Grim

Proloog

Hij is dood, Isaiah.'
De twee jongens zaten gehurkt in het gras.
'Hij is dood.' Herhaalde de jongen.
Daar viel niets tegenin te brengen. Het bleef even stil.
'Waar gaan we heen als we doodgaan? Vroeg Isaiah.
Er viel opnieuw een stilte. Isaiah keek naar de andere jongen. 'Rafaël, waar gaan we heen als we doodgaan?' Vroeg Isaiah opnieuw.
Rafaël keek naar boven, naar de grijze lucht. De wind blies door het weiland en bracht de kou met zich mee.
'Ik denk dat we naar de hemel gaan.' Zei Isaiah.
Rafaël schudde zijn hoofd. 'Denk je dat papa in de hemel is?' Vroeg hij.
Isaiah dacht even na. 'Nee.' Besloot hij. 'Papa is niet in de hemel.'
Rafaël keek naar het dode konijn wat voor hem lag. 'Er is niks na de dood. Als je dood bent ga je over een grens, en je kunt nooit meer terug.'
-'Nooit meer?'
'Nooit meer.' Zei Rafaël.
Het werd weer stil, op het geritsel van de wind door de bladeren en het gras na. In de verte klonk een galmende bel.
'We moeten terug naar de Boerderij.' Zei Rafaël. Isaiah veegde zijn bebloedde handen af aan zijn broek en stond op. De wind trok aan en de lucht werd langzaam grijzer. De bomen, die iedere dag kaler werden, kreunden alsof ze elk moment om konden vallen.
'Ik denk dat de wereld doodgaat.' Zei Isaiah terwijl ze over het modderige pad terugliepen.
Rafaël knikte. 'Ik denk het ook, Isaiah.'

