Sister of the Badboy •Dutch• {voltooid}

Deel 2

P.O.V. Sammie
Jill en ik zitten in de laatste les en ik ben zenuwachtig heen en weer aan het wiebelen. "Doe eens rustig. Het komt heus wel goed met die date zondag" zegt Jill lachend.

Ik heb haar nog niks verteld over het adoptie-gebeuren, want ik wil eerst zelf weten wat ik er nou precies van vind, dus denkt ze dat ik zo zenuwachtig ben voor zondag.

Ik knik afwezig en als de bel gaat, adem ik een keer diep in en uit, voordat ik opsta en 'rustig' met Jill het lokaal uitloop.

"Ik moet nog even langs de stad, dus ik fiets niet mee" zeg ik. "Oké, is goed. Tot morgen" We geven elkaar nog snel een knuffel en fietsen dan allebei een andere op.

Ik kom aan in de stad en zet m'n fiets neer in de bewaakte fietsenstalling. Ik loop naar het restaurantje toe en ga aan een tafeltje zitten. Miranda zou namelijk appen als ze aan zou komen.

Even later krijg ik inderdaad een appje met dat ze er bijna is. Ik word automatisch nog zenuwachtiger. Hoe moet ik haar begroeten? Wordt het niet ongemakkelijk? Hoe ziet ze er uit? Lijk ik op haar? Dat soort vragen spoken door mijn hoofd heen.

Er komt een serveerster naar me toe en ze vraagt of ik iets wil drinken. "Doe maar een Latte Macchiato" zeg ik glimlachend. "Ja, komt eraan" "Bedankt"

Na een paar minuten krijg ik mijn Latte Macchiato en gaat het belletje rinkelen, als teken dat de deur open wordt gedaan. Mijn blik gaat er meteen naartoe en ik zie een vrouw die iets tegen een serveerder zegt die daarna naar mij wijst. Is dat mijn moeder? Ze draait zich om en als ze mij ziet, glimlacht ze. Ze komt naar mij toegelopen en ik sta op. We schudden elkaar de hand en gaan dan weer zitten. Ik vouw mijn handen in elkaar en speel een beetje met mijn vingers, wat een zenuwtrekje van mij is. "Je bent echt groot geworden" zegt Miranda, met tranen in haar ogen. Ik glimlach zwak, niet wetend wat ik moet zeggen. "Ik heb wat voor je" zegt ze. Ik wacht rustig af en ze geeft me een foto. Het is een foto van Miranda en waarschijnlijk haar man en twee zoons. De ene jongen zit in een rolstoel en ziet er niet zo goed uit. "Is hij ziek?" Vraag in zacht. Ze knikt triest. "Hij heeft niet heel lang meer, maar we doen er alles aan om hem nog het beste te geven. Dit was een van z'n goede dagen, dus besloten we om een fotoshoot te houden" zegt ze glimlachend, waarschijnlijk denkend aan die dag. Ik slik moeilijk.

Misschien kan ik mijn broer nooit in het echt zien...

Ik geef de foto terug en dan komt ook het drinken van Miranda eraan. Ze bedankt de serveerster, die dan weer wegloopt. "Heb je lieve ouders?" Vraagt Miranda moeilijk. "Ja, het zijn echt hele lieve mensen. We hebben het niet breed, maar ze geven me alles wat ik kan wensen" zeg ik glimlachend. "Heeft dat nog een reden?" Vraagt ze. "Mijn vader is arbeidsongeschikt, want hij is chronisch ziek, dus mijn moeder is de enige die inkomsten brengt. Ik wil ook helpen, maar ze vinden dat ik me goed op school moet richten." Ze knikt begrijpend. "Mag ik vragen wat hij heeft?" "Hij heeft een spierziekte. Alles kost hem heel veel moeite, dus hij is vaak moe." "Dat is vervelend" Ik knik.

"Hoe zit uw gezin in elkaar?" Vraag ik nieuwsgierig. "Zeg maar gewoon 'je'. Ik heb een man die Carlos heet en nog twee zoons. De oudste heet Fabian en is 19 jaar en de jongste heet Jackson en is 17 jaar. Hij kreeg op zijn 7e leukemie en is er 2 jaar daarna van genezen, maar het kwam op zijn 14e terug, maar nu in de ergste vorm. Hij heeft niet langer dan 2 maanden meer" zegt ze verdrietig. "Heeft hij nog wel z'n goede dagen?" "Weinig meer. Ik heb hem gisteren over jou verteld en toen zag ik zijn ogen glinsteren. Ik weet niet of je het zwaar en lastig vindt, maar misschien is het een leuk om hem te verrassen met een bezoekje van jou" zegt ze zwak glimlachend. "Natuurlijk doe ik dat. Ik ben wel benieuwd naar de rest van het gezin" "Ik weet zeker dat hij het geweldig zou vinden. Heb je wel tijd?" Ik knik.

Als we allebei ons drinken op hebben, besluiten we om naar het huis van Miranda te gaan. In de auto app ik even snel mijn moeder dat ik even met Miranda mee ga en ik krijg snel een appje terug met dat het goed is.

Als we na een half uurtje bij haar huis aankomen, kijk ik mijn ogen uit. "Het is echt heel erg mooi." "Dankjewel. We werken er hard voor" We stappen uit de auto en ik volg Miranda naar de voordeur toe. Ze opent de deur en mijn mond valt open.

Het is zo groot en licht. Overal hangen foto's van het gezin en dan komt het besef dat ik hier ook had kunnen wonen...

"Hij ligt op zijn kamer" zegt Miranda. Ik volg haar naar boven en ik word weer zenuwachtig. Miranda klopt op de deur. "Kom maar" Miranda opent de deur en kijkt haar zoon aan. "Ik heb een verrassing voor je" zegt ze. "Nu ben ik nieuwsgierig" zegt hij. Ik heb hem nog niet gezien, maar ik word nu ook nieuwsgierig. Miranda seint dat ik naar binnen mag en langzaam loop ik het hoekje om.

Ik zie Jackson in bed liggen en blijf op mijn plek staan. Miranda gaat weg en ik voel me een beetje ongemakkelijk. "En wie ben jij?" Vraagt Jackson, terwijl hij langzaam rechtop probeert te zitten. "Ik ben Sammie, je zusje" Jacksons blik schiet meteen naar mij toe en kijkt me van top tot teen. "Ja, ik geloof je" zegt hij droog. Ik grinnik. "Je mag heus wel dichterbij komen. Ik bijt niet" zegt hij grinnikend, terwijl hij op zijn bed klopt. Ik ga naast hem zitten en kijk hem nu ook goed aan. "Ik zag er vroeger beter uit, met haar" zegt hij grinnikend. "Nou, je bent nog steeds niet lelijk. Je hebt dezelfde genen als ik" zeg ik, terwijl ik mijn haar flip. Hij lacht. "Precies een Kuipers" grijnst hij. Ik glimlach zwak.

Ik hoop dat ik hem nog vaker zie. Ik heb mezelf nu al meer laten zien dan in een heel jaar vanaf toen ik Jill had leren kennen, en dat is heel bijzonder. Ik zie hier een mooie vriendschap opbloeien...