Τελικά υπάρχει θεραπεία για κάθε ασθένεια ; Επουλώνονται όλες οι πληγές;Διαγράφονται όλες οι άσχημες αναμνήσεις; Ναι αδιαμφισβήτητα ναι .Ομως οι πραγματικές ερωτήσεις είναι: ποιες είναι οι παρενέργειες της ασθένειας, πόσα σημάδια μένουν πάνω στις κλειστές πληγές και πόσα κομμάτια του εαυτού μας πρέπει να χαθούν για να ξεχαστεί ό,τι βασανίζει το μυαλό μας;Όμως μήπως θα ήταν προτιμότερο να μην είχαμε καμία από αυτές τις εμπειρίες;Μήπως η γυάλα της απομόνωσης και της αποστειρωμένης πραγματικότητας θα κρατούσε ασφαλή και άθικτη την καρδιά μας;Μήπως τα συναισθήματα μας δεν θα έπεφταν σαν σκόνη στον γκρεμό της αβεβαιότητας και μήπως τα δάκρυα μας δεν θα πλημμύριζαν τον ωκεανό των λογισμών μας;Ίσως όμως απλά να καθυστερούσαμε το αναπόφευκτο.Αν την στιγμή που γεννηθήκαμε ξέραμε πως θα πονέσουμε θα προσπαθούσαμε να αποτρέψουμε τα δυσάρεστα γεγονότα που επρόκειτο να μας συμβούν; Ισως τότε να κοιμόμασταν στην σπηλιά του σκότους.Ισως τότε να μην ζούσαμε.Γιατι χωρίς τις πληγές δεν υπάρχουν δυσκολίες και οι δυσκολίες μας κάνουν να παλεύουμε για ό,τι αγαπάμε ,χωρίς τα στραβοπάτημα δεν υπάρχουν μαθήματα και τα μαθήματα μας διδάσκουν να ζούμε , χωρίς τον πόνο δεν υπάρχει ανάπτυξη και η ανάπτυξη μας πάει μόνο μπροστά. Ίσως τελικά οι καρδιές μας να είναι δυνατότερες από ότι νομίζουμε και ίσως οι μελανιές που κοσμούν το σώμα μας και να μας θυμίζουν πόσα έχουμε καταφέρει και πόσες δυσκολίες έχουμε ξεπεράσει.Ισως όντως τα πορσελανινα κοσμήματα στο στήθος μας να φτιάχτηκαν για να διαλυθούν αλλά ίσως το να τα σπάσουμε είναι ο μόνος τρόπος να τα ανοίξουμε και να απελευθερώσουμε την γοητεία τους.
