Femme fatale 2:the return

Μια στιγμή αρκεί

Φλωρεντια 15 χρόνια πριν

«Ξυπνά !» Η βαρειά φωνή χτύπησε τα αυτιά του , βγάζοντας τον άτσαλα από τον ύπνο του . Ενας βαρυς χτυπος ακούστηκε στην μεταλλικη πόρτα . Είχε  αρκετά ταραγμένο ύπνο , οπως συνέβαινε κάθε φορά τα τελευταία χρόνια . Οι ίδιοι εφιάλτες βασάνιζαν το μυαλό του , εμποδίζοντας τον από το να ξεκουράζεται σωστά . Αυτό σε συνδυασμό με την κακής ποιότητας σίτιση , τον έκαναν να μοιάζει με άρρωστο παιδί . Ήταν άρρωστος . Περισσότερο ψυχικά όμως από ότι σωματικά . Τα σημάδια και τα χτυπήματα στα περισσότερα σημεία του κορμιού του δεν τον πείραζαν τόσο όσο οι καταραμένες εικόνες που έπαιζαν σαν ταινία αδιάκοπα μέσα του . Ήταν τόσα τα ερωτήματα του , και όλα είχαν μείνει χωρίς απάντηση .
Είχε περάσει τα τελευταία οχτώ χρόνια την ζωης του εκεί μέσα . Τις περισσότερες μέρες απλώς εκπαιδεύονταν σε κάθε ειδος μάχης , όμως υπήρχαν και οι μέρες των αποστολών , εκεί που έστελναν όσους εκπαίδευαν κυριολεκτικά στο στόμα του λύκου για να καταφέρουν βα αρπάξουν χρήματα ή βαρύ οπλισμό . Ο Νίκολας αναρωτιόταν πάντα που πήγαιναν όλα αυτά τα κλοπιμαία , ωστόσο την μοναδική φορά που τόλμησε να ρωτήσει έναν από τους μεγαλύτερους άντρες που τους πρόσεχαν για να μην καταφέρουν να το σκάσουν , η μοναδική απάντηση που είχε πάρει ήταν ένα γερό χέρι ξύλο και πέντε μέρες στην απομόνωση.  ήταν φριχτό μέρος . Κανένας δεν ήθελε να καταλήξει εκεί , και ειδικά π Νίκολας που προσπάθησε να φανεί τύπος και υπογραμος για να καταφέρει να γλειτωσει μερικές μέρες μέσα σε εκείνο το δωμάτιο . Δίχως φως , σε ελαχιστο χώρο , τόσο στενό που θεωρούσες ότι ο αέρας δεν θα σου έφτανε για να συνεχίσεις να αναπνέεις . Το μυαλό σου έμπαινε σε λειτουργία επιβίωσης και έχανες τον πλήρη έλεγχο των σκέψεων σου . Σε λιγότερο από πέντε ώρες βίωνες μια απόλυτα ρεαλιστική εμπιρεια σχιζοφρένειας . Ο Νίκολας πολλές φορές νόμιζε πως όσο βρισκόταν εκεί άκουγε φωνές , εκείνες του πατέρα του και του αδερφού του να τον κατηγορούν που δεν είχε καταφέρει να τους σώσει . Και δνε τολμούσε να κοιμηθεί . Ήταν σίγουρο πως οι συνεπειες μιας τέτοιας απόφασης δεν θα ήταν καλές .
«Σήκω επιτέλους ! Δεν έχουμε όλη την ημέρα να περιμένουμε εσένα !» Η φωνή ακούστηκε ξανά , οπως και το χτύπημα στην πόρτα που ήταν πιο έντονο . Μπορούσε να ακούσει τις ίδιες ακριβώς κουβέντες από το δωμάτιο ακριβώς δίπλα στο δικό του , εκεί που ήταν κλεισμένη η μοναδική ύπαρξη που ήταν σημαντική για εκείνον . Που έκανε το μέρος πολύ πιο υποφερτό .
Με χίλια ζόρια κατάφερε να αποχωριστεί το άβολο κρεβάτι του , για το οποίο όμως ήταν ευγνωμον αφού ήξερε καλά πως θα μπορούσε να κοιμάται στο πάτωμα εάν έκανε παράπονα . Το δωμάτιο ήταν απελπιστικά μικρό , με το ζόρι χωρούσε έναν μικρό καθρέφτη και μια σιρταριερα για τα ελάχιστα ρούχα του .
Όμως και πάλι , δεν τολμούσε να απαιτήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης . Και που ήταν ζωντανός μάλλον θεωρούνταν πολυτέλεια εδω μέσα . Το είχε μάθει με τον σκληρό τρόπο , όταν ένα από τα υπόλοιπα παιδιά που έκαναν ακριβώς την ιδια δουλειά με εκείνον σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια του . Πλέον είχε εξοικειωθεί με την εικόνα του νεκρού . Ήταν κάτι που έβλεπε καθημερινά θέλοντας και μη , και κάτι που είχε ασπαστεί ως κομμάτι της ζωης του που έπρεπε να θεωρεί αδιάφορο εάν δεν ήθελε να καταρρεύσει εντελως .
Εκείνη δεν άντεχε το θέαμα . Του είχε εκμυστηρευτεί αρκετές φορές πως η ιδέα του θανατου την τρόμαζε . Αυτό φοβόταν περισσότερο , το να πεθάνει . Όμως εκείνος είχε ορκιστεί πως εάν κάποιος τολμήσει να σηκώσει όπλο εναντίων της , τότε θα έμπαινε ο ιδιος μπροστά της για να μην την αφήσει να βιώσει ποτέ αυτό που φοβόταν. Λόγια του αέρα οπως θα μάθαινε αργότερα . Παιδικη αθωότητα . Και αυτή σύντομα θα γκρεμίζονταν , μαζί με τα τελευταία σημάδια που τον έκαναν άνθρωπο .