγησης. Η Ατζέλικα, παίρνοντας μία βαθιά ανάσα, την οποία πάλεψε να ισορροπήσει, ξεκίνησε δειλά την αφήγηση, αρχικά δίχως να τον κοιτάζει.

«Θυμάμαι αυτόν τον τόπο, από τότε που ακόμη ήμουν μικρό κορίτσι. Η ζωή στην επαρχία, έχει τα καλά της, μα και τα κακά της. Μικρό περιβάλλον, ο κόσμος όλος γνωρίζεται μεταξύ του. Είχα πάντοτε το όνειρο να φύγω, ή καλύτερα να ξεφύγω και να βρεθώ στο Παρίσι. Τελικά, όταν ο άνθρωπος κάνει όνειρα, ο Θεός γελά μαζί του. Έτυχε να μείνω έγκυος σε νεαρή ηλικία και να παντρευτώ. Μπορώ να πω, πως ο γάμος μου ήταν ευτυχισμένος. Περνούσα καλά και σπάνια είχαμε προβλήματα. Είχε γεννηθεί η μικρή όταν η μοίρα μου στέρησε τον άντρα μου και έμεινα μόνη να φροντίζω την Απολλίν. Μαζί με την δική μου ιστορία ωστόσο, έτρεχε παράλληλα και εκείνη του Φιλίπ. Σχεδόν ποτέ μου δεν τον είχα δει από κοντά, όχι πριν από την μοιραία βραδιά της πυρκαγιάς. Ομολογώ πως πίστευα τα λεγόμενα των χωριανών, μέχρι που ήρθε ένα βράδυ, όπου εγώ βάδιζα για το σπίτι και δέχτηκα επίθεση. Αρχικά ο άγνωστος, είχε έρθει από πίσω μου αιφνιδιάζοντάς με, προκειμένου να μην δω το πρόσωπό του. Στην αρχή κατάφερα να ξεφύγω γδέρνοντάς τον με το σώμα μου να σπαρταρά σαν το ψάρι που το ξέβρασε το κύμα στην ακτή. Γλίστρησα και έπεσα στο χώμα, το οποίο από την φόρα της πτώσης εισχώρησε στα νύχια μου. Εκείνος, βαριανάσαινε και βρυχιόταν πίσω μου, λυσσασμένος από ηδονή. Σχεδόν μύριζα τον ιδρώτα ανάμεικτο με τις βρωμερές του ορμόνες και μου ερχόταν εμετός. Για λίγο, είχα φοβηθεί για τον Φιλίπ, πως ήταν εκείνος, ωστόσο όταν τελικά έκανα απότομη κίνηση τραβώντας του την κουκούλα είδα...» κάπου σταμάτησε σαν να μην άντεχε άλλο. Ήταν σαν να ζούσε κυριολεκτικά ξανά, εκείνη την μαύρη στιγμή.

«Πάρε όσο χρόνο θέλεις» ήχησε η μονίμως πράα φωνή του πατέρα Αυγουστίνου. Εκείνη τον κοίταξε με μάτια βουρκωμένα, ενώ το χέρι της που διαρκώς έτρεμε, πάλεψε να μαζέψει ένα δάκρυ.

«Ήταν ο Ναπολεόν. Τη στιγμή της αποκάλυψης του προσώπου του, σοκαρίστηκε σε σημείο που αποτραβήχτηκε και γεμάτος οργή με έπιασε από τον λαιμό. Με εκβίασε πως αν άνοιγα ποτέ το στόμα μου, θα έκανε κακό στην μικρή. Θα μας κυνηγούσε και θα μας έβρισκε όπου και να πηγαίναμε. Φοβήθηκα και κράτησα το στόμα μου κλειστό, μα και τα μάτια μου μπροστά στα αίσχη του. Το ξέρω πως κάτι τέτοιο, είναι αμαρτία και πως με αυτόν τον τρόπο έγινα σιωπηλός συνένοχος σε ένα φρικτό έγκλημα. Το ξέρω και έχω μετανιώσει, μα οι αμαρτίες μου είναι πολλές, όπως η κρυφή μου σχέση με τον Πιέρ. Ντρέπομαι γι'αυτό, κοιτάζω την κόρη μου στα μάτια και με πνίγουν οι ενοχές...» έκανε ξανά μία παύση καθώς οι αλλεπάλληλοι λυγμοί την έπνιγαν. Ταυτόχρονα, ένα βάρος σηκωνόταν σαν σκόνη από πάνω της, αφήνοντας την επιφάνεια της ψυχής της καθαρή. Κάθε της λέξη, κάθε της κουβέντα, έμοιαζε με βάλσαμο γλυκό.