DERİNDEN
Gözlerimi yavaştan açmaya çalışıyordum , gözlerim acıya acıya açtım çünkü ışık tam tepemdeydi. "Çekin şu ışığı ya!"dedim ve kalkmaya çalıştım lakin bir el beni durdurdu. Kafamı yavaşça elin sahibine çevirdim ve gördüğüm yüz beni fazlasıyla şaşırtmıştı. Çünkü tepemde olan kişi Doğan'dı. "İyi misin yenge?"dedi hemen sonra düzelterek "Pardon tekrara düştüm."dedikten sonra kahkaha attı . Ben ise ona sadece boş gözler ile bakıyordum. "Neden buradasın Doğan?"
Bana uzun uzun baktı ,o gözlerde yemin edebilirim ki özlemi gördüm. İyi ama neden? Bunu fark ettiğimi anlamış gibi az önceki haline geri döndü. "Esin teyze bayıldığını öğrenmiş ama önemli bir ameliyatı varmış , her ne kadar gelmek istemişse de başhekim izin vermemiş , Melek teyzeyi aramış , Melek teyze de bizi aradı ve sonuç olarak buradayız." Annem asla böyle bir şey yapmaz ki , annem hep benim sağlığımı önde tutmuştur bu zamana kadar. Aslında o kadar da abartmaya gerek yok sonuçta o bir doktor acil bir hastası olabilir .
Yavaşça Doğan'a baktım "Biz derken?" Doğan birden bütün dişlerini dışarda bırakıp gülümsedi. "Ben , Demir ve Yamaç." Söylediği isimler ile fazlasıyla şaşırmıştım. Dün akşam marketin önünden geçtiğini düşündüğüm kişi. Yamaç.
Gözlerim yavaş yavaş buğulanmaya başlamıştı. Birden başımda çok keskin bir ağrı hissettim ve gözümün önünde binlerce fotoğraf ... Bu çok garip , neler oluyor böyle? En son Doğan'nın Yamaç diye bağırmasını ve benim acıdan haykırmamı hatırlıyordum. Ve hemen ardından zaten karanlık beni içine çekmişti.
YAZARDAN
Yamaç Doğan'ın bağırması ile Demir ile birlikte içeri girmişti. Kızın bağırması üzerine ona koşmuştu lakin kızın bayıldığını gördü ve gördükleri ile onun korkusundan odaya saklanmış o adama gitti . Kapıya yaklaşmıştı , bu ilk değildi Yamaç için ve biliyordu ki son da olmayacaktı. Bütün beyni ile savaşa hazır , bütün kalbi ile ise kıza tekrar bakmaya hazırdı. Her şeyin sorumlusu Emre değildi , biliyordu. Ama sevdiği kızı almak istemişti , onu, onun elinden almak istemişti . Kız her şeyi sıfırladığında ise hiçbir şey yapamadı. Ne o şerefsize bir şey yapabildi ne de Emre'ye. Onu arıyordu , aramıyor değildi. Ama bulamamıştı. Sevdiğini elinden alırken bile bir şey yapamamıştı. Durmuştu , durmak zorundaydı , durmasaydı eğer kızı kendi eliyle ölüme atardı . Yapabileceği hiçbir şey yoktu. Ama keşke hiçbir şey böyle olmasaydı. Keşke o şerefsizi öldürseydi . Ama geç değildi , o savaş gününü bekleyecekti . Hemde sabırsızlıkla...
Kapıya olabildiğince sert bir tekme geçirmişti ve kapıyı kırabilmişti. İçeriyi gözüyle süzmüştü ama onu görememişti , pencerenin açık olduğunu gördü ve pencereye koştu . Yamaç Emre'yi arabayı sürerken görmüştü , sinir tüm benliğini ele geçirirken kendini koridora attı . Demir aniden karşısına çıktı ve onun gitmesini engellemeye çalışıyordu. "Abi dur Derin çok kötü. Sanırım geçmişi hatırlıyor." Demir söylediği şey Yamaç'ı savunmasız ve güçsüz kılmıştı. O buna hazır değildi , biliyordu . Kız henüz hiçbir şeyi hatırlamamalıydı. Kahretsin diyordu genç adam hemen ardından ise onları bu hale sokan adama lanetler yağdırmaya başlamıştı. Genç adamın gözleri dolmuştu. Kim demiş erkekler ağlamaz diye. Sevdiği, yaşanmışlıkları vardı her bir göz pınarından akan yaşta. Kızı gördüğü ilk günü hatırladı , kız bunu nasıl hatırlardı bilmiyordu. Ama o çok güzel hatırlıyordu. Motorsiklet ile kızı kirletmişlerdi farkında olmadan. Onu da başta diğer kızlara benzetmişti ama her ne kadar geç farketmiş olsada kız çok farklı idi diğerlerinden. O, o kadar masum ve temizdi ki , tarifi bile edilemezdi . Kızı hala ilk günkü gibi seviyordu. İlk karşılaştıkları andan beri gözü kimseyi görmüyordu.
