Την ημέρα της δεξίωσης η Βανέσα είχε φοβερά νεύρα. Παρόλο που είχε βρει το τέλειο φόρεμα που την αναδείκνυε ιδανικά λες και είχε ραφτεί για αυτήν. Κοιταζόταν στον καθρέφτη, με τα μαλλιά της πιασμένα ψηλά για να φαίνονται καλύτερα τα λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά της.
Τα κόκαλα της κλείδας της, εμφανίζονταν απαλά κάτω από το λευκό της δέρμα και καλύπτονταν ελάχιστα από τις λεπτές κυπαρισσί τιράντες του φορέματος της.
Η πλάτη της ήταν σχεδόν όλη ανοιχτή και το φόρεμα κατέληγε να γλείφει το πάτωμα εντυπωσιακά. Ταίριαζε απόλυτα με τα πράσινα μάτια της και τα διακριτικά χρυσά της σκουλαρίκια.
Ωστόσο κάτι εξακολουθούσε να την εκνευρίζει, ίσως η έλλειψη προσοχής από μέρους του, η πλήρης αδιαφορία που υπέδειξε. Αφού έβλεπε πως την κοίταζε, άλλες φορές το βλέμμα του την έκαιγε, την έτρωγε από μακριά χωρίς να το καταλαβαίνει και άλλες ήταν παγερά αδιάφορος, σαν να μην άξιζε τα μάτια του πάνω της ούτε λεπτό. Τι διπολικός άνθρωπος. Η Βανέσα αναστέναξε.
Ήθελε σήμερα να είναι από αυτές τις μέρες που δεν θα μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Όσο και αν γνώριζε τις ενδεχόμενες επιπτώσεις, δεν μπορούσε να απομακρυνθεί, τον ήθελε, τον σκεφτόταν, την έτρωγε κάθε μέρα που δεν τον είχε δικό της.
Όσο πεισματάρα κι αν ήταν δεν έβγαινε από το μυαλό της, ευχόταν να είχε προχωρήσει εκείνο το βράδυ μαζί του, που δεν ήξερε ο ένας την ταυτότητα του άλλου, να είχε πάρει μια γεύση από αυτόν.
Η πόρτα του δωματίου χτύπησε και αμέσως εμφανίστηκε το κεφάλι της Αλκμήνης<<Έτοιμη;>>
Η Βανέσα έριξε μια τελευταία ματιά στο είδωλό της και ψέκασε λίγη από τη κολόνια της.<<Έτοιμη.>>
<<Θα τους τρελάνεις τους μνηστήρες Πηνελόπη.>>είπε η Αλκμήνη μόλις ξεκίνησαν να κατεβαίνουν τις σκάλες.
<<Άσε τις αηδίες.>>της είπε χαριτολογώντας.<<Εσύ πάντως σίγουρα θα τον τρελάνεις τον Αρούλη.>>
Η Αλκμήνη πάντοτε ήταν μια εντυπωσιακή παρουσία και όταν περιποιούνταν δεν υπήρχε άτομο που δεν θα την πρόσεχε.
Είχε επιλέξει ένα φόρεμα στο χρώμα του κουφέτου, τρία τέταρτα κλειστό, μα όσο πρέπει κοντό για να αναδεικνύει τα πόδια της, που ήταν ένα από τα δυνατά της σημεία. Τα μαλλιά της τα άφησε λυτά και ανάλαφρα και με τα ψηλά της νουντ πέδιλα ξεπερνούσε λιγάκι την Βανέσα στο ύψος.
<<Δεν με νοιάζει αυτός!>>της απάντησε επιθετικά και η Βανέσα γέλασε.
<<Καλά ντε.>>ήταν σίγουρη πως την ενδιέφερε και με το παραπάνω να τραβήξει την προσοχή του Άρη.
YOU ARE READING
Πιάσε με αν μπορείς
Roman d'amour'' Πάω στοίχημα ότι δεν με έβγαλες από το μυαλό σου χθες το βράδυ'' '' Θα το χάσεις'' του είπε, χωρίς η σιγουριά να χρωματίζει την φωνή της. '' Πες μου Βανέσα, φανταζόσουν σε τι στάσεις θα σε έπαιρνα όλο το βράδυ;'' της είπε με φωνή αισθησιακή. Ο...
