Rode rozen (Sabra en Abdel)

Hoofdstuk 1

Tringgggggg! Oef, weer die wekker. Ik drukte hem uit en draaide me om. "Sabraaa!" Riep me zusje Mina. "Kom uit je hol en ga douche je moet werken!" "Jaa baas!" Zei ik met een boze stem. Weer werken, weer saai op kantoor zitten. Weer een dag verpest, alleen om geld te verdienen inplaats van lekker uit te kunnen slapen. Ik sloeg mezelf voor me hoofd en dacht 'eigen schuld.'

Sabra reed altijd met de fiets tot het station en vanuit daar pakte ze de bus naar haar werk. Al 2 jaar hetzelfde, nooit anders. Deze hele ritme zit zo diep van binnen dan als ik een keer op zondag kan uitslapen dat ik precies om 7 uur wakker wordt. Niet dat ik werken niet leuk vindt maar wil ook wel een keer wat anders mee maken. Maarja zit niks anders op om zo te leven, Qadr Allah..

Op kantoor aangekomen zag ik dat er een brief op me bureau lag, meestal ligt de post in een bakje bij de ingang maar deze was vast speciaal naar mij toegericht. Ik maakte hem open en keek verbaasd naar een nogal leege inhoud. Op een klein briefje stond geschreven:

Iedere dag zie ik je werken, werken en nog een werken. Zullen we in plaats van werken een keer wat anders doen?

De afzender was onbekend, lekker slim hoe moet ik nu weten wie dit is? Tuurlijk wil ik wat anders doen maarja niet in me uppie. Vermoeiend ging ze weer aan de slag, er lag een hoop werk voor de boeg.

"Vrr vrr vrr vrr." Deed haar telefoon die voor haar lag. He! Een smsje.

Kom je vanavond bij me eten? Ik woon aan de Lunahof nr 33. Gr ..

Nou ja zeg, wie is dit? Het nummer kwam me niet bekend voor, en de Lunahof? Nooit van gehoord. Zal ik bellen? Ja daag ik ken deze persoon amper. Sabra was zeker nieuwsgierig maar had geen lef om te bellen. "Ik krijg een briefje en een smsje op 1 dag." Zei ze droog tegen haar collega. "Zo zo, luxe he. Misschien een stille aanbidder hahaha." 'Yeah right dacht ik.' "Alsof ik die heb!" Ik bedacht me een slim plannetje maar toch ook niet. Ik was toch wel benieuwd naar wie deze persoon zou zijn dus ga ik toch maar even langs. Om zes uur was ik klaar met werken, ik printte de route uit naar de Lunahof om zo zeker te zijn dat ik geen tijd verspilde met zoeken. Eenmaal aangekomen in een appartementencomplex belde ik aan bij nummer 33. Ik trilde van de zenuwen maar bleef kalm. "Hallo." Hoorde ik een man zeggen. "Euhm.. Ja hoi ik ben Sabra, je had een briefje op mijn bureau achter gelaten." "Hee meid ik wist niet of je zou komen, kom verder." Voordat ik wilde vragen wie het was hing 'HIJ' al op. Ohjee een HIJ dacht ik. Wie is dit? Hij klonk niet jong en ook niet oud. Hij sprak met een Marokkaans accent maar kon er niet uit halen wie het was. In de lift bleef ik maar na denken, vol spanning stapte ik uit bij zijn hal en belde aan. In de verte hoorde ik voetstappen aankomen en de deur werd geopend..