Więc wiążę z nią nadzieję / Na węzeł gordyjski już nie wywinie się

198.

Krzysiek obserwował siedzącą na dalszych krzesełkach Lisę. Nie odezwała się do nikogo nawet słowem, mimo że spotkali się na lotnisku dobre 40 minut temu. - Co jej jest? - wziął od Kuby puszkę Red Bulla i skinął głową w kierunku dziewczyny. Siedziała w bluzie z kapturem, z dużym szalikiem owiniętym wokół szyi, a na jej nosie były czarne kujonki zamiast soczewek, bo zmęczone oczy niemiłosiernie piekły i łzawiły, gdy próbowała je założyć. Grabowski obawiał się czy nikt nie zatrzyma jej przy kontroli osobistej, ale na szczęście wszystko poszło gładko i tym razem nie trafiła na wybiórczą kontrolę antynarkotykową. - Chyba dopiero kac ją bierze. - pokręcił głową, siadając obok kumpla. - Wygląda koszmarnie. - skwitował Kondracki, rzucając szybkie spojrzenie w jej kierunku. - Myślałem, że nie poleci. Wróciła do domu po ósmej, kompletnie zalana... - Kuba w kilku zdaniach streścił Krzyśkowi poranek pełen wrażeń. - Pierdolisz! Wierzyć mi się nie chce. Co jej odbiło? Myślałem, że jest już lepiej. Na kolacji nawet normalnie się do cienie odzywała. - wspominał ich ostatnie spotkanie, przekonany, że relacja Grabowskich jest na dobrej drodze do normalności. - Nie radzi sobie. Nie krzyczy nawet na mnie, więc znalazła sobie inny sposób. - na twarzy Que malowała się troska. - I chyba nie widzi w tym nic złego, skoro na dzień dobry wciągnęła kolejną kreskę, aby postawić się na nogi. Jeszcze jeden taki numer i gdzieś ją zamknę, słowo daję. - prychnął, bo nie zamierzał patrzeć jak dziewczyna się stacza. To był ostatni widok jaki miałby ochotę oglądać - ukochana osoba, szukająca zapomnienia w narkotykach i alkoholu. - Może, no wiesz, jednorazowy wyskok. - Kondracki zmarszczył brwi. - Mam nadzieję. - burknął Kuba i podniósł się, idąc w stronę dziewczyny. - Co, zimno ci? - trącił ją w ramię, ale tylko bardziej się skuliła i objęła ramionami. - Idź kup sobie jakąś wodę. - ponownie dźgnął ją palcem. Nie zamierzał się nad nią litować. - Albo napój izotoniczny. - dodał złośliwie, widząc dreszcze przejmujące kontrolę nad jej ciałem. - Odpierdol się ode mnie. - warknęła, odpychając od siebie jego rękę. - No idź. A jak masz zamiar rzygać to lepiej teraz niż na pokładzie. - skrzywił się, zerkając na ekran nad bramką, którą za chwilę mieli otworzyć. - Ogłuchłeś?! - rozeźlona tym dźganiem złapała go za palec i wykręciła mu rękę. - Poradzę sobie! - zerwała się z krzesełka i tracąc równowagę przy pierwszym kroku, odeszła na bok. - Jak zwykle! Zosia samosia! - zawołał za nią, wracając do Krzyśka. - Nie pomagasz jej. - stwierdził czerwonowłosy, z powątpiewaniem kręcąc głową. - Nie ja kazałem jej ćpać. - Kuba wychylił resztę napoju z puszki i wrzucił ją do kosza. - Chodźmy. - zarzucił plecak na ramię, kiedy padł komunikat zapraszający pasażerów lecących do Monachium. Po drodze do bramki zgarnął jeszcze dziewczynę, która stała zapatrzona na samoloty kołujące na płycie. - Kontaktuj do kurwy nędzy. - syknął jej do ucha, podając dowód osobisty, który wysunął jej się z kieszeni spodni. Posłała mu beznamiętnie spojrzenie i pociągnęła za sobą walizkę, wchodząc w kolejkę przed niego. Powiedzieć, że czuła się koszmarnie to za mało. Było jej zimno, ale jednocześnie pociła się jak mysz, a głowę rozsadzał jej ogromny ból. Wargi miała suche, a skórę bladą. Zdecydowanie nie służył jej ten całonocny wyskok. Wyglądała jakby balowała od tygodnia i gdyby nie Kuba, który zmusił ją do wyjścia z domu to pewnie przespałaby cały dzień. Nie czuła nawet potrzeby pojawienia się z nimi na koncercie w Monachium. Po znalezieniu swojego miejsca na pokładzie od razu opadła na fotel, zapięła pas i włożyła słuchawki do uszu, żeby łatwiej zasnąć. - Czego chcesz?! Kurwa! - wzburzona, pociągnęła za kabelek i mierzyła Kubę nienawistnym spojrzeniem. - Trochę szacunku do pracy innych. - pouczył ją, wskazując na kobiety z cabin crew, które zaczęły demonstrację. - Znam to na pamięć. - warknęła, odwracając się plecami do niego. Samolot zdążył osiągnąć wysokość przelotową, kiedy Kuba zacisnął palce na jej ramieniu. - Co znowu?! - podniosła głos, przyciągając uwagę pasażerów z sąsiedniego rzędu. - Czego się drzesz? Nie jesteś tu sama. - zganił ją, ale miał niezły ubaw z męczenia skacowanej dziewczyny. - Serwis. Chcesz coś do jedzenia lub picia? - zabrzmiało jakby się zatroszczył o jej potrzeby, ale robił to złośliwie. - Grabowski, odpierdol się ode mnie. - syknęła, mocniej naciągając kaptur. - Jak spadniemy to będziesz żałował swojego zachowania. - to było chyba najdłuższe zdanie jakie do niego powiedziała tego dnia. - O tak. - machnęła dłonią przed jego twarzą, udając nurkujący bezwładnie samolot. - Wszystko się może zdarzyć. - gorzko roześmiała się i z powrotem zawinęła się do spania. 

W drodze do hotelu zdążyła nieco oprzytomnieć. Przynajmniej na tyle, żeby ich zameldować. - Czego za mną leziesz? - warknęła na Kubę, który podążał za nią jak cień. - Mamy ten sam pokój. - powiedział spokojnie, wychodząc za nią z windy na czwartym piętrze. Przystanęła na chwilę i wzięła głęboki oddech. Tak dawno rezerwowała nocleg, że kompletnie wyleciało jej z głowy wprowadzenie zmiany. Przyłożyła plastikową kartę do czytnika i pchnęła drzwi z pozłacanym numerem 406. Omiotła spojrzeniem pomieszczenie na którego środku stało podwójne łóżko i cicho westchnęła. Nie miała siły teraz wracać do recepcji i dobierać kolejnego pokoju. Chciała się tylko położyć i zamknąć oczy, odlatując do krainy Morfeusza. Ściągnęła buty i opadła na łóżko, podciągając sobie poduszkę pod głowę. Kuba coś jeszcze do niej mówił, ale już nie zareagowała, podobnie jak na wibrujący w kieszeni telefon. Po prostu odleciała zaraz po przyłożeniu policzka do chłodnego materiału pościeli. 

———

Ten rozdział miał zupełnie inaczej wyglądać. Niestety, nie mam warunków sprzyjających pisaniu i jestem bliska błagania pielęgniarek o przeniesienie mnie do izolatki 😂 

Jeszcze dwa rozdziały i stuknie w tej książce 200. 🤯 W sumie jakieś 322 rozdziały z życia Lisy i Kuby. Nie za dużo? 😂