" ပန်းလေးတစ်ပွင့် ဖြစ်ခဲ့သည်" [ Zaw × Uni ]

အပိုင္း ( ၇ )

ေပက်င္းေဆးရံု ၊

Chan Yeol တစ္ေယာက္ အေဆာက္အဦးထဲ ၀င္လိုက္ခ်င္းခ်င္းမွာပဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္၊ ေဆးနံ႔ ၊ ေသြးနံ႔ ၿပီးေတာ့ ပ်ားပန္းခတ္မ်ွ ေျပးလႊားအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ.. ဒီလိုအရာေတြကို ေပက်င္းကိုေရာက္လာကတည္းက မျမင္ရ၊မထိေတြ႕ရတာ အရမ္းကိုၾကာလြန္းေနၿပီလို႔ သူ ခံစားေနရရင္း ေဆးရံုပတ္ပတ္လည္ကို စိတ္ေက်နပ္တဲ့အထိ ေလ်ွာက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္၊

ငါ ဘာေတြအခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီး အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းေနမိပါလိမ့္၊
အေစာကတည္း ဒီကို လာခဲ့ရမွာ..။

ဖခင္က ေဆးရံုဥကၠဌမို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းေဆးရံုမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ Chan Yeol က ေဆးနံ႔ေတြကို တြယ္တာတယ္၊ ဖခင္ရဲ႕ အရွိန္အဝါေၾကာင့္ Se-hun ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို လ်ိဳ႕၀ွက္ေစာင့္ၾကည့္စစ္ေဆးေပးရတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဆရာ၀န္ျဖစ္ခဲ့ရေပမဲ့ ဆရာ၀န္ေလာကမွာေတာ့ တကယ့္ကိုေတာ္ၿပီးထက္ျမက္တာမို႔ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကတယ္၊ ကိုရီးယား ဟန္ေဆးရံုမွာဆို Chan Yeol က သူ႔ဖခင္ၿပီးရင္ ဒုတိယပါဝါအရွိဆံုးလို႔ေတာင္ေျပာရမယ္၊

ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ ပံုရိပ္ေတြက ေပက်င္းေရာက္မွ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲေၾကရေတာ့တာပဲ၊ အသည္းငယ္တဲ့ Chan yeol အတြက္ေတာ့ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ိဳးက ပထမဆံုးႀကံဳေတြ႕ရတာမို႔ အၿမဲတမ္းထိတ္လန္႔ေနရတယ္.. ေသနတ္ေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသလဲ.. လို႔..။

ေတြးရင္းနဲ႔ သူ႔ေနာက္ကေန မ်က္ေျခမျပတ္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ သာမာန္အရပ္၀တ္စံုနဲ႔ ကိုရီးယားတပ္သားနွစ္ေယာက္ကို မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးပစ္လိုက္တယ္၊ Se-hun ကို ေစာင့္ေရွာက္တာက ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဘာလို႔ ငါ့ကိုပါ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကသလဲမသိ၊

နႈတ္ခမ္းစူရင္း တစ္ဦးတည္းစိတ္ေကာက္ခ်င္လာသလိုျဖစ္တဲ့ Chan Yeol က သူ႔ေျခတံရွည္ႀကီးနဲ႔ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲႀကီးေတြ ေလ်ွာက္ပစ္လိုက္တယ္၊ အေရွ႕ကေန လႊားကခနဲ လႊားခနဲ ေျပးမတက္သြားေနတဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ အေနာက္က ကိုရီးယားတပ္သားေတြကလည္း ေျခလွမ္းေတြက တျဖည္းျဖည္းျမန္လာရတယ္၊ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ကစားရင္း အူျမဴးလာတဲ့ Chan Yeol က ကေလးဆန္စြာ တဟိဟိ အသံထြက္တဲ့အထိရယ္ၿပီး တပ္သားေတြကို ပညာျပရင္းေက်နပ္ေနတယ္၊