Docks. h.s. / zakończony

11. I nie obwiniaj się o nic.

Soko - We might be dead tomorrow

*

 

,,Ale jeśli nie jesteś gotowy by kochać, to jak możesz być gotowy by żyć?"

A kiedy niebo okryło się pod pierzyną nocy, a grube kotary zasłoniły szczelnie okna, we wnętrzu wielu osób rozgrywała się tragedia. Po cichu, bez słów, z bólem i rozżaleniem. 

Tragedia rozgrywała się u blondwłosej dziewczyny, która wróciła do domu, do Irlandii i siedząc na łóżku, zastanawiała się nad zabójstwem swojej przyjaciółki. Kto to zrobił i jakie miał powody?

Nuria Doyle obwiniała się o jej śmierć i to każdego dnia niszczyło ją powoli. Ale czy pozbycie się tego ciężaru cokolwiek zmieniło? Czy zwróciło życie Sue? Nie. Pojawiły się tylko kolejne wątpliwości i pytania bez odpowiedzi.

Tragedia rozgrywała się w tym samym domu na dole, w salonie, gdzie świece pachniały wiśniami, rzucając nikłe światło na dębowy stół, a kominek prawie przygasał. Rodzice blondwlosej dziewczyny, która nie uprzedzając nikogo przyleciała do Mullingar, zastanawiali się jak mogą pomóc swojej córce. Jak mogą pomóc komuś, kto odpowiada zdawkowo i nie zwierza się z problemów, mimo, że ból czuć w powietrzu?

Tragedia rozgrywała się w północnej części Essex, gdzie rudowłosy artysta siedział na podłodze w swoim rodzinnym domu, a szklana, ciemnozielona butelka z piwem, spoczywała ciasno w jego dłoni. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek pogodzi się ze stratą jedynej dziewczyny, którą pokochał? Chęć zemsty, uczucie bezradności i słabości wypełniło jego ciało. Dlaczego ktoś zabrał jego miłość? Jak dalej ma żyć? Żyć, ze świadomością, że nigdy nie powiedział Sue, jak bardzo ją kocha, a dzisiaj nie mógł już niczego zmienić? 

Tragedia rozgrywała się w jednym z wieżowców północnego Londynu. Loreen Sunders, dziewczyna znanego piosenkarza Harrego Stylesa, siedziała w kuchnii i niepewnym okiem spoglądała na umowę. To zobowiązanie męczyło ją każdego dnia. Już tyle razy próbowała się wycofać, ale stawka pieniędzy, którą otrzymywała i miała otrzymać po zakończeniu, odwodziła ją od tego pomysłu. Jeszcze tylko cztery miesiące. Z tą myślą zakończyła dumanie i wrzuciła umowę na dno szuflady. To, co robiła raniło wszystkich. Wbrew pozorom ją również.

Tragedia rozgrywała się także u jej chłopaka. Harry miał dość swojej popularności i uzależnienia od modestu właśnie w tej chwili. W chwili, gdy jego siostra zadzwoniła, że Anne Styles, matka rodzeństwa, poczuła się gorzej, a zielonooki nie mógł jej odwiedzić. Nie mógł, bo obowiązki gwiazdy showbiznesu trzymały go siłą w Londynie. W miejscu, którego nienawidził teraz jak nic innego. I nie miał jeszcze pojęcia, jak źle się to wszystko skończy.

Tragedia rozgrywała się w każdym z nas. Powoli, z niepłynącymi łzami, ze sztucznym uśmiechem, z bólem ledwo bijącego serca, ze wspomnieniami i ich brakiem. Przypominając nam, że byliśmy tylko słabymi ludźmi. Nikim więcej.

I mimo tego, życie toczyło się dalej i nikt nie mógł znaleźć

przycisku wstecz.

Nie mogę Dalej marnować czasu,

Raniąc swe serce.

Minął tydzień odkąd komisarz Bowers wyszedł z mojego mieszkania, zawiadamiając, ze Sue została zamordowana, a jej śmierć tylko miała wyglądać jak samobójstwo. Przez ten tydzień wydarzyło się wszystko i jednocześnie nie wydarzyło nic. Przyleciałam do Mullingar, bo potrzebowałam pomyśleć z dala od miejskiego hałasu. Rodzice nie dociekali i byłam im za to wdzięczna. Wiedziałam, że chcieliby zadać mi mnóstwo pytań, które cisnęły im się na usta, ale nie zadali żadnego. Siedziałam na łóżku, a różne obrazy przeszłości przelatywały przez moją głowę. Zdałam sobie sprawę, że brak Sue niszczył mnie, a ja za bardzo byłam pochłonięta swoim smutkiem, by spojrzeć na to,co dzieje się w około. Mój cholerny egoizm nigdy nie pozwolił mi zapytać, jak Ed czuje się z tym wszystkim. Obiecaliśmy nigdy nie mówić o Susanne, nie sprawiać sobie więcej bólu. Mieliśmy po prostu żyć dalej, ale chyba oboje nie przewidzieliśmy, ze jej strata tak długo będzie się za nami ciągnąć. Wzięłam swój telefon i wybrałam numer rudzielca.