Rosemare: Settelen in een sprookje

Hoofdstuk 0

Mijn ogen wenden zich langzaam van het felle licht af die plotseling door het vuile busraam schijnt. Ik rijd ergens in the middle-of-nowhere. Overal waar ik kijk zie ik bossen en beken waar de mysterie van afdruipt. Er zijn een hoop wolken aan de hemel en af en toe komen de zonnestralen door het wolkendek. Ik kijk in gedachten voor mij uit terwijl ik op de achtergrond een baby zachtjes hoor huilen, terwijl zijn moeder hem probeert te sussen. Achter mij zit een stelletje smakkend te tongen. Ik word er misselijk van. Uit mijn tas pak ik mijn oortjes en zet zo hard mogelijk mijn afspeellijst aan. Uit mijn oortjes hoor ik rustgevende klassieke muziek en de prachtige stem van Kiri Te Kanawa terwijl ze de aria O Mio Babbino Caro vertolkt. Dit was misschien niet de beste manier om aan al die geluiden te ontsnappen, maar het gaf me tenminste rust. De rust voor de storm, of was het nou de stilte voor de storm? Wat er straks gaat gebeuren, daar kon ik mij nog niet echt iets bij voorstellen. 

Over enkele kilometers zal ik er zijn; mijn nieuwe thuis. Er moet nog een hoop aan gebeuren, aangezien het huis al zo'n 12 jaar leegstaat in het kleine dorpje Rozemare. Nou ja, net buiten het dorpje in het bos. Ik heb bijna alles achtergelaten in de grote stad waar ik vandaan kom. Mijn slechte relatie, mijn verzameling aan boeken. Het enige wat ik heb meegenomen is een rugzak met mijn laptop, telefoon en opladers en een koffer vol met kleding. De drukte en de negatieve prikkelingen in de stad en op het relationele gebied kon ik niet meer aan. Ik moest voor mezelf kiezen en dat het ik ook gedaan. Het was al heel lang een droom van mij om naar het bos te verhuizen en het stadsleven achter mij te laten. Het had iets romantisch, maar toch ook iets spannends. Dit was dus de ideale toevlucht. Het huis wat ik heb gekocht, stond voor een heel laag bedrag te koop, terwijl het er echt uitzag als een grote villa met een grote veranda. Het huis zag er Victoriaans uit, maar het werd door de verkopers meerdere malen witgeverfd om kopers ernaartoe te trekken. Zodra ik er ben ga ik het huis zwart verven, zodat het mooi samenvalt met het bos. Het idee al dat ik straks volop aan het werk ben in mijn eigen huis geeft mij een heel warm gevoel. Ik glimlach naar beter terwijl het steeds meer dicht bebost wordt. Ik schrik op uit mijn gedachte door een kreet. Ik draai mij om en ik zie dat de jongen zijn hand in haar broek heeft gestopt. Ik draai mij om terwijl ik met mijn ogen rol. Ik hoop dat deze rit zo voorbij is, denk ik bij mezelf. Sommige mensen hebben echt geen idee wat schaamte is.