Het mysterie

Hoofdstuk 2

10 jaar later... Het is tien jaar later na de dood van oma, tien lange, pijnlijke jaren van verdriet. Ik ga in het huis van oma wonen, het stond tien jaar te koop. Maar nu ga ik er wonen. Ik besefte in het ziekenhuis pas dat ik oma had vermoord, nou niet helemaal ik had onbewust het gas aangezet. En oma stak toen een kaars aan en toen, nou van af daar weet je het wel.

Ik zit in de auto en maak mijn gordel vast, en rij weg terwijl ik mijn ouders voor de laatste keer uitzwaai. Ik kijk nog een laatste keer om en ik rij weg.

2 Weken later...
Er zijn al een paar weken om sins ik hier woon, ik ben bezig met de schoonmaak van een kastje. Ik open een van de laatjes om hem schoon te maken, er ligt een briefje in. Op het briefje staat het volgende: Beste Macky, als je dit leest heb je nog 12 uur te leven...

Twaalf uur te leven ja ja, ik kijk uit het raam om te kijken welken lolbroek in mijn laatje heeft gestopt, maar hoe weet hij mijn naam dan? Zou het dan toch? Nee ik schud mijn hoofd om weer helder te worden, misschien had mijn zogenaamde oma even tussen mijn post gekeken. En wist hij zo mijn naam. Ik sta op en loop naar de keuken, door de gang opeens zie ik weer de ambulancemannen die naar binnen stormde. Alles komt terug, zelfs denk ik Het geluid weer te horen van de gasontploffing. Ik krijg even tranen in mijn ogen en schud weer mijn hoofd om weer heder te worden. De laatste tijd heb ik (te) vaak nare herinneringen. Ik loop gouw naar de keuken voor ik weer terug denk.

Ik sta voor de "witte" keuken, nou eerder gezegd de half bloedrode keuken (letterlijk). Ik denk aan oma toen ze op de grond lag bebloed met een kaars in haar hand, en een stomme lucifer. Waarom moest dit mijn oma overkomen? Waarom moest dit mij overkomen? Het is eigenlijk nutteloos om deze vragen te stellen, want niemand weet toch het antwoord...

Na 3 uur is de keuken eindelijk weer wit, ik loop naar de tafel en op de tafel staat een negen gekrast. Mijn eerste reactie: ik kijk meteen uit het raam of die lolbroek er weer is, ik zie niemand en denk opeens aan het briefje dat ik vond. Wat stond er ook al weer op? Ik pak het briefje uit mijn broekzak en lees het: Beste Macky, als je dit leest heb je nog 12 uur te leven... ik kijk naar de klok het is een uur s'middags,
ik zit te denken hoe laat ik het briefje vond. Volgens mij om 10 uur dus... 11 uur is 1 uur, 12 uur is 2 uur en een uur is 3 uur. en 12 min 3 is 9... Dus... Dus... 9 uur. Ik heb nog negen uur te leven als dit sprookje waar is!