disappear||nomin

part two

O günden yaklaşık bir hafta sonra okula gelebildim, hafta boyunca ailem beni çeşitli hastanelerde sürükleyip durdular.

   Acaba o Jeno denilen çocuk iyi mi? Ona teşekkür etmek isterdim, her ne kadar öyle bir şeye teşebbüs etmek benim aklımdan geçmiş olsa da, ailemin düştüğü durumu görünce biraz pişman oldum. Ayrıca okuldaki birçok kişi yanıma geldi, benimle oturup ilgilendiler, Renjun hakkında güzel şeyler söylediler... Özel hissettim açıkçası ve bunu ölümden döndüğüm için yaptıkları yok, sadece ben göremeyecek kadar kördüm.

   Ben seviliyorum, son iki yıldır bunu anlamakta zorluk çeksem de artık anlıyorum ve tamamen farkındayım.

   İşte tam da bu yüzden Lee Jeno'ya teşekkür etmek istiyorum, bunu fark etmemi sağladığı için.

"Çatıda ne işin var? Bak bu sefer oradan atlarsan seni durduramam."

Tanıdık sesi duymamla hızlıca arkamı döndüm, bu oydu:"Benim okulumda olduğunu söylerken kendini kurtarmaya çalışıyorsun sanıyordum."

"Seni daha önceden okulda görmüştüm, o olaydan sonra, bilirsin, Renjun işte... Neyse sen beni görmediğin için o esnada böyle bir şeyi belirtmem gerektiğini düşünmüştüm o kadar."

   "Teşekkür ederim." dedim gülümsemeye çalışarak,"Senin sayende burada durabiliyorum."

   "Hayır, istesen ben gider gitmez intihar edebilirdin. Aslına bakarsan bunu tekrar yapabileceğin bir haftan vardı ama sen hayatta kalmayı tercih ettin." girişin yanındaki banka oturdu.

   Cebinden birkaç atıştırmalık çıkardı ve birini bana uzattı:"Son gördüğümden bu yana zayıflamışsın, söyle o doktoruna sana başka ilaçlar versin. Ayrıca doğru dürüst yemek yemeye başla, cildinden resmen umutsuzluk ve yorgunluk akıyor."

   Yanına oturdum ve elindeki atıştırmalığın ambalajını açtım:"Kendimi tehdit ediliyormuş gibi hissediyorum ama mümkün olan en kibar şekilde."

Cevaplamak yerine sadece gülümsedi:"Sen güçlüsün Jaemin-ah."

•••••••

    156 okunma... hepinize teşekkür ederim!