De maag van Isaiah maakte een rommelend geluid terwijl de jongens naar binnenliepen. Geluidloos, zoals altijd, deed Isaiah zijn schoenen uit en liep naar de keuken, waar meneer Sterling en moeder aan het ruziemaken waren. Isaiah duwde de deur een klein beetje open zodat hij mee kon luisteren.
'De jongen is ziek, Ada! Het is een last!' Riep meneer Sterling. Hij kreeg altijd een rood hoofd als hij boos was, alsof hij elk moment kon ontploffen. Moeder zat op een stoel te huilen. 'Het is mijn zoon!' Bracht ze uit. Meneer sterling sloeg woest met zijn hand op de tafel waardoor moeder ineenkromp. 'Hij is ZIEK! Over 2 weken wordt hij 18. Dan sturen we hem naar het leger. Daar hebben ze plek voor hem!' Riep hij, waarna moeder nog harder begon te huilen. 'Ik zal verdomd zijn als ik mijn zoon zelf de dood instuur!' Krijste ze.
'Het zou niet de eerste keer zijn!' Antwoordde meneer Sterling beschimpend. Moeder hapte naar adem van verontwaardigheid en sloeg hem in zijn gezicht, waarna ze geschrokken achteruit deinsde met haar handen voor haar mond. Meneer Sterling bleef even stil en wreef over zijn wang. Toen trok hij zijn riem uit zijn broek. Moeder strompelde achteruit en viel weer in de stoel. 'Nee.' Snikte ze terwijl ze haar handen beschermend ophief. Meneer Sterling was nu donkerrood. Hij schreeuwde terwijl hij zijn riem omhoog hield, maar stopte toen hij de deur hoorde kraken. Hij keek om en zag Isaiah bij de deur staan. Hij beende naar hem toe. 'Wat heb ik gezegd over afluisteren, Bastaard?' Zei hij, terwijl hij Isaiah oppakte en op de grond smeet. 'Ben je soms ook ziek in je oren? Ben je simpel?' Schreeuwde hij.
'Laat hem met rust!' Huilde moeder. Meneer Sterling hoorde negeerde haar. Hij sloeg met zijn riem op de rug van Isaiah. En nog een keer. En nog een keer. Elke keer als de gesp van de riem de rug van Isaiah raakte klonk een doffe klap. Isaiah hield zijn handen beschermend achter zijn hoofd. 'Het zou me verbazen als het leger hem zelfs zou aannemen!' Schreeuwde Meneer Sterling terwijl hij zijn riem weggooide en Isaiah bij zijn kraag oppakte en tegen de muur zette. Hij bracht zijn gezicht heel dicht bij dat van Isaiah, en Isaiah kon de geur van alcohol ruiken. 'Over 2 weken ben je hier weg.' Zei meneer Isaiah, terwijl hij elke spier in zijn gezicht aanspande en zijn hand om de keel van Isaiah geklemt hield. 'Over 2 weken ben je hier weg.' Herhaalde hij hijgend.
'Laat de jongen los, Sterling.'
Oma liep binnen met een dampende pan vol vlees. Liza en Marcus liepen achter haar aan. Liza hield haar ogen naar beneden, terwijl Marcus grijnste en snuifde toen de beursgeslagen Isaiah zag. Oma zette de pan om tafel en ging aan het hoofdeind zitten. 'Zit.' Zei ze. Meneer Sterling liet Isaiah los, waardoor hij hoestend op de grond viel. Meneer Sterling schoof een stoel achteruit en ging zitten, waarna de rest ook aan tafel kwam zitten.
'We wachten op jou, Isaiah.' Zei oma.
'Ja, sorry oma.' Zei Isaiah schor terwijl hij overeind krabbelde en zijn gezicht afveegde. Hij ging naast Liza aan tafel zitten. Oma keek de tafel rond. 'Goed.' Zei ze. Toen sloot ze haar ogen en legde haar handen open op tafel.
'Heer, wij bidden tot u en uw genade. Zegen ons met uw goedheid. Zegen deze boerderij en elk van ons.'
Isaiah gluurde tijdens het bidden door zijn oogleden naar links, en zag hoe Marcus zijn hand op het bovenbeen van Liza legde. Liza schrok duidelijk van de aanraking, maar Marcus trok zijn hand niet terug.
'Zoals u uw vlees en bloed uitdeeldde tijdens het avondmaal, zo eten wij van wat u ons gegeven heeft. Moge het ons sterk maken. Wilt u ons behoeden voor valse profeten en verleidingen. Maak ons puur, Heer. Amen.'
'Amen.' Klonk het over de tafel.
Oma pakte een bord en schepte er vlees en aardappelpuree op. 'Onze voorraad krimpt.' Zei ze, terwijl ze het bord doorgaf en een nieuwe pakte.
'Er is pastoor met zijn zoon naar Nordward verhuist.' Zei Liza zachtjes. Misschien dat zijn zoon intresse heeft in een baan op de boerderij.'
Meneer Sterling keek haar aan. 'Geen valse profeten op mijn erf.' Zei hij, terwijl hij op een stuk vlees kauwde.
'Misschien heeft ze gelijk.' Zei oma, terwijl ze het laatste bord volschepte en doorgaf. 'En misschien hebben we geen keus.'
Meneer Sterling snoof. 'Ik weet precies wat jij wil.' Zei hij met zijn mond vol, terwijl hij met zijn vork naar Liza wees. 'Je hebt het vuile bloed van je vader in je. Genot en behoeftes, daar draait het bij jou om.'
Liza durfde hem niet in de ogen aan te kijken.
'Je hebt al een man gekregen van God. Mijn zoon.' Zei meneer Sterling. Marcus glimlachte. 'Mijn zoon, de toekomst van deze boerderij en deze familie. Hoe is onze melkvoorraad, Marcus?'
Marcus keek op. '120 liter, vader.' Zei hij zonder bescheidenheid.
Meneer Sterling lachtte en hief zijn beker. 'Op mijn zoon, die doet wat degenen voor hem niet konden!' Vervolgens dronk hij de beker in één teug leeg. 'Maar ik wacht al lang op een kleinzoon.' Zei hij, terwijl hij priemend naar Liza en Marcus keek.
'We proberen het... we proberen het vaak.' Stamelde Liza. Meneer Sterling schudde zijn hoofd. 'Niet vaak genoeg. Na het eten gaan jullie naar boven en probeer je het nog een keer.'
Liza keek weer naar beneden, terwijl Marcus' glimlach breder werd en hij zijn hand, die nog steeds op het bovenbeen van Liza lag, naar achter schoof.
'Zie je, Isaiah,' zei meneer Sterling, terwijl hij nog een hap van zijn vlees nam, 'zie je, zelfs je zus is ergens goed voor. Zelfs je zus draagt bij aan de familie. Maar jij, Bastaard, jij bent nergens goed voor.'
Isaiah zei niks. Meneer Sterling schraapte zijn bord leeg en schoof het aan de kant. 'Goed.' Zei hij, en hij stond op. 'Ik ga kijken wat er van de voorraad over is.' En hij liep de kamer uit. Oma pakte de borden en stapelde ze. Moeder keek de tafel rond. 'Isaiah, ga naar je kamer en blijf daar.' Zei ze tegen Isaiah. 'Liza, zodra je... klaar bent, ga dan naar Isaiah en verbind zijn wonden.' Liza knikte. Marcus stond op en trok Liza aan haar pols mee. 'Je hebt je moeder gehoord. Kom mee.' Zei hij, en hij nam haar mee de kamer uit. Isaiah liep ook weg.
'Wacht.' Zei moeder, voordat Isaiah door de deur liep. Isaiah draaide zich om.
'Ik hou van je, lieverd. Dat weet je toch?' Vroeg moeder. Isaiah kon haar gezicht niet zien, omdat ze met haar rug naar hem toe zat, maar hij zag hoe ze een traan wegveegde.
'Ja, mama. Dat weet ik.' Zei Isaiah.
Moeder haalde een hand over haar gezicht. 'Ga nu maar gauw.' Zei ze.

