Αόρατο Πρόσωπο

Δικαίωση/ part 2

Στο άκουσμα της συγκεκριμένης κουβέντας, ο κόσμος πάγωσε. Μονάχα η Ζακελίν και η Ατζέλικα, φάνηκαν ελαφρώς πιο ψύχραιμες. Η Ελοντί είχε βάλει και τα δύο της χέρια στο στόμα της, ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της. Η ψυχολογία της ακροβατούσε επικίνδυνα, μα η καθησυχαστική αγκαλιά του Φιλίπ, πέταξε από πάνω της ένα βάρος. Εκείνη ωστόσο που φαινόταν χλωμή, έτοιμη να λιποθυμήσει, ήταν η Ναταλί. Η ανάσα της κοβόταν και με το ένα της χέρι βαστούσε την καρδιά της. Είχε εμφανώς λαχανιάσει, ενώ μερικά μέτρα μακριά της στεκόταν ο Ναπολεόν.

«Είσαι ένα κτήνος!» του ούρλιαξε «Καλύτερα να ψοφήσεις, να μην σε ξαναδώ ποτέ! Αλήτη!» συνέχιζε να βρίζει, μέχρι που η καρδιά της την πρόδωσε και εκείνη γονάτισε στην γη.

Ευθύς ο Φιλίπ έτρεξε να την σηκώσει, ενώ ο Ναπολεόν κοιτάζοντας πίσω του για τελευταία φορά, ξεκίνησε να τρέχει με κατεύθυνση το δάσος. Όπως ήταν φυσικό, ο κόσμος εξαγριωμένος ξεκίνησε να τον κυνηγά με μανία, ωστόσο ήταν βράδυ και η θολούρα της ομίχλης λειτουργούσε υπέρ του. Άπαντες, είχαν ξεχυθεί στα γύρω δάση, με σκοπό να τον λιντσάρουν, να γδάρουν το τομάρι του και να το κρεμάσουν στην πλατεία.

Πίσω έμειναν οι κοπέλες, μαζί με τον Φιλίπ και έναν νεαρό που τους έκανε σήμα να βάλουν στο αυτοκίνητο την γυναίκα και να πάνε όλοι στο νοσοκομείο.

«Ο Ντεάν;» ξύπνησε ξαφνικά η Ζακελίν, η οποία πάνω στον αναβρασμό των γεγονότων, ένιωθε μία απώλεια, αλλά το μυαλό της δεν βοηθούσε να θυμηθεί νωρίτερα.

«Ζακελίν, ο Ντεάν είναι σοβαρά. Δέχτηκε μία σφαίρα κοντά στην καρδιά. Τον έχουν σε πλήρη καταστολή, δεν γίνεται αλλιώς» της είπε η Ελοντί και εκείνη έβαλε τα κλάματα.

«Αχ, κάνε Θεέ μου να είναι καλά το αγοράκι μου...ο Ντεάν μου...»ξεκίνησε τους λυγμούς ενώ δίπλα της ο Φιλίπ πηγαινοερχόταν νευρικά. Εξαιτίας του, ο αδερφός του χαροπάλευε στο νοσοκομείο.

«Θα έρθω μαζί σας. Θέλω να είμαι δίπλα του όταν θα ξυπνήσει, γιατί θα ξυπνήσει, είμαι σίγουρος» τους ανακοίνωσε και όλοι μαζί, εκτός από την Ατζέλικα, μπήκαν στο αυτοκίνητο. Λίγο πριν φύγει, η Ζακελίν την πλησίασε διστακτικά.

«Θέλει θάρρος για να ομολογείς αλήθειες. Απόψε, μας έσωσες όλους. Ευχαριστούμε» της είπε και είδε και την Ελοντί να εμφανίζεται.

«Εμείς δεν κάναμε καλή αρχή. Ομολογώ, πως ίσως από μέσα μου να μην καταφέρω να ξεριζώσω ποτέ την απάτη, μα θαρρώ πως αν η σχέση μου δεν είχε ρωγμές, το νερό δεν θα μπορούσε να μπει. Απόψε, έκανες μία κίνηση ξεχωριστή. Έσπασες τις αλυσίδες που κρατούσαν κλειδωμένη μία ανθρώπινη ψυχή. Αυτό μου δίνει την αφορμή να σκεφτώ, πως ίσως μελλοντικά να λέμε έστω και μία καλημέρα στο δρόμο» τελείωσε και η Ατζέλικα τοποθετώντας το χέρι στην καρδιά της, την ευχαρίστησε. Η Απολλίν την περίμενε να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Όσο για τον Πιέρ, μάζευε ήδη τα πράγματά του, με προορισμό το Παρίσι.