Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 65ο

Γαίας POV

Νιωθω μια περίεργη παρουσία μέσα στο χώρο. Διαφορα αρώματα εισέρχονται στην μύτη μου με ένα πολύ γνώριμο που έχανε όμως την μοναδικότητα του. Ανοίγω τα μάτια μου και αυτό που αντικρίζω με κάνει να παγωσω στην θέση μου

Γ:Αχι-λλε-α.... λεω τραυλιζοντας ένα κύμα φόβου διακατέχει το κορμί μου και νιώθω αμέσως ανήμπορη να κουνηθώ. Το σώμα μου τρέμει και το βλέμμα μου όσο και το σώμα μου μένουν παγωμένα... εκείνος απότομα γυρίζει το βλέμμα του προς το μέρος μου και με κοιτάζει... το βλέμμα του διαφορετικό από κάθε άλλη φορά... δεν μπορώ να το προσδιορίσω... αρχίζω να τρέμω ολόκληρη... η καρδιά μου ανεβάζει παλμούς και νιώθω πως αργά ή γρήγορα θα βγει από το στήθος μου... ένας γνώριμος κόμπος στο στομάχι μου αρχίζει να δένεται κάνοντας με να πανικοβληθω ακόμα πιο πολύ. Ξαφνικά κοιτάζω γύρω μου και συγκεκριμένα το σώμα μου. Χριστέ μου που είναι το σεντόνι μου;;;... αναρωτιέμαι και με το που το εντοπίζω με γρήγορες κινήσεις προσπαθώ να το αρπάξω αλλά δεν τα καταφέρνω καθώς τα χέρια του Αχιλλέα αρπάζουν τους καρπούς μου και τους τοποθετούν δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου... αμέσως το βλέμμα μου καρφώνεται στο δικό του... «Αχιλλέα τι στο διολο κανεις άφησε με!» Λεω έντονα και προσπαθώ να απελευθερωθω από το κράτημα του. Νιώθω το σώμα μου ανηκανο να αντιδράσει... προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην κοιτάζω το θέαμα μπροστά μου... τα μάτια μου αποσπασματικά σκανάρουν το σώμα του το οποίο έχει μικρά και διάσπαρτα τατουάζ ακανόνιστα από δω και από κει...

Α:Δεν βλέπεις τι παω να κάνω;;... με ρωτάει με ένα υφος αρκετά ήρεμο και σοβαρό... ξαφνικά το πρόσωπο του βρίσκεται σε απόσταση αναπνοης από το δικό μου... η ανάσα του χτυπάει στα χείλη μου κανοντας τα αυτόματα υγρά... νιώθω το οξυγόνο μου να λιγοστεύει και απότομα το χώρο στο δωμάτιο να γίνεται όλο και πιο ασφικτικος... ένα κύμα αρωμάτων οχι και τόσο ευχάριστων τρυπώνει στα ρουθούνια μου κανοντας με να γυρίσω το κεφάλι μου προς άλλη κατεύθυνση... είναι μεθυσμενος;;;

Γ:Βρώμας ουίσκι και τσιγάρο! Άφησε με αλλιώς θα φωνάξω!... λεω και το αίσθημα απελευθερωσης γίνεται όλο και πιο έντονο. Προσπαθώ να τον σπρώξω από πάνω μου αλλά δεν τα καταφέρνω... δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό το πράγμα... αυτός πριν λίγο ήταν κάτω και έβγαζε τα μάτια του με την άλλη στον καναπέ και τωρα είναι εδώ πάνω μαζί μου;;;... με το που το σκέφτομαι αυτό η σκηνή αυτης να είναι από πάνω του και να με κοιτάει με αυτό το υπεροπτικό βλέμμα έρχεται στο μυαλό μου... απότομα νιώθω τα πόδια του να ακινητοποιουν όλο μου το σώμα και το ενα από τα δυο του χέρια να αγγίζει το πιγούνι μου κανοντας με να τον κποταξω... στα μάτια του βλέπω τον τρόπο με τον οποίο με κοιτούσε κάτω... αυτό το βλέμμα με κάνει έξαλλη!... απότομα έφερε τα χείλη του κοντά στα δικά μου και με φίλησε.... το φιλί του άρχισε να γίνεται όλο και πιο απότομο με εμένα να προσπαθώ να μην αφήσω τον εαυτό μου να ενδώσει... είμαι εξοργισμένη... εξοργισμένη με μενα, με εκείνον, με την άλλη την πατσαβούρα που ήταν από πάνω του... ένα περιεργο συναίσθημα αναβλύζει από μέσα μου κάνοντας τα σώθηκα μου να πάρουν φωτιά... για λίγα λεπτα ένιωσα το χρόνο να παγώνει... να παγώνει στο σημείο όπου τα χείλη του και τα χείλη μου είναι ένα... αυτο το πράγμα δεν είχε καμία σχέση με εκείνο το φιλί που μου έδωσε όταν είμασταν στο δάσος... δεν το πιστεύω πως είχε το θράσος θα φιλήσει την άλλη και μετά να έρθει εδώ μεθυσμένος έχοντας την απαίτηση να του κάτσω... νιώθω βρώμικη... δεν θέλω μα με αγγίζει... τον σιχαίνομαι!... ποτε του δεν χάνει ευκαιρία να παίζει μαζί μου... πως τον άφησα να μπει στην καρδιά μου;; Πως τόλμησα να κάνω αυτό το κακο στον εαυτό μου;;; Νιώθω τα μάγουλα μου υγρά... εκείνος είχε σταματήσει να με φιλάει και απλά με κοίταγε... όταν οι ματιές μας συναντήθηκαν σα κάνει να ξύπνησε μέσα του και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε φύγει από πάνω μου και ύστερα είχε φύγει από το δωμάτιο... ο δυνατός ήχος της πόρτας να κλείνει πίσω μου ήταν αυτό που με έκανε να ξεσπάσω... δεν τα έχω με κανέναν περισσότερο από τον εαυτό μου... δεν μπορώ να τον καταλάβω! Γιατί κάνει κάτι τέτοιο σε μενα;;;... σε τι του έχω φταίξει και θέλει να με διαλύσει;;;... εκεί που λεω πως θα τα καταφέρω, θα είμαι δυνατή και θα τον αντιμετωπίσω έρχεται και με φέρνει ξανά στην αδύναμη πτυχή του εαυτού μου... κλείνω το πρόσωπο μου ανάμεσα στις παλάμες μου και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου αλλά δεν μπορώ... οι λυγμοί δεν θέλουν να σταματήσουν... γιατί Αχιλλέα...