The Rising Dead

Hoofdstuk 5, de Rust

7 weken later, heden.

Hier zijn we dan, afgelegen in groot huis, aan het water met een hele voorraad om mee te overleven. Het duurde even voordat we deze plek hadden gevonden, Huy en ik deden om de zoveel tijd steeds verder het bos verkennen naar een plek om te verblijven. Een maand nadat we begonnen met zoeken hadden we dit huis gevonden, daarna was het een kwestie om alles wat we al hadden gevonden te verplaatsen naar het huis. We hadden nog net genoeg benzine om nog een keer alleen heen te gaan, we moesten dus alles zien mee te krijgen het liefst binnen een keer. Sandy en ik hadden dus besloten om te fietsen naar het huis, zodat er meer plek was in de auto en hij ook niet overbelast zou raken.

De hele verhuizing liep op zich best soepel, niemand raakte verdwaald of gewond. We hebben al een plek gemaakt om ons eigen eten te verbouwen, we gebruiken de rivier voor drinkwater en hebben het hek om het hele huis, versterkt met houten planken die we hebben gemaakt van de bomen. Om de dag ongeveer gaan 2 van ons naar buiten, op zoek naar andere overlevende en nog meer wapens. De kogels die we hadden hebben we allemaal al bijna moeten gebruiken toen een horde van ondode hier langs kwam, nu gebruiken we nog vooral de messen en bijlen die we al hadden. Huy doet zijn best om bogen te maken, hij heeft alleen nog een pees nodig of een sterker stuk touw dan die we nu hebben, als het hem lukt kunnen we tenminste wel allemaal op een veilige afstand blijven van de ondode.

Ik word de volgende dag in de ochtend wakker. En het eerste wat ik doe is snel terug onder mijn deken, een epidemie mag dan misschien wel gaande zijn, maar mijn slaap blijft heilig voor me. Paar minuten later gooi ik de deken van mij af om goed wakker te worden. De kamer is al goed belicht, het is dus waarschijnlijk al rond 10 uur ofso. Ik pak mijn kleren en doe ze aan, pak mijn pistool en loop naar buiten. Ik loop naar het balkon en zie iedereen zitten.

Goedemorgen, zei ik.
'Goedemorgen' zei iedereen terug terwijl ze hun hoofd omdraaien en glimlachen.
Wat zijn we vrolijk, zei ik lachend.
'Maar natuurlijk' zei Huy. 'We hebben het eindelijk echt een beetje rust'.
Ja klopt, fijn toch.
'Zeker, het gaat echt gewoon goed op dit moment' zei Sandy.