Riverdale (greek)

6ο κεφάλαιο

Jughead's POV

Ξυπνάω το πρωί της Τρίτης και απλώς βαριέμαι να πάω στο σχολείο. "Είναι ανάγκη κάθε μέρα;" Τέλος πάντων μετά από δέκα λεπτά που απλώς ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου αποφασίζω να σηκωθώ επιτέλους. Ντύνομαι και αρχίζω να πηγαίνω προς το σχολείο. Συνήθως βλέπω την Βερόνικα να φεύγει από το Πέμπρουκ όπως πάντα τσακωμένη με την μαμά της αλλά αυτή τη φορά δεν την βλέπω καθόλου. "Μπορεί να είναι άρρωστη και να μην έρθει σήμερα" σκέφτομαι. Μετά από τρία λεπτά έχω ήδη φτάσει στο σχολείο και περιμένω να έρθουν οι υπόλοιποι. Έχω έρθει όμως πολύ νωρίτερα από ότι οι άλλοι. Όσο κάθομαι στα σκαλιά παίρνει το μάτι μου την Βερόνικα με έναν αστυνομικό και έναν δικηγόρο ο οποίος της μιλάει και από ότι φαίνεται την πιέζει για κάτι που εκείνη δεν θέλει. Μετά από πέντε - δέκα λεπτά άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος και οι δυο τους έφυγαν.

-Καλημέρα Βερόνικα.
-Α! Γεια σου Τζάγκχεντ. Εμ... Πόση... Πόση ώρα είσαι περίπου εδώ;
-Αρκετή για να ακούσω αυτά που πρέπει.
-Αχ κάθε φορά αργοπορημένος σήμερα βρήκες και εσύ να έρθεις νωρίς; Αχχ. Λοιπόν δεν μιλάς σε κανέναν για αυτά που άκουσες και ξέρεις ποια. Σαν να μην έγινε ποτέ εντάξει, λέει και πάει να φύγει, αλλά εγώ την πιάνω από το χέρι και της κάνω νόημα να κάτσει.
-Γιατί δεν μας έχεις πει για τους γονείς σου; Ή για το τι κάνουν για δουλεία και τώρα έχεις μπλεξίματα εσύ αντί για αυτούς;
-Δεν μπορούσα και ακόμα δεν μπορώ. Κανονικά δεν θα έπρεπε να σου μιλάω καν για αυτό.
-Ναι αλλά θα έπρεπε σε κάποιον. Στην μαμά σου δεν μπορείς αφού είναι μπλεγμένη σε όλο αυτό, ο μπαμπάς σου το ίδιο, οι φίλες σου είναι στην Νέα Υόρκη και εσύ δεν έχεις σε κάποιον να πεις τα προβλήματά σου. Πως αντέχεις τόσο καιρό;
-Δεν ξέρω. Απλώς προσπάθησα να έχω χαμηλό προφίλ τόσο καιρό και να μην πολύ συζητάω για αυτό το θέμα. Επιπλέον εάν το έχεις καταλάβει αποφεύγω να μιλάω για τους γονείς μου και όταν ο Κέβιν ανέφερε τους δικούς του απλώς ένιωσα τόσο άσχημα που δεν μπορούσα να σας γνωρίσω τους δικούς μου.
-Άρα για αυτό δεν ήρθες στο σπίτι του Κέβιν έτσι δεν είναι;
-Η αλήθεια είναι πως ναι. Αλλά δεν θέλω να πω τίποτα ακόμα σε κανέναν. Ειδικά όχι στην Μπέτι και τον Άρτσι. Μόλις μάθουν τι έχουν κάνει οι γονείς μου απλώς θα με παρατήσουν και μου φαίνεστε τα πιο λογικά άτομα εδώ. Δεν θέλω να χάσω τους μόνους φίλους που έχω εδώ...
-Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Δεν φταις εσύ και δεν θα έπρεπε να το πληρώνεις εσύ όλο αυτό. Είμαι σίγουρος ότι και οι άλλοι το ίδιο θα σκεφτούν.
-Είσαι σίγουρος; Δεν θέλω να γίνει κάτι και να σας χάσω.
-Είμαι.
-Εντάξει. Αλλά όχι τώρα σε παρακαλώ. Θέλω πρώτα να σκεφτώ πως να τους το πω.
-Ουφ... Εντάξει. Αλλά μην και δεν το πεις. Γιατί ξέρω ότι μπορεί να το κάνεις ή να ρωτήσεις την μαμά σου για το εάν πρέπει να το πεις και ότι στοίχημα θες η μαμά σου θα σου πει όχι.
-Καλά θα το πω όταν είμαι έτοιμη.
-Θα πεις τι και σε ποιόν, ρωτάει η Μπέτι μπαίνοντας και αυτή στη συζήτηση.
-Τίποτα, της απαντάει η Βερόνικα όσο πιο ήρεμα μπορεί.
-Έγινε τίποτα, λέει και κοιτάζω όλο νόημα την Βερόνικα.
-Όχι όλα καλά, συνεχίζει εκείνη με την προσποίηση.
-Απλώς συζητούσαμε για το πρότζεκτ που ετοιμάζουμε για την Βιολογία, προσπαθώ να την καλύψω για να της δώσω μια ευκαιρία να το πει μόνη της όταν είναι έτοιμη.
-Ναι δεν ξέρω εάν πρέπει να βάλω κάτι στην εργασία ή όχι.
-Εντάξει, λέει η Μπέτι αλλά δεν νομίζω ότι την πείσαμε.