Onu görmediğim günler ölümcül bir yavaşlıkla geçiyordu. Okullar başlamıştı. Bir önceki sene gidemeyecek durumda olduğum için bu sene aslında okumuş olmam gereken sınıfa gidecektim. Ama yinede yaşıtlarımla olacaktım çünkü birinci sınıfı atlamıştım. Birçok şeyi okula gitmeden önce biliyordum. Okumayı, toplama ve çıkarmayı kendi kendime sökmüştüm.
Yetimhanede ilkokul okuma fırsatı vardı. Ama ortaokul için birkaç sokak ötedeki okula gitmek gerekiyordu. Görevliler bizi okulun kapısında bırakıyor okul bitiminde ise aynı yerden alıyorlardı. Birçok yetime kıyasla oldukça şanslıydık.
Çantamı hazırladığımda görevlilerle birlikte dışarı çıktık ve okula doğru yol almaya başladık. Aylardır dışarıya çıkmamıştım. Aslında çıkmak pek hoşuma da gitmemişti. Yanımda beni koruyabilecek kişiler olsa bile tedirgindim.
Okulun kapısına gelmiştik. Görevli bize doğru konuştu. "Kendinize dikkat edin, dersleri dinleyin ve yeni arkadaşlar edinin. Okul bittiğinde de burada bekleyin. Görüşürüz çocuklar." Gülümsedi ve yetimhaneye dönmek üzere gitti.
Derin bir nefes aldım ve içeriye girdim. Sınıfımı bulmak zor olmadı. İkinci katta koridorun sonundaydı. Başımı eğdim ve boş bir yer bulup oturdum. Kısa süre içinde sınıf bir sürü öğrenci ile dolmuştu.
Yanıma bir kız oturmuştu. Bana selam verdiğinde ben de ona başımla selam verdim.
"Ben Ashley."
"Melanie." diye karşılık verdim.
Sevecen bir kıza benziyordu. Uzun koyu kahve saçları, kahkülleri ve gözlükleri vardı.
Belki arkadaş olabilirdik.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
