~Dzień zaczął się jak każdy, pobudka o 6:20. Zaczęłam od szybkiego, porannego prysznica i nałożyłam tapetę. Usłyszałam głos mamy:
„Nessa! Śniadanie gotowe!"
Zbiegłam z pokoju do kuchni, zostało mi 15 minut do przyjazdu autobusu. Spakowałam śniadanie, wzięłam plecak i wybiegłam z domu.
Myślałam ze dzień będzie zwykły i monotonny ale nie tym razem...
Wysiadłam z autobusu i dobiegły mnie głosy chłopaków (z resztą jak codziennie):
„FAJNA DUPA"
„LALA! POKA CYCA!"
Mialam ochotę zapaść się pod ziemię! Szkoła to było miejsce w którym nienawidziłam przebywać... ludzie potrafili być dla mnie okrutni. W końcu wróciłam do domu, było to tylko 6 godzin, a dla mnie to była cała wieczność. Piątek, według każdego świetny dzień w tygodniu, według mnie był nawet okej... nie licząc paru godzin w szkole... w końcu mogłam wyjść z przyjaciółką, miałyśmy spotkać się niedaleko karuzeli „strachu" jak my to nazwaliśmy gdy byłyśmy małe. Czekałam tam dobre 20 minut gdy nagle się rozpadało, chwile później dostałam SMS'a od przyjaciółki o treści „Przepraszam, nie jestem w stanie się dzisiaj spotkać, okazało się ze mama ma badania na 21 w szpitalu i muszę jej pomóc"
Z jednej strony torozumialam, jej mama mogła być chora a ona się martwiła a zdrugiej ona po prostu mnie wystawiła.
Zaczęło lać jeszcze bardziej a ja już przemokłam, nagle zobaczyłam zakapturzonego chłopaka który szedł w moja stronę. Stanęłam jak wryta i przez chwile się nie ruszałam, ale gdy do mnie doszło co się dzieje zaczęłam uciekać. Słyszałam ze chłopak zaczął biec za mną wiec przyspieszyłam.