Isaiah zat op zijn bed toen Liza binnenkwam. Haar kleren waren gekreukeld, haar blonde haar zat in de war en haar blauwe ogen waren vochtig. Ze had een verbanddoos bij haar en ging naast Isaiah zitten. Ze pakte een watje en goot er wat alcohol op. Ze ontknoopte zijn shirt en depte het watje op de bloedende striemen op zijn rug. Daarna ging ze voor hem knielen en hield een koude doek tegen zijn blauwe oog aan.
'Meneer Sterling gaat me naar het leger sturen.' Zei Isaiah.
Liza pakte de doek en smeerde een zalfje op de snee in zijn wenkbrauw.
'Ga je hem ook vader noemen?' Vroeg hij.
Liza snoof. 'Nooit.' Zei ze. 'Je moet blij zijn dat je weg kan. Maar Isaiah... beloof me dat je niet naar het leger gaat.'
Isaiah keek haar aan.
'Vertrek.' Fluisterde ze, en in haar ogen stond vastberadenheid. 'Op de dag dat je 18 wordt. Vertrek. Sta vroeg op en neem zoveel mogelijk spullen mee, voordat Meneer Sterling wakker is. Ga niet naar het leger. Dat wordt je dood. Maar vlucht hier weg.'
Isaiah dacht na.
'Dat wil ik eerst met Rafaël overleggen.' Zei hij. Liza zuchtte en bleef heel lang stil. Toen ze hem weer aankeek was de vastberadenheid in haar ogen verdwenen, en had plaats gemaakt voor medelijden.
'Goed, overleg het maar met Rafaël.'

Isaiah klom op de hooistapel achter de boerderij en ging naast Rafaël zitten. Ze keken naar de zon die langzaam achter de horizon verdween.
'Over 2 weken moet ik weg.' Zei Isaiah. Hij keek naar Rafaël. 'Ga je met me mee?' Vroeg hij.
'Waarheen?'
Isaiah wees naar de horizon waar de zon onderging. 'Daar. Naar het westen. Voor een nieuw leven.' Zei hij. Toen draaide hij zich om naar de donkere schemering achter hem. 'Of, naar het oosten. Om te vechten.'
-'Wil je vechten?' Vroeg Rafaël.
'Nee.'
-'Wil je vluchten?'
'Nee.' Antwoordde Isaiah weer. Hij liet zijn schouders zakken. 'Maar ik kan hier niet blijven.'
Rafaël stond op en trok Isaiah overeind. Hij veegde het hooi van zijn kleren en trok zijn kraag recht. Daarna legde hij zijn handen op zijn schouders en keek hem doordringend aan.
'We gaan nergens heen, Isaiah. We blijven hier. Er gaan dingen veranderen Isaiah.'
-'Hoe weet je dat?'
'Dat kan ik voelen.' Zei Rafaël.
'Ik geloof je.' Zei Isaiah.
En dat deed hij echt.