• Heart of ice •

1

Jestem w kawiarni, gdzie atmosfera rozczula każdego serce. Zapachy, które się tu roznoszą sprawiają, że cieknie mi ślinka i zjadłbym pół asortymentu, który jest na stanie czyli: jabłeczniczki, tarty, serniczek i takie podobne, których nazw nie znam. Jest ich po prostu sporo. Ludzi również nie brakuje z każdego kąta wybiegają małe dzieciaki, a kelnerki cały czas w ruchu by spełnić wszystkich życzenia. Jestem jeszcze ja, siedzący w jednym z kątów przy małym najwyżej dwu osobowym stoliku z notatnikiem w którym stoją same duże cyfry i niezrozumiałe wyliczenia. Jedno jest pewne, potrzebuję wynająć komuś pokój, bo rachunki mnie zjedzą, a tak wielkiego mieszkania nie opłace sam z mojej pensji plus studia na dodatek, które też nie kosztują grosze. Czekam aktualnie na osobę, która może wyjdzie w końcu z jakimś dobrym pomysłem, lepszym niż ja, bo będac szczerym posiadanie lokatora nie za bardzo mi odpowiada. Trzeba będzie się dogadywać o różne rzeeczy, a tymbardziej jeśli to będzie kobieta to wszędzie jej makijażowy syf będzie leżał na szafkach i umywalce oraz koleżaneczki z plotkami co wieczór klejące się jak większość do mojego ramienia. Nie mam jakoś na to ochoty. Podnosząc głowę zauważyłem po dobrych piętnastu minutach spóźnienia mojego brata, który szybkimi krokami zbliżał się do mojego stolika.

Brunet odsunął krzesło i siadając wyciągnął rękę by się przywitać.

- Rozumiem, że ciebie zegarek nie obowiązuje, a ludzki czas nie obchodzi – powiedziałem do brata, który przecierając okulary spojrzał się na mnie wzrokiem, który znam od małego.

- Stałem w pieprzonym korku koło centrum. Zastanawiam się kto daje jeżdźić takim starym kobietom, zajmują całą drogę i jeszcze na klakson reagują gorzej jak dzieci na karę i jeszcze wolniej jadą i tylko co widzisz to środkowy palec w twoją stronę po wszystkim. – Mój brat jak nikt inny umie przeżywać. Dobrze, że go natura obdarzyła wyglądem jak każdego w naszej rodzinie, bo tak z jego marudzeniem i przeżywaniem jest bardziej znośny.

Kelnerka, która obsługiwała przed chwilą grupkę znajomych obok nas, podeszła teraz do naszego stolika pytając czy czegoś nie potrzebujemy szybko podziekowaliśmy wstrząsając głową, że niczego nie chcemy. Po chwili spowrotem wróciliśmy do rozmowy.

- Rozumiem, a teraz do rzeczy. Potrzebuje twojego sekretarskiego mózgu by się ruszył i wymyślił jak mam opłacić te wszystkie rzeczy bez obrabowania banku lub okradnięcia jakiegoś polityka – stwiedziłem patrząc prosto na brata.

- Wynajmij komuś pokój – wywróciłem oczami.

- Pomyślałem o tym, ale to ostatnia opcja. Myśl dobrze i zanim powiesz, że mam iść do ojca i matki, zapomnij. Nie będę się czołgał do ojca by poźniej każdego razu wyśmiewał mnie jakim nieudacznikiem jestem, tak jak matkę, której sam kazał nie pracować. Zapomnij. – Byłem strasznie źle nastawiony co do moich rodziców. Każdy z rodziny, kto miał z nimi doczynienia na stopie rodzinnej to wie, że to ludzie z sercem jak lód. W sprawach biznesowych są jak do rany przyłóż, a w sumie tylko ojciec, mama ma ładnie wyglądać i się uśmiechać.

- Przeszło mi to przez myśl, ale dla mnie to byłaby twoja ostatnia opcja, a nie współlokator. W sumie co możesz jeszcze zrobić to sprzedać to mieszkanie w cholerę i przenieść się do czegoś dalej i tańszego przecież masz swoje autko, które tak kochasz to co ci szkodzi albo wprowadź się do Katie.

Oprócz brata mam jeszcze siostre, ale z nią jest również jeden problem, jest laleczką rodziców. Kobieta sterowana przez ojca i matkę, chodząca na bankiety, potańcówki, pija drogie wina oraz śmieje się, gdy wszyscy tego oczekują. Katherina jest miła, ale oczekiwałaby tego samego co rodzice, a nie po to się od jednych wyniosłem by zamieszkać w drugiej jamie smoka.

- Wiesz jaka jest nasza siostra, kolejny raz, nie ma mowy. Na ogół to z przeprowadzką nie jest głupim pomysłem, jednak nie chcę się przeprowadzać, bo urządziłem to mieszkanie pod mój gust i zapewniam cię, że niedługo jak tylko skończę studia bedę miał je jak utrzymać samemu